Тринк – Трину Оаза
Back To Top
Познат и како Лао Цу. Полумистичен кинески филозоф и застапник на патот на динамично недејствување. Основач на филозофијата и религијата на таоизмот и автор на „Тао Те Кинг“, кој е вклучен во Liber E и препорачаната листа за читање од A∴A∴.Името Лао-це може да се преведе како „Мајстор Лао“, „Доктор Лао“ или едноставно „Древниот Мајстор“. Кроули го сметал за Магус на A∴A∴, чиј Збор бил ТАО, што значи „вистинската природа на нештата, која сама по себе е Пат или Одење, односно кинетичка, а не статична концепција“. Видете го Поглавје 69 од Liber Aleph, Дел III од The Heart of the Master и Поглавје 7 од „The Book of Lies“. Кроули тврди дека бил претходно инкарниран како ученик на Лао-це по име Ко Хсуен.
Според легендата, Лао-це бил роден од сиромашни родители во регионот на Кина денес познат како Хунан, во времето на царот Тинг од династијата Кау (некои велат дека бил беспорочно зачнат од ѕвезда што паѓа, носен во утробата на мајка му 62 години и роден со бела коса). Неговите таленти се манифестирале рано и го довеле до престижната позиција чувар на царските архиви во Лојанг во Хунан. Неговата репутација како учен и мудрец брзо растела, и луѓето почнале да доаѓаат од цела Кина за да ја исползуваат неговата мудрост; но тој до крајот на животот одбивал да ги запише своите учења. Додека луѓето се насобирале да ги слушаат неговите познати проповеди за едноставноста на животот, тој можел да види дека само малкумина – ако воопшто и тие – вистински го слушале.
На крајот, разочаран и згрозен од изопаченоста и глупоста на своите современици и нивнaтa неспособност да ги разберат неговите учења, тој ја напуштил својата функција и се повлекол во манастир, умирајќи на непознато место. Некои велат дека заминал сам на вол кон пустината надвор од Големиот Ѕид. Според оваа легенда, кога се приближил до портата, чуварот го препознал. Тој му пристапил и искрено го молел да ги запише своите идеи пред да замине. Лао-це застанал, импресиониран од искреноста на човекот, и решил да ја исполни неговата молба. Тој останал кратко со чуварот и создал збирка кратки есеи познати денес како Тао Те Кинг.
Лао-це можеби бил или не бил вистинска личност. Некои велат дека тој и мудрецот Лао Тан биле иста личност, други тврдат дека филозофот Ерх Ли бил модел за Лао-це. Во секој случај, по краток период на почетно забранување, „Тао Те Кинг“ стекнал значителна популарност и влијание. Царот Ву (566-578 е.в) го воспоставил таоизмот како трета голема религија во Кина, по конфучијанизмот и будизмот. Подоцнежните таоисти, при развивањето на својата секта, додале многу легенди, чуда, богови, верувања, ритуали и суеверија на едноставната филозофија од Лао-це. Раниот таоизам исто така се споил со една школа на будизмот за да формира синкретистичка будистичка секта позната како Чан, или Зен.
References:
Also see here. (link broken: http://reseau.chebucto.ns.ca/Philosophy/Taichi/lao.html)
The Tao-te Ching may be found here. Original Publication Date: 1995 Update: 11/21/00
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Сидарта (563-483 п.н.е.)
Индиски принц и мистик. Познат и како Шакјамуни и Гаутама, Буда. Основач на религијата будизам. Кроули го сметал за Магус на A∴A∴, чиј Збор бил АНАТА, буквално „Не душа“ или „Не его“, каде што „душа“ или „его“ се однесува на непроменлива супстанца. Видете го Поглавје 70 од Liber Aleph, Дел III од The Heart of the Master и Поглавје 7 од The Book of Lies.
Роден како богат хинду принц во североисточна Индија, Сидарта бил воспитуван во удобноста на дворот и заштитен од страдањата на светот. Еден ден, уморен од дворскиот живот, решил тајно да го посети локалниот град. По напуштањето на закрилата од домот, неговиот ненадеен контакт со староста, сиромаштијата, болеста и смртта бил целосен шок за него, и тој бил длабоко вознемирен.
По враќањето во палатата, почнал да ги преиспитува сите свои верувања и вредности, вклучително и хиндуизмот од неговото детство. Продолжил да се сеќава на еден конкретен настан од неговото патување во градот: сретнал просјак-аскет, кој му кажал дека се откажал од светот за да премине надвор од радоста и страдањето, и така постигнал мир. Сидарта решил и самиот да стане аскет.
Тој избегал од палатата на својот татко, оставајќи ја својата млада сопруга Јашодхара и нивниот новороден син Рахула зад себе, и се упатил кон една испосница т.е. монашка ќелија каде бил примен од Брахманите како ученик. Го сменил името во Гаутама и поминал години ангажиран во строги аскетски практики. Но останал вознемирен. Се преселувал од една во друга испосница, надевајќи се да најде мир и разбирање, но наоѓал само повеќе страдање. Конечно, полумртов, седнал под едно дрво Бо (Пипал) и си ветил дека нема да стане се дури не го постигне знаењето што го посакувал.
Иако бил искушуван цел ден од демонот Мара и неговите сладострасни ќерки, тој останал непоместен во фиксноста на неговата контемплација за човековото страдање. Кога паднала ноќта, просветлувањето му дошло; и до зората следниот ден, тој постигнал совршено знаење за своите минати животи, за состојбата на сите живи битија, природата на страдањето и за начинот на негово уништување. Останал под дрвото Боди уште седум дена, потоа станал и почнал да проповеда нова религија.
Сидарта никогаш не ги запишал своите учења, и будизмот нема една единствена света книга. Наместо тоа, неговите основни начела се изложени во голем канон на есеи, дијалози, поеми и трактати, од кои повеќето биле напишани 600-900 години по смртта на Сидарта. Две од нив, „Дамапада“, збирката на изреки од Буда, и „Прашањата на кралот Милинда“, воведот во будистичката доктрина во форма на дијалог, се вклучени во Liber E и препорачаните листи за читање на A∴A∴ Секција 1.
Во 1879 година, Сер Едвин Арнолд составил поема, голема како книга, за животот и учењата на Сидарта наречена „Светлоста на Азија“, која е вклучена во Секција 2 од листата за читање на A∴A∴.
Фундаменталната доктрина на примитивниот будизам е дека сето страдање е предизвикано од желбата за задоволство. За да се избегне страдањето, мора да се изгаснат сите желби. Методот за уништување на желбата е да се избегнат крајностите на потрагата по задоволство и самоизмачувањето и да се живее едноставен живот на луцидност, умереност и добротворност.
Аната, Зборот на Магусот Сидарта, е една од „Трите Одлики“ на будистичката доктрина:
– Аника: „Непостојаност“
– Дукха: „Скрб/ Страдание/Тага“
– Аната: „Не Его“
Учењата на Сидхарта се вкоренети во доктрината дека целото искуство е илузорно, нечисто, променливо и минливо; оттука залудно и безначајно.
„Четирите Благородни Вистини“ на будизмот се:
1. „Постоењето е Страдање.“ Сè е минливо.
2. „Причина за Страдање.“ Причината за страдањето е желбата.
3. „Крајот на Страдањето.“ Крајот на желбата е крај на страданието.
4. „Благородниот Осумкратен Пат.“ Патот до Нирвана, што е крај на желбата и страдањето.
Осумкратниот Пат се состои од следните чекори:
– Правилни Погледи
– Правилна Аспирација
– Правилен Говор
– Правилно Однесување
– Правилно Живеење
– Правилен Напор, или Правилна Енергија
– Правилно Сеќавање
– Правилна Концентрација
За да стане будист, човек се согласува да ги почитува Петте Заповеди, со што се потврдува неговата аспирација да ја изгаси желбата:
1. Да не се одзема живот.
2. Да не се зема она што не е дадено.
3. Да не се препушта на сексуално недолично однесување.
4. Да не се лаже.
5. Да не се препушта на интоксиканти, кои го замаглуваат умот.
Решителноста да се одржат заветите е зајакната од Трите Прибежишта:
– Самиот Буда: како пример за постигнување.
– Дхарма: вистината на Учењето.
– Санга: будистичката заедница – напорите од другите.
Примитивната будистичка доктрина ги отфрла религиозните идеи за постоењето на Бог, бесмртноста на душата и ефикасноста на ритуалите; но ги прифаќа и инкорпорира религиозните идеи за реинкарнација и карма. Будизмот претрпел значителен развој и разработка во текот на својата 2400-годишна историја, вклучувајќи воведување (како во таоизмот) на многу чудесни легенди, ритуали и системи на богови, божици, ангели и демони.
Исто така, се поделил на многу секти, кои грубо можат да се класифицираат под три главни школи:
– Теравада (исто така наречена Хинајана) Будизам: Ова го претставува оригиналниот Монашки Будизам и е распространет во Шри Ланка, Бурма, Лаос, Тајланд и Камбоџа.
– Махајана Будизам: Ова го претставува „Евангелски“ Будизам и ги вклучува Зен и другите форми на кинески, јапонски и корејски будистички системи.
– Ваџрајана Будизам: Ова го претставува „Магискиот“ Будизам и е ексклузивен за тибетските будистички системи, сега практикуван главно во Бутан и Северна Индија.
Будизмот, заедно со својата сестринска религија Џаинизам, изврши значително влијание врз подоцнежниот хиндуизам и можеби влијаел врз учењата на Аполониј од Тијана и Гностиците. Сигурно влијаел врз филозофијата на песимизмот од Артур Шопенхауер (1788-1860 н.е.), кој пак влијаел врз мислата на Фридрих Ниче и Рихард Вагнер.
References:
Осмиот и најважен Аватар на Хиндуистичкиот бог Вишну, одржувачот на животот, осмото дете на Васу-дева и Деваки, главниот толкувач на Ведантизмот. Кроули го сметал за човек, кој бил Магус во A∴A∴, чиј што Збор преживеа како ИНРИ. Оваа формула ги изразува тајните дела на хармоничната промена во самата Природа. Во оваа функција, Кроули го идентификува Кришна како целина со други митолошки фигури, особено со Дионис, Озирис, Балдур, Адонис, Атис, Марсија и Исус Христ. Зборот на Кришна како Магус од Инд беше АУМ. Зборот на Дионис како Магус од Стара Грција беше ИАО. Види глава 71 од “Либер Алеф” и глава 7 од “Книга на Лагите”. Неговото име значи “темниот”, и вообичаено е прикажан со темна сина кожа, како свири на флејта.
Според легендата, Канса, злобниот крал на Јадавите од Матура, узурпаторот на тронот на неговиот сопствен татко, еден ден слушнал глас кој претскажал дека детето на неговата сестра Деваки ќе го уништи. Во страв отишол кај Деваки и убил шест од нејзините новородени деца што ги пронашол. Седмото, Баларама иако зачнато од Деваки, со милост на боговите било родено од нејзината сестра. Осмото, Кришна, роден на Пролетната Рамноденица, бил тајно изнесен од Матура заедно со неговиот брат Валарама и заменет со детето на еден земјоделец. Канса забележал дека две од децата на Деваки исчезнале и наредил да се масакрираат сите здрави машки деца во градот.
Додека Канса ги масакрирал децата во Матура, новороденчето Кришна лежело безбедно во шталата во Нанден, опкружено од говедарите. Брама, Шива и другите богови го посетиле за да му оддадат почит, бањајќи го со цвеќиња. Обележан од боговите со Шриватса (крст) на неговите гради. Кришна израснал во сигурноста на селото, забавувајќи се со млекарките, свирејќи на неговата флејта, расправајќи со светите луѓе, учествувајќи во најразлични херојства и шеги. Хиндуистичката “Песна над Песните”, Гита Говинда, содржи еден вид на еротски мистицизам изразен во приказните за Кришна и млекарките.
Канса, конечно откривајќи ја измамата, одлучил да ги намами двете момчиња во градот, и таму да ги зароби и убие. Тој објавил голем натпревар на кој што бил поканет народ од целата земја. Браќата и нивните пријатели, ја прифатиле поканата и отишле во Матура. Бидејќи Кришна бил божествен, тоа го искористил најдобро што можел и ги совладал сите шампиони на Канса и ги одбегнал сите негови стапици. На крајот скокнал на трибината каде што седел Канса, зграпчувајќи го за коса го соборил и го убил.
Кришна го зазел своето вистинско место како владател на Матура, потоа се симнал во градот на мртвите да ги поврати неговите шест убиени браќа. Таму го исплашил Јама, господарот на смртта, изненадно удирајќи по неговата школка од полжав и избегал со браќата. Подоцна зел учество и во Махабхарата, големата војна меѓу Куравите и Пандавите, служејќи како кочијаш на Арџуна, “Светлиот”. На почетокот на битката Арџуна се колебал, и му рекол на Кришна дека е немоќен да се бори против неговите сакани браќа Куравите. Кришна му открил дека за воинот е неопходно да се бори и да ги отфрли личните погледи при исполнување на неговата Дарма (судбина, или вистинска Волја). Излагањето на Кришна на Арџуна се наоѓа во Багавад Гита, или “Божја Песна”, која е вклучена во Liber E и А.’.А.’. секција I од листата за читање. Сер Едвард Арнолд, авторот на Светлината на Азија, создаде Англиска поетска верзија на Багавад Гита наречена “Небесна Песна”, што е вклужена во Секција II од А.’.А.’. листата за читање. Багавад Гита е поглавје од многу поголемото дело Махабхарата, комплетна историја за Големата Војна. Махабхарата е едно од најголемите класични дела на Хиндуизмот и на историјата на човекот воопшто и заслужува внимание од секој Телемит.
По Големата Војна Кришна се вратил во Матура и ненадејно починал. Седнат со вкрстени нозе во шумата, тој бил повреден во неговото единствено ранливо место, неговата лева пета, од стрелата што ја истрелал ловецот Џара (што значи “студен” или “старост”), кој го помешал Кришна со Елен. Тој му простил на Џара, велејќи: “не знае што сторил” и го испратил во рајот со неговата сопствена кочија.
Умирајќи на далечниот запад од Индија, по наредба на Вишну неговите коски биле пренесени на далечниот исток во Пури. Овде биле сочувани неговите коски како светост, и било востановено неговото обожување под името Jaganath = Џаганат (“Господар на Светот” од каде што потекнува и зборот Juggernaut).
Референци:
За првпат објавен во Red Flame No. 2 — Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism од Tau Apiryon и Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Copyright © 1995 Ordo Templi Orientis.
Исто така познат како Техути или Тот. Египетски лунарен бог на Мудроста, сопруг на Маат, патрон на науката, математиката, историјата и литературата и бог заштитник на Хермополис (Кхеменну, близу сегашното Малави). Тој владееше во текот на првиот месец од Египетската година.
Името Тахути значи “бог-Ибис”, и тој е насликан како машки бог со глава на ибис. Неговата облека варира: може да е насликан со круна на глава на која има црн немис, или лунарен диск или Атеф-Круна (белата круна на горен Египет со две перја од ној) и може да носи фениксов стап и Анк или плоча и перо. Тој кореспондира на Небо или Хермкс во Грчкиот систем и е поврзан со Хермес Трисмегистус во Херметичките списи.
Според легендата Тот беше писар на боговите, го измисли јазикот и беше господар на сета Магика. Тој исто така беше божество кое го мереше срцето на покојникот наспроти перото на Маат. Тој го презеде тронот на Хорус кога Хорус ја напушти земската власт.
Негови свети животни се ибисот и мајмунот, посебно Бабунот Хамадријас или Кинокефалус. Кроули сметаше дека бил човечко суштество, Магус на A∴A∴, чиј збор беше АМОУН, што значи “скриен” и се однесува на нашите Вистински Природи.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Познат и како Мојсеј; според Јосиф, неговото вистинско име било Осарсиф. Моше е добро познат како хебрејски законодавец и основач на абрахамската религија на јудаизмот, служејќи им на раните Израелци како Пророк, Свештеник и Крал. Како и Исус, Мојсеј веројатно бил, всушност, синкретистичка фигура. Кроули го сметал за Магус на A∴A∴, чиј Збор бил IHVH, што ја изразува структурата на Универзумот. Традиционалните претстави на Моше, вклучувајќи ја и познатата статуа на Микеланџело, често го прикажуваат со рогови. Видете го Поглавје 73 од Liber Aleph и Поглавје 7 од The Book of Lies. Приказната за Моше е изложена во Библијата, која е вклучена во Секција 2 од препорачанта листа за читање на A∴A∴.
Според хебрејската легенда, Моше бил роден за време на Заробеништвото на Израелците во Египет, во време кога египетскиот фараон наредил убиство на сите машки хебрејски деца. За да го заштити, неговата мајка го сокрила во кошница од трска, премачкана со смола, и го поставила на работ од Нил. Го открила ќерката на фараонот, која го вратила детето на неговата мајка за да го дои. Подоцна, мајката го донела детето кај ќерката на фараонот, која го нарекла Мојсеј (што значи „спасен од водата“), и тој пораснал во фараонскиот двор.
Еден ден, тој убил египетски надзорник кого го видел како тепа еден од неговите хебрејски браќа, и бил принуден да побегне во земјата Мадијам. Престојувал некое време кај Јотор, свештеник на Мадијам, се оженил со неговата ќерка Сепфора и добил син, Гирсам. Додека ги пасел стадата од Јотор на планината Хорив, или Синај, доживеал чудна визија, огнена капина што не изгорува. Капината што горела му зборувала и се идентификувала како Елохим, Богот на неговиот народ, и исто така како IHVH, Име непознато за татковците на Моше. IHVH му доделил на Моше задача да ги ослободи Евреите од Египет и му доделил чудесни моќи, како способноста да го претвори својот стап во змија и обратно.
Моше се вратил во Египет за да го замоли фараонот да ги ослободи Евреите, но фараонот се спротивставил. Непопустливоста на фараонот предизвикала IHVH да донесе седум несреќи врз Египет, но фараонот тврдоглаво одбивал да ги ослободи своите хебрејски робови. Конечно, Моше ги собрал Евреите во обид за бегство. Користејќи ги магиските моќи што му ги дал IHVH, тој ги разделил водите на Црвеното Море за да избегаат, и повторно ги затворил врз египетската војска што ги следела.
Моше им обезбедил на Евреите чудесна храна и пијалак во пустината: мана небеска како храна; и вода што бликнала од карпата на Хорив кога ја удрил со својот стап. Тој исто така им го дал Светиот Закон: повторно ја посетил планината и грмушката што горела, и се вратил со десетте заповеди.
Се вели дека Моше живеел 120 години. Во Мидраш на Второзаконие, се тврди дека при смртта на Моше во последниот месец од годината, Бог рекол, „Сонцето свети, и сонцето заоѓа.“
Моше може делумно да се идентификува и со Заратустра во Персија и со Минос на Крит. И двајцата, како Моше, се вели дека се искачиле на планини и таму го добиле Законот од Бог.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(праисториски / митски)
by T. Apiryon
Copyright © 1995, 1999 Ordo Templi Orientis. All rights reserved.
Исто така познат и како Бахус, Јахус, Базареус, Триетеникус и Либер. Тракиски Бог на екстазата, ужасот, вината и покајувањето, смртта и воскреснувањето, вегетацијата, дрвјата, вината, лудилото и драмата. Кроули мислел дека Дионис “најверојатно бил екстатик од Истокот” и еден од основните модели за синкретичката легенда за Христос. Херодот го одредува раѓањето на Дионис (т.е. неговото појавување во Античка Грција) во 1 600 година од Старата Ера (вулгарна). И Дионис и неговиот татко Зевс се блиску поврзани со старото Фригиско Божество наречено Сабазиос.
Во Орфичката теогонија (која суштински се разликува од подобро познатата космогонија на Хомер и Хесиод), Дионис последователно се појавува во три форми: Фанес-Дионисиј, бисексуален Бог на Светлината, кој бликнал од сребреното јајце на космосот (т.н. Орфичко Јајце, понекогаш прикажано како јајце обвиткано со змија) на почетокот од времето. Фанес исто така бил познат под имињата Протогонос, Епикапеус, Ерос и Метис (име претходно употребувано за Титаните кои владееле со планетата Меркур). Сам, Фанес создал ќерка, Нукс (Ноќ), со која ја зачнал Геа или Гаја (Земја) и Уран (Небо). Овие пак ги зачнале Судбите, Центиманите и Киклопите (кои го изградиле светот) и Титаните, со нивниот водач Хрон (Сатурн). Во востанието на Титаните против Уран, Хрон станал владетел на Светот и ги зачнал Боговите. Водачот на Боговите, Зевс, се изборил за власта над Светот, преземајќи ја од Хрон така што го проголтал својот пра-прадедо Фанес (Метис) и ја асимилирал неговата моќ. Зевс тогаш се престорил во змија и со својата ќерка Персефона го зачнал вториот Дионис, Дионис – Загреј, Рогатото Дете.
Зевс му ветил власт над светот на својот син додека овој бил сѐ уште дете, поставувајќи го дури на голем престол и дозволувајќи му да го држи громовничкото жезло. Ова ја поттикнало зависта на Титаните и неговата жена Хера. Хера ги поткупила стражарите на кои Зевс им доверил да го чуваат детето (Курктите) и го залажала детето со играчки и огледалца. Додека Загреус го гледал своето лице во огледалото, Титаните, ритуално намачкани со алабастер влегле и го нападнале, раскинувајќи го на парчиња и голтајќи го. Разгневен, Зевс ги уништил Титаните со своите молњи и од нивниот пепел, помешан со пепелот на Дионис – Загреус, ја создал човечката раса. Оттука луѓето имаат двојна природа: Дионизиска божествена природа заробена во Титанска материјалност.
Атина, божицата на Мудроста, била сведок на убиството на Дионис – Загреј и дури успеала да го сочува неговото срце од гневот на Титаните. Таа му го однела, додека сѐ уште чукало, на нејзиниот татко Зевс. Зевс го голтнал срцето, исто како што претходно го голтнал Јајцето на Светлината обвиткано со Змија на неговиот пра-прадедо Фанес. Тој потоа отишол кај Семела, ќерката на Кадмус (Семела е тракиски збор за “Земја”) и со неа го зачнал третиот Дионис, познат како Дионис – Лисеј, Бахус или едноставно само Дионис. (Постои и втора верзија на оваа легенда во која Атина го сочувала срцето на Загреус во мала фигура која ја извајала од алабастерот на Титаните, вдахнувајќи во неа живот). Дионис бил роден за време на зимскиот солстициј во пештера на планината Ниса (една од теориите за потеклото на името Дионис произлегува од зборовите кои означуваат “Бог на Ниса”). Двапати роден, еднаш како Загреус, еднаш како Лисеј, Дионис е познат како Дитирамб или “двапати роден”.
Хера, отсекогаш љубоморна на многубројните љубовници на нејзиниот сопруг и нивните деца со него, се преправила како слугинка на Семела и ја убедила Семела дека заслужува да го види Зевс во неговиот полн раскош. Следниот пат кога го видела, Семела го измамила Зевс да ѝ се заколне дека ќе ѝ исполни една желба; тоа секако била нејзе да ѝ го открие неговиот вистински облик. Тој неволно се согласил и таа моментно била согорена до пепел поради неподносливиот сјај на неговата појава.
Зевс оставил Дионис да го негуваат Нисејските Нимфи, кои го одгледувале во неговото детство и за тоа биле наградени од страна на Зевс така што ги ставил меѓу ѕвездите како Хијади (Друга верзија на легендата вели дека Зевс го криел детето во неговото сопствено бедро додека да влезе во пубертет; алтернативна теорија за потеклото на името Дионис потекнува од Диос – нисос, “доенчето на Зевс”).
Кога станал возрасен, Дионис ги открил постапките за одгледување винова лоза, одделување и ферментирање на нејзиниот сок; но Хера, сѐ уште љубоморна, го проколната со лудило бесцелно да скита по земјата. Одејќи по брегот на еден остров во Грчкиот Архипелаг, тој бил заробен од Тирениските гусари кои помислиле дека е син на некој богат крал и очекувале голем откуп. Го понеле со себе на бродот и се обиделе да го заврзат со јажиња, но јазлите сами се одврзувале и паѓале на палубата. Морето околу бродот се претворило во вино и винова лоза започнала да се искачува по јарболот. Богот се престорил во лав или пантер и пиратите од страв скокнале од бродот и се претвориле во делфини.
Во Фригија бил излекуван од лудилото од страна на Големата Мајка Божица; неговата баба Реа (уште позната и како Кибела, Бона Деа или Магна Матер) и таа го иницирала во нејзините мистерии. Тој потоа тргнал да подучува лозарство и да го воспостави својот култ меѓу луѓето на земјата.
Тој патувал низ Сирија, Либан, Кавкаска Иберија (Грузија), Индија, Египет и Либија во придружба на своите следбеници, танцувајќи во екстаза и извикувајќи го мистичниот збор “еуои” (латинизирано како познатото “евое”). Негови следбеници биле и женските менади или баханти, тетовирани, облечени во кожи од лисици, удирале на тапани или чинели; машките сатири, облечени во кожи од пантери, носеле тирзи (тирза бил стап обвиткан со бршлен на чиј врв имало борова шишарка; и Силен, неговиот дебел, остарен и пијан придружник и чувар, кој јавал на магаре. И покрај неговиот неуреден изглед и вечното пијанство, Силен поседувал огромно знаење и мудрост и бил многу почитуван од страна на дионисовите следбеници.
Обожувањата на Дионис биле диви и екстатични, неговите следбеници учествувале во оргии при кои растргнувале живи животни (обично јагниња, јарци, волови или бикови) и ги јаделе такви. Се верувало дека Богот влегува во оние кои го обожуваат и ги обзема преку овој Евхарист од живо месо, наречен Омофагија. Се носеле кожи од животните и маски, а рикачки бик (ромб) бил употребуван да ги имитира звуците на громовникот Зевс.
Како што Дионис и неговата свита патувале низ светот ширејќи го култот, оние кои го прифатиле биле наградени со екстаза. Оние кои му се спротивставувале полудувале и пропаѓале благодарејќи на одвратните резултати од нивните сопствени пореметени суровости. Откако го воспоставил својот култ во тогаш познатиот свет, тој се вратил во Грција, носејќи ги со себе своите оргијастички Фригиски ритуали. Не бил добро пречекан. Пентеј, кралот на Теба, го уапсил, осудил, бичувал и фрлил в затвор. Поради ова Дионис ги полудел сите Тебански жени, вклучително и Агаве, мајката на Пентеј. Тие станале менади и заминале по ридовите да ги спроведуваат своите Дионизиски оргии. Пентеј бесрамно ги следел. Агаве и нејзините придружнички го откриле шпионот и во див гнев му се впуштиле и жив го раскинале на парчиња. Така и Грција била преобратена во религијата на Дионис и тој продолжил по својот пат.
На островот Наксос, Дионис открил дека една девојка плаче на карпите. Тоа била Аријадна, ќерката на Критскиот крал Минос која штотуку била напуштена од Тезеј. Дионис се вљубил во неа; тие се венчале и имале многу деца.
Дионис ги крунисал своите подвизи со влегување во Подземниот Свет за да ја врати својата мајка Семела. Ја однел на Олимп каде останала да биде обожувана како Тиона.
Многу научници веруваат дека грчката драмска традиција во основа потекнала од екстатичните ритуали на Дионис. Познато е дека драмската традиција потекнува од Грчките Школи на Мистериите и првите нејзини училишта биле Орфичките Мистерии, кои вклучувале цивилизирани, алегориски верзии на Дионизиските ритуали во својот систем.
Овенот, делфинот, змијата, тигарот, лавот, рисот, пантерот, волот, јарецот и магарето се свети за Дионис; негови симболи се фалусот, бикот и тирзот. Според Форлонг, грчките букви И.Х.С. биле врежани на неговите светилишта.
References:
Original Publication Date: 1995 Updated: 8/23/99 Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
од Т. Апирион
Познат и како Мухамед, Махомет или Махмуд. Арапски (од Мека) религиозен реформатор и основач на абрахамската религија позната како ислам. Кроули го сметал за Магус на A∴A∴, чиј Збор бил ЛА АЛАХ или ЛА АЛ, „Нема Бог“ и неговата фундаментална доктрина била дека Бог е Еден. Видете го Поглавје 74 од Liber Aleph, Дел III од „The Heart of the Master“ и Поглавје 7 од „The Book of Lies“. Верзијата на Кроули за Зборот на Мохамед како Магус е земена од Калима, првата одредба на муслиманското верување, Шехадет, која гласи: Ла илаха ил’ Алах, ва Мухамад расул Аллах, „Нема Бог, освен Алах, и Мохамед е Пратеникот на Бог.“
Мухамед ибн Абдаллах бил роден во кланот Бани Хашим од моќното племе Курејш, кое историски владеело со паганскиот град Мека. Мека била важен град дури и во тие денови, аџии од цела Арабија оделе на аџилак во Мека за да ја обиколат Каабата и да го бакнат Црниот Камен, кој тогаш бил посветен на богот на месечината Хубал. Таткото на Мохамед починал пред да се роди Мохамед. Мохамед бил воспитуван прво од неговата мајка, Амина, потоа од неговиот дедо, Абд ул-Муталиб, а подоцна од неговиот чичко, Абу Талиб. Во текот на неговото детство бил привлечен кон духовниот свет. Бил склон кон осамена контемплација и често доживувал визии, некои насилни и вознемирувачки. Некои современи научници теоретизираат дека бил епилептик.
Чичкото на Мохамед, Абу Талиб, бил трговец со текстил, и младиот Мохамед ги придружувал неговите каравани во Сирија, Јемен, Египет и Месопотамија. За време на караваните, Мохамед често разговарал со свештеници, рабини и монаси што ги сретнувал на различните трговски станици, собирајќи знаење за различните форми на јудаизмот и христијанството кои постоеле во тоа време.
На возраст од 25 години, тој се оженил со богата 40-годишна вдовица по име Хатиџе. Таа му родила шест деца, две момчиња и четири девојчиња, од кои само едно, неговата ќерка Фатима, го надживеала. Братучедот на Хатиџе бил религиозен научник по име Варака, кој прв ги превел делови од Стариот и Новиот Завет на арапски. Мохамед често го барал друштвото и разговорот на Варака.
На возраст од 35 години, Мохамед почнал да се повлекува во пештера на планината Хира, во пустинските ридови надвор од Мека, за да медитира во осаменост. За време на едно од овие повлекувања, Мохамед го добил својот Повик. Тоа било во 610 година н.е., една од последните десет ноќи на месецот Рамадан; и во тоа време, Рамадан се случувал за време на најжешкиот дел од летото. Тој седел сам во својата пештера во темнина, завиткан во својата покривка, кога бил изненаден од звук „како одѕвонување на ѕвоно“. Сфатил дека тоа бил глас, и гласот го извикал зборот, „Икраа!“ („Читај!“). Мохамед несигурно одговорил дека не може да чита. Гласот го повторил своето барање. Мохамед негодувал дека не знае да чита, но гласот го повторил своето барање по трет пат. Мохамед потоа прашал што треба да чита, и пред него се појавил светлосен свиток, испишан со огнени букви. Тој ги прочитал зборовите, иако никогаш претходно не читал. Гласот продолжил:
„Читај во името на твојот Господ, Создателот, кој го создаде човекот од згрутчена крв! Читај! Твојот Господ е највеликодушен, зашто учи преку перото, откривајќи му тајни на човекот!“
Визијата поминала, и Мохамед останал да се сомнева во својата здраворазумност. Размислувал да се фрли од карпа, но кога излегол од пештерата во ноќниот воздух, Гласот повторно одекнал: „О Мохамед! Ти си гласникот на Алах, а јас сум Гаврил!“ Тој погледнал нагоре и го видел Ангелот како виси во средината на ноќното небо, пронижувајќи го со своите блескави очи (подоцна, астрономите утврдиле дека Месечината и планетата Венера биле во блиска конјункција во тоа време).
Во понатамошните откровенија, мисијата на Мохамед во животот била разјаснета: бил повикан за да му ја проповеда на светот вистинската Вера во Едниот Бог. На почетокот бил воздржан – имал сомнежи за автентичноста или изворот на својата визија. Но Хатиџе го охрабрила, и наскоро неговиот повик бил потврден со дополнителни визии што ја откриле страшната судбина што ги очекувала грешниците и неверниците. Тој почнал да проповеда на мала група блиски соработници. Хатиџе и Варака биле неговите први ученици, потоа дошле неговиот пријател и деловен соработник Абу Бакр, Али, синот на Абу Талиб, и робот на Мохамед, Заид ибн-Табит.
Муслиманите не сметаат дека исламот е нова религија. Исламот бил замислен како реформа на древната религија на Авраам, од која јудаизмот и христијанството се гранки. Исламот ја потврдува вистината на Тората и Евангелијата, но тврди дека ги разјаснува, корегирајќи голем број грешки во толкувањето и прочистувајќи ги од наталожените рабински и свештенички софистики. Главните реформи на исламот вклучуваат отфрлање на политеизмот (вклучувајќи го и тринитаризмот), идолопоклонството и свештенството. „Петте столба“ на исламот се: 1. Шехадет, Одреби на Верата; 2. Салат или Намаз, Молитва (петпати дневно); 3. Зеќат, Давање милостина; 4. Саум, Пост (за време на светиот месец Рамадан); и 5. Хаџ, Аџилак во Мека (барем еднаш во животот на муслиманот).
Муслиманите го почитуваат Иса (Исус) како голем пророк, но не како Бог инкарниран, како што прават христијаните. Муслиманите исто така го отфрлаат верувањето дека Иса претрпел распнување, туку тврдат дека соучесник бил распнат на негово место. Празен гроб за Иса лежи до оној на Мохамед во Медина, каде што веруваат дека ќе биде погребан по неговото враќање за да се бори против силите на злото за време на последните денови.
Кругот на Мохамед постепено се проширувал, вклучувајќи го богатиот и влијателен трговец Утман ибн-Афан од Омајадите, аристократијата на Курејш, и воинствениот принц Умар ибн-Хатаб. Мохамед почнал да се чувствува посигурен во својата улога како последен од Пророците. Неговите визии продолжиле и вклучувале една (Ми‘раџ) во која бил однесен до Храмовата Гора во Ерусалим на грбот од крилест коњ со човечко лице. Таму влегол во Светаја Светих и се молел заедно со Ибрахим (Авраам), Муса (Мојсеј) и Иса. Потоа се искачил по небесна скала до рајот и бил доведен пред Самиот Алах, кој го прегрнал и му зборувал (исламските теолози сè уште спорат што му кажал Алах). Потоа слегол по скалата до Храмовата Гора, та оттаму крилатиот коњ го вратил дома во Мека каде што престојувал.
На крајот, тој решил да ги преобрати паганите од Мека во Вистинската Вера. Омајадите, аристократската гранка на Курајш, одбиле да го признаат авторитетот на Мохамед, и тој бил принуден да побегне од Мека во градот Јатриб (сега наречен Медина ан-Наби-Аллах, Градот на Божјиот Пророк, или накратко „Медина“) под закана за убиство.
Бегството на Мохамед од Мека, наречено Хиџра, се случило во 622 година н.е. и го означило почетокот на големото ширење на исламската вера. Хиџра служи како почетна точка на исламскиот календар. Јатриб бил град основан од Евреи, и Мохамед, додека сè уште бил во Мека, убедил голем број од нив дека тој е ветениот Месија. Овие конвертити го подготвиле патот за него, и тој влегол во Јатриб како крал.
Хатиџе починала пред Хиџра, и Мохамед се оженил со Ајша, ќерката на неговиот близок пријател Абу Бакр. Неговите проповеди почнале да добиваат помек тон, нагласувајќи ги наградите што ги очекуваат верните и како верните треба да го водат својот живот. Тој проповедал за правата на жените и робовите и проповедал против присилата во религиозните работи. Тој добил многу дополнителни конвертити во Јатриб и, со поглед сè уште насочен кон Мека, почнал да напаѓа мекански каравани за да акумулира богатство. Омајадите, се разбира, возвратиле со спорадични напади врз Јатриб. Како што од неговите следбеници сè повеќе се барало да убиваат и да умираат за верата, неговите проповеди добивале сè поагресивен тон; тој прогласил дека идолопоклонството е полошо од војната и дека најбрзиот пат до Рајот е да се умре за Верата во битка. Кога насобрал доволно поддршка и ресурси, тој се вратил во градот на неговото раѓање и го освоил. Тој наново ја осветил Кааба во служба на Едниот Вистински Бог и почнал да прави планови за освојување на светот. Починал мирно во колибата на Ајша близу до џамијата во Медина и бил погребан таму каде што починал. Иако не доживеал да види како Верата напредува надвор од Арапскиот Полуостров, неговите наследници ја прошириле до краиштата на Земјата. Во рок од три генерации по смртта на Мохамед, тие ги освоиле речиси сите земји од Шпанија до границите на Кина.
Мохамед имал многу деца, но ниеден од неговите синови не го надживеал, само една ќерка, Фатима. Според традицијата, само машко дете е погодно за наследство, па Мохамед не оставил јасен наследник на неговиот религиозен авторитет.
Неговиот прв наследник, или Калиф (Халифа), светиот Абу Бакр, бил избран од група на најблиските следбеници на Мохамед (во отсуство на Али). Под Абу Бакр, исламската империја пораснала и ги вклучила Јемен, Оман, Бахреин и поголемиот дел од Палестина.
Мохамед не знаел да чита или пишува, но неговите следбеници ги запишувале неговите учења на достапните материјали. По неговата смрт, Абу Бакр му наредил на Зејд ибн Табит да ги собере откровените учења на Мохамед, запишани во текот на дваесет и три години од 609 н.е. до 632 н.е., во единствен том. Овој том станал Куранот, кој го сочинува светиот текст на исламот. Куранот е организиран во 114 поглавја од кои секое поглавје, наречено Сура („степен“), претставува едно (или повеќе) од откровенијата на Мохамед; иако не се распоредени по хронолошки ред. 93 од Сурите биле добиени во текот на 13-те години пред Хиџра во Мека, останатите 21 биле добиени подоцна во Медина.
Абу Бакр починал во 634 н.е. и бил следен од херојскиот, тирански Oмар ибн-ел-Хатаб, кој ги освоил Сирија, Ирак, Египет, Персија и Ерусалим. Oмар бил убиен во 644 н.е. На смртната постела, тој назначил комисија од шестмина Курејши да расправаат за неговото наследство меѓу Али и Усман ибн Афан, и Усман, на возраст од 70 години, бил избран. Генералите на Усман додале значителен имот на империјата, вклучувајќи ги Кипар, Родос, Либија, Авганистан, Туркестан и Хорасан. Сепак, Усман се покажал како слаб, корумпиран и неспособен владетел. Тој поставил членови од своето племе Омајади на сите позиции со висок авторитет. Тој го ревидирал Куранот (бришејќи ги сите негативни референци за Омајадите) и ги уништил сите копии од претходната верзија. Многумина се спротивставиле на ревизијата на Усман, но сепак таа станала стандардна и е верзијата што се користи денес. Усман станал доста непопуларен и бил убиен од бунтовници предводени од синот на Абу Бакр, Мухамед ибн Абу Бакр, во 656 н.е.
Братучедот на Пророкот, зет и посвоен син, Хадрат Алија ибн-Абу Талиб, бил избран за четврти Калиф. Алија се оженил со Фатима и имал два сина од неа, Хасан и Хусеин. Алија бил исклучително храбар воин во служба на Мохамед, заработувајќи го епитетот „Лавот на Бог“, но наследил од Усман империја во хаос; и неговото владеење како Калиф било оптоварено со предавство и заговор.
Изборот на Алија бил оспорен од член на елитата на Усман, Муавија, гувернер на Сирија. Муавија тврдел дека Алија сносел дел од вината за убиството на Усман поради неуспехот да го казни Мухамед ибн Абу Бакр. Во знак на пркос кон Алија, Муавија се прогласил за Калиф во Дамаск во 660 н.е. Алија бил немоќен да го спречи, и бил убиен во 661 н.е. Синот на Алија, Хасан, го побарал наследството, но бил убеден од Муавија да абдицира. Муавија ветил дека Калифатот ќе се врати во куќата на Мохамед по неговата смрт; но по смртта на Хасан, тој го назначил Јазид, неговиот син, за негов наследник. Хусеин се обидел да направи револуција, но бил поразен и обезглавен од Јазид. Куќата на Мохамед го предала Калифатот на Омајадите и оставила наследство на немири врз исламот.
Горливите следбеници на Алија, кои станале познати како Шиа (приврзаници), верувале дека Алиja бил назначен од самиот Мохамед како негов вистински наследник, дека синовите на Алиja ја носеле доблеста на Пророкот преку неговата ќерка Фатима; и, според тоа, дека династијата на Алиja имала вистинска божествена дозвола да владее над исламот. Тие го прифатиле авторитетот на првите четири Калифи, но го отфрлиле оној на Муавија и сите што го следеле. Шиитите ги нарекуваат потомците на Алија Имами (примери) и го отфрлаат религиозниот авторитет на сите Калифи што го наследиле Алија. „Ортодоксните“ муслимани, кои го признале авторитетот на Муавија и Калифите што го следеле, станале познати како Сунити (традиционалисти).
Шиитите секогаш биле во конфликт со Сунитите, но биле и во конфликт меѓу себе. Шестиот Шиитски Имам, Џафeр ес-Садик, имал 3 сина, Исмаил, Абдула и Муса. Најстариот, Исмаил, бил избран за следен Имам, но не го надживеал својот татко. Џафер го назначил својот најмлад син Муса за следен Имам; но Исмаил веќе имал свој син, Мохамед ибн Исмаил, и го прогласил за следен Имам. Ова, се разбира, резултирало со уште еден раскол. Следбениците на Исмаил се познати како Исмаилити или „Седмаци“ Шиити.
Потомците на Муса владееле над „ортодоксниот“ Шиизам. Неколку генерации подоцна, во 878 година н.е., дванаесеттиот Имам од линијата на Муса, Мохамед ибн Хасан, слегол по скалите во подрумот на Големата Џамија во Самара и никогаш не се вратил. Дванаесеттиот Имам исчезнал без трага од светот на возраст од седум години, не оставајќи наследник. „Ортодоксниот“ Шиизам затоа понекогаш се нарекува „Дванаесетнички“ Шиизам. Дванаесетиците веруваат дека дванаесеттиот Имам бил земен од Бог на привремено криење од светот и дека еден ден ќе се врати како Махди, или Месија. Оваа гранка на Шиитскиот ислам владее со модерен Иран.
Исмаилитската гранка на Шиитскиот ислам го родила суровото, мистично Карматијанско движење, чии тајни доктрини биле откриени преку серија на иницијации дадени во седум степени. Карматијанците ја основале Фатимидската династија во Египет, која пак ја создала тајната секта во Либан наречена Друзи, како и озлогласените Асасини од Либан и Северен Иран, за кои некои историчари тврдат дека влијаеле врз Витезите Темплари.
Исламот содржи уште една традиција вредна за споменување овде, онаа на исламските мистици познати како Суфии или Дервиши. Суфизмот е стар скоро колку и самиот ислам и, иако првенствено е центриран во Персија, срцето на Шиизмот, ги преминува сите расколнички граници. Суфиите го нагласуваат личното мистично искуство над времената моќ и на овој начин можат да се сметаат за „исламски гностици“. Тие генерално се презирани од ортодоксните Шиити и Сунити. Некои научници веруваат дека суфизмот се развил преку асимилација во исламот на елементи од христијанството и неоплатонизмот, но таквите хипотези се тешки за докажување. Суфизмот има своја листа на филозофи-поети-светци одвоени од Калифите и Имамите, од кои некои од најголемите се Абу Јазид („Бајазит“, починал 909 н.е.), Рабија ал Адевија (717-801 н.е.), Хусеин ибн-Мансур ал-Халаџ (починал 922 н.е.), Абу-Хамид Мохамед ал-Газали (1058-1111 н.е.), Фаридудин Атар (1110-1220 н.е.), Мухијудин Мухамед ибн-Али ибн-ал-Араби (роден 1165 н.е.) и Мевљана Џалалудин Руми (1207-1273 н.е.).
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(1875 е.в. – Ixxi е.н.)
од Т. Апирион
Грчки за „Големиот Ѕвер“. Најновиот Маг на A∴A∴, основачот на религијата Телема, кој ни даде два збора, имено: АБРАХАДАБРА, Зборот на Еонот, кој ја содржи целата мистерија на Големото Дело, и ТЕЛЕМА, Зборот на Законот, што значи „волја“. Како што е напишано: „Прави што ти е волја и тоа нека биде цел Закон“. И, „Љубовта е закон, љубов под волја“. Види Поглавје 75 од Liber Aleph. Види ја и статијата под Сер Алистер Кроули.
Референци:
Оригинален датум на објавување: 5/9/95, во Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism од Тау Апирион и Хелена; Беркли, Калифорнија 1995 е.в.
од Т. Апирион
Аркадиски бог-пратеник. Познат во римската митологија како Меркур. Тој бил син на Зевс и Маја, роден на планината Килена. Тој бил татко на Ехион, Автолик и Дафнис, и, според некои извори, на Пан. Тој бил божество на патувањето, трговијата, комерцијата, генијалноста, рачните вештини, атлетиката, реториката и ораторството, на ветрот и брзината; покровител на овчарите, сточарите, атлетичарите, ораторите, писателите, крадците, трговците, патниците, пророците, гатачите и магичарите. Хермес кореспондира со египетскиот бог Тот или Тахути, како пронаоѓач на пишувањето; а, како Хермес Психопомп, со Анубис како водич на душите низ подземјето.
Хермес исто така е бог на камењата, куповите камења и границите и бил поврзан со одредени фалички камени споменици наречени херми. Хермес обично се прикажува како младо, атлетско машко божество, ненакитен или облечен само во кратка хламида, со округла, крилеста капа и крилести сандали, и носи Кадуцеј (стап, понекогаш крилест, со испреплетени ленти или змии) и торба. Еден латински наслов за Хермес бил „универзалниот столб што ги поддржува сите нешта“. Неговото свето животно бил жеравот.
Хермес често се прикажува како шегаџија, неговата најпозната шега била кражбата на добитокот на Аполон на денот на неговото раѓање. Кога Аполон ја открил кражбата, Хермес го смирил неговиот гнев нудејќи да го врати преостанатиот добиток (тој жртвувал два од нив на дванаесетте богови, вклучувајќи се и себеси) и пеејќи ги пофалбите на Аполон додека го придружувал со лира, која штотуку ја измислил. Аполон бил толку воодушевен од убавината на музиката, што понудил да го замени украдениот добиток за лирата. Хермес ја прифатил понудата; потоа исечил некои трски, ги врзал заедно и отсвирил уште неколку мелодии за Аполон на својата новоизмислена пастирска [Панова] флејта. Аполон повторно бил маѓепсан од музиката и понудил да го замени својот златен пастирски стап за свиралката. Хермес неволно ја прифатил понудата, но само под услов да биде подучен во уметноста на пророштвото.
Аполон го одвел Хермес на Олимп, каде Хермес бил прифатен меѓу боговите. И покрај неговите злонамерни шеги (или, можеби, како резултат на нив), тој бил единствениот од нелегитимните деца на Зевс што веднаш нашол милост кај Хера. Зевс го прогласил за свој личен гласник и го обдарил со инсигниите на неговата функција: неговата округла капа, неговите крилести сандали и крилест гласнички стап испреплетен со бели ленти. Хермес ветил дека, како гласник на Највисокиот, ќе престане да кажува лаги; но не можел да вети дека секогаш ќе ја кажува целата вистина.
Хадес исто така го прогласил Хермес за свој гласник, да ги повикува и води душите на умрените во подземјето. Како знак на поврзаноста на Хермес со Хад и неговата улога како Психопомп (водич на душите), белите ленти на неговиот гласнички стап биле трансформирани во испреплетени змии, древниот амблем на мртвите души.
Хермес ја развил музичката скала и им помогнал на трите Мојри да ја состават Азбуката. Тој ја создал науката за Астрологијата, ги основал уметностите на боксот и гимнастиката, измислил тегови и мерки и го поучувал одгледувањето на маслините и правењето оган со вртење на огнен прат.
Хермес како Светец на E.G.C. може да се однесува и на Хермес Трисмегистус или Трикратно Великиот Хермес, легендарниот египетски основач на Херметизмот, што одговара на египетскиот бог Тот. Херметизмот бил нехристијанска форма на гностицизам што се појавила во Египет во вториот до четвртиот век н.е. и произвела обемна литература наречена „Херметика“, вклучувајќи ја Tabula Smaragdina или Смарагдната Табла на Хермес, која е извор на познатата магиска изрека, „Како горе, така долу“; и „Божествениот Пимандер“, кој е вклучен во Секција 1 од препорачаната листа за читање на A∴A∴ Херметизмот имал значително влијание врз развојот на алхемиската филозофија.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(праисториски/митски)
од Т. Апирион
Исто така познат како Аристеј и Ајгипан (козар), познат во римската митологија како Фаун или Силван. Син на Хермес и Дриопа (или Пенелопа). Аркадиски бог на стадата и пастирите, на дрвјата, шумите и дивите животни, на жешката пладневна мирнотија, и на слободата и плодноста. Разигран, сладострасен, непредвидлив и похотлив, тој е прикажан како човек, но со уши, нозе, копита, опашка, рогови и брада на коза. Некои велат дека живеел под земја. Тој сакал музика и често е прикажан со сиринга, или пан-флејта (Сиринга била шумска нимфа која избегала од похотливите додворувања на Пан со тоа што се претворила во трска). Орфејците го поврзувале Пан со Дионис Загреј. Херодот го става неговото раѓање (т.е. неговото појавување во Грција) околу 1200 г. п.н.е., но некои легенди го прикажуваат како многу древен, дури и како млечен брат на Зевс.
Пан бил осамен бог кој талкал низ полињата и шумите, и живеел на планини и во пештери. Како дух на природата, Пан можел да предизвика страв, особено кај осамените патници во дивината ноќе; од ова потекнува нашиот збор „паника“.
На грчки, зборот „пан” значи „сè“, и Орфејците го замислувале Пан како симбол на Универзалното, персонификација на Природата; и како Пангенетор, „сè-зачетник“, и Панфаг, „сè-јадач“. Во овој аспект тој е прикажан во Таротовиот Адут XV.
Исто така се вели дека Пан ја завел нимфата Ехо, од која ја добил ќерката Јинкс, и божицата на луната Селена, со тоа што се трансформирал во бел овен и ја намамил во шума. Во белешка направена во неговата лична копија од „Либер XV”, Кроули коментирал на изјавата дека Свештеничката „треба да биде вистинска Virgo Intacta или специјално посветена на службата на Големиот Ред“. Во неговиот коментар стои дека Свештеничката треба да биде заколната на Големото Дело „како Артемида на Пан“.
Плутарх (“За падот на оракулите”) ја раскажува приказната за тоа како, за време на владеењето на римскиот император Тибериј (14-37 г. н.е.), патниците на трговски брод што патувал од Грција до Италија слушнале силен повик од островот Паксос. Гласот го повикал името на пилотот на бродот, Тамус, три пати, а потоа му наредил да објави дека Големиот Пан е мртов кога бродот ќе наближи до Палодес [Бутринтско езеро]. Откако го сторил она што му го заповедал гласот, патниците на бродот слушнале голема жалопојка од многу гласови. Христијанските теолози ја наведувале оваа приказна како пример за триумфот на христијанството над паганството; но патниците на бродот можеби само слушнале дел од мистериски ритуал на Умирачкиот Бог Тамуз: „Тамуз, Тамуз, Тамуз, сè-великиот е мртов“.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(праисториски/митски) од Т. Апирион
Познат и како Лутинус, Фекундус и Мутунус. Син на Афродита и Дионис (или Адонис, или Хермес, Пан, или Зевс, според други извори). Мизиски бог на креативната плодност во природата и кај човекот; понекогаш идентификуван и со Хермес и со Пан. Тој владеел над плодноста на полињата и стадата, пчеларството, лозарството и риболовот. Според некои извори, бил вклучен во придружбата на Дионис.
Приjап обично се прикажува како гротескен мал човек со неприродно голем фалус, не секогаш еректиран, и со буколичен насмев. Во подоцнежните римски времиња, тој бил прикажуван едноставно како фалус. Неговата статуа често се чувала во градините како талисман за плодност и за да ги плаши крадците. Неговото свето животно бил магарето.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(праисториски/митски)
од Т. Апирион
Исто така познат како Асар, Озар или Серапис. Првично бог на плодноста, Озирис се развил во египетски бог на воскреснувањето, господар на подземјето, син на Себ или Геб и Нут, сопруг на Изида (Аси), и бог на Номата Абидос (Абту, сега Наг Хамади). Грците го идентификувале со Дионис, Адонис и Хад.
Озирис е прикажан како човек со зелена кожа, носи круна Атеф, завиткан во завои на мумија со испружени раце, држејќи кука на левото рамо со левата рака и камшик на десното рамо со десната рака. Неговото свето животно е бикот, а неговата света боја е црна (светата боја на Сет, неговиот брат и непријател, е црвена). Формулата на Озирис е ИАО. Види Дел III од „Срцето на Мајсторот”.
Според легендата, Озирис бил роден во Теба, син на богот на земјата Геб и божицата на небото Нут; и при неговото раѓање силен глас го најавил доаѓањето на универзалниот господар. Неговиот дедо Ра го признал за наследник на неговиот престол, кој го презел откако неговиот татко Геб се повлекол на небесата, земајќи ја својата сестра Изида за кралица.
Озирис бил праведен и многу сакан владетел и Законодавец на Египет. Неговиот брат Сет (бог на пустината) му завидувал на неговата моќ и наклонетост, и смислил да го зароби. Додека Озирис бил во странство со својот советник Тахути, поучувајќи ги луѓето од други земји на земјоделство и религија, неговата сопруга Изида владеела со Египет на негово место.
Сет ја искористил отсутноста на Озирис за да направи саркофаг со точни димензии за да го собере телото на неговиот брат. Потоа Сет организирал голема гозба во чест на враќањето на неговиот брат. Откако сите се напиле до наситување, Сет го извадил богато украсениот саркофаг и изјавил дека ќе му го даде на секој оној што ќе може да се вклопи внатре. Озирис, секако, ја прифатил понудата, и штом легнал во саркофагот, Сет го затворил капакот, го заклучил и, со помош на неговите 72 другари, го одвлекол и го фрлил во Нил, кој го однел. Сет потоа го зазел престолот на Египет.
По долго барање, Изида го пронашла саркофагот и го сокрила. Сет, меѓутоа, го открил – го зграпчил телото на Озирис, го исекол на 14 (или 16) парчиња и ги расфрлил низ Египет. Изида тргнала со трскин чун да ги собере парчињата и успеала да ги најде сите освен едно, фалусот, кој бил проголтан од риба. Со помош на нејзината сестра Нефтида, нејзиниот внук Анубис и Тахути, таа ги составила, врзувајќи ги заедно со завои на мумија.
Потоа Изида родила син, Хорус, лежејќи врз телото на нејзиниот мртов сопруг. За да го одмазди убиството на неговиот татко, Хорус тргнал да војува против неговиот брат/чичко Сет. Битката била жестока, и Сет го извадил десното око на Хорус. Сепак, Хорус победил на крајот; но кога бил на пат да го убие својот непријател, Изида интервенирала и му дозволила на Сет да избега. Разлутен, Хорус ѝ ја отсекол главата на мајка си – која Тахути ја заменил со глава на крава.
Хорус го зазел престолот на неговиот татко кој бил украден од Сет, а потоа решил да го најде телото на неговиот татко и да го врати во живот. Под водство на Тахути, тој изговорил серија магии над телото од неговиот татко и го прегрнал, пренесувајќи му ја својата сопствена виталност. Потоа му го дал своето око, кое Сет претходно го извадил од неговото лице. Откако го изел окото, Озирис ја повратил свеста и се издигнал како Монарх на Мртвите и Господар на Подземјето.
Според Форлонг, обожавањето на Озирис вклучувало нудење свети колачи, наречени Мест, заедно со света чаша со вино.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(околу 2000 г. пр.н.е.) од Т. Апирион
Свештеник-крал споменат во Битие 14:18-20 дека служел како свештеник на Авраам:
17. Откако се врати, по поразот на Ходолгомор и на царевите, кои беа со него, царот на Содом му излезе во пресрет во Савинската долина, што е Царски Дол.
18. А Мелхиседек, царот на Салем, изнесе леб и вино. Тој Му беше свештеник на Сѐвишниот Бог.
19. Го благослови велејќи: „Благословен да биде Аврам, Од Сѐвишниот Бог, Творец на небото и земјата!
20. Благословен да биде и Сѐвишниот Бог, Кој ти ги предаде непријателите во твои раце! И му даде (Аврам) десетти дел од сѐ.
Мелхиседек се споменува во Псалм 110:4 во врска со поставувањето на висок свештеник од кралот на Ерусалим во линијата на Давид:
Господ се заколна и нема да се покае: „Ти си свештеник, довека, по редот Мелхиседеков!“
Во Книгата на Евреите , оваа иста наредба на свештенство се тврди за Исус, а следново се вели за Мелхиседек во Евреите 7:1-3:
„ Мелхиседек беше цар на градот Шалем, а и свештеник на Севишниот Бог. Кога Авраам се враќаше од битката во која порази многу цареви, тој му излезе во пресрет и го благослови.
Тогаш Авраам зеде една десетина од се што заплени во битката и му го даде на Мелхиседек.
Името Мелхиседек значи „Цар на правдата“. Но бидејќи „шалем“ значи „мир“, тој е значи и „Цар на мирот“. Нам не ни е кажано дека тој имал татко, мајка или родословје, ниту почеток или крај на неговиот живот. По тоа е сличен на Божјиот Син и засекогаш останува свештеник.
Изгледа дека постоела школа на гностици позната како „Мелхиседекјани“ , кои го почитувале Мелхиседек како аватар на Сет (третиот син на Адам) и Сим (вториот син на Ное, предок на семитските народи). Еден гностички трактат од библиотеката Наг Хамади носи наслов Мелхиседек. Овој трактат ја разработува улогата на Мелхиседек како есхатолошки првосвештеник, месијански воин и претходна инкарнација на Исус Христос. Името Мелхиседек (מַלְכִּי־צֶדֶק) може да се преведе како „Праведен Цар“ или „Мојот Цар е Правда.“ Мелхиседек беше „цар на Салем,“ а „Салем“ веројатно беше Уру-Салим, старо име на Ерусалим, чиј цар за време на израелитската инвазија на Ханан имаше впечатливо слично име, Адонизедек. Како свештеник на Авраам, Мелхиседек може да се смета за предок на аврамовите религии – Јудаизмот, Христијанството, Исламот и нивните деривати.
Првпат спомнат во Битие 14:18, нему понекогаш му се придава заслуга за тоа што го заменил жртвувањето на леб и вино наместо она од животните. Многу свештенички линии, вклучувајќи ја Римокатоличката, Мормонската и Масонскиот Кралски Лак, во легендите го трасираат потеклото до Мелхиседек.
Поради различни причини, многу историчари сметаат дека Битие 14:18-20 бил вметнат подоцна во Книгата Битие, веројатно за да се оправда заредувањето на не-левитскиот првосвештеник од кралот Давид. Исто така, треба да се има предвид дека Ерусалим во времето на Авраам бил населен со Јевусејци, племе на Хананејците кои веројатно потекнувале од Хетитите и Аморитите. Како свештеник-крал на Јевуситите, Мелхиседек сигурно би бил политеист; а божества наречени Елион и Зедек , и обете се наоѓаат во пантеонот на Хананејците и Феникијците. Името Мелхиседек може да се преведе “Мој крал е (бог) зедек” подеднакво лесно како “Мој крал е Правда.”
Ако се остават настрана историските прашања, хебрејското име салем, שׁלם, значи “мир”; така “Мелхиседек крал на салем” може да се интерпретира “Крал на Праведноста, Крал на Мирот.” Хебрејското име зедек, צדק, “правда” или “праведност,” е име и на планетата Јупитер. Така, во кабалистичка смисла, Мелхиседек, јупитерскиот свештеник-крал на праведност и мир, е овоплотување на божествениот лик од Сефирата Хесед. “Свештеник довека по редот на Мелхиседек” би бил пригоден опис за Adeptus Exemptus.
РЕФЕРЕНЦИ:
За првпат издадено: 5/11/95
Оригинално објавено во Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism од Тау Апирион и Хелена; Беркли, Калифорнија 1995 г.
(праисториски/митски) од Т. Апирион
Исто така познат како Мин или Амсу. Египетскиот итифалусен бог на плодноста и бог на номaтa од Панополис (Апу, близу денешен Ахмим). Грците го идентификуваа со Пан.
Кем е прикажан како човечки маж, кој носел круна со две високи ноеви перја, со десната рака подигната зад неговата глава држејќи чукало т.е. млатило, додека левата рака му е скриена; и со забележлив еректиран фалус. Тој ја претставува моќта на размножувањето и бил сметан за бог на жетвата и заштитник на културите. Неговото свето животно беше бел бик. Кхем исто така беше месно име за Египет, и значи “црн”, таа упатува на плодната, црна почва од долината на Нил. Лингвистички и етнолошки, Кхем е еквивалентен на “Хам” од Книгата на Битие, глава 9 и 10, најмладиот син на Ное и предок на Египќаните, Нубијците и Хананците.
Овој светец беше даден во курзив во верзијата од 1919 г. на списокот, но не и во верзијата од 1929/30 г.
Референци:
Објавено: 5/11/95 во Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism од Tau Apiryon и Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(предисториски / митски)
Исто така познат како Амон, Аммон, Амун и Амен. Египетски бог познат како “Крал на Боговите” и “Господар на Небото”, Бог-заштитник на Теба (Uast близу денешниот Qus), сопруг на Хатор (или на Мут) и татко на Консу. Римјаните го поистоветуваа со Јупитер.
Името Амоун значи “скриен”. Амоун беше вазал на Менту се додека не го замени како главен бог на Горен Египет, подоцна стана поистоветен со сончевиот бог под името Амон-Ра.
Амоун обично е насликан како маж облечен со престилка и граден оклоп, кој носи круна со две ноеви перја, држејќи фениксов стап во левата рака и Анк во десната рака. Повремено тој е прикажан како грнчар со тркало кој го обликува прималното јајце на создавањето; или како Кришна односно како црн лингам. Неговите свети животни беа овенот и гуската. Хебрејскиот извик Амен, “ваистина” веројатно потекнува од египетскиот обичај на земање заклетви во името на Амоун. Кај Исаија (lxv, 16) “богот на Вистината” на Хебрејски е Елохи-Амен.
Препорачани книги:
Прво отпечатен во Red Flame No. 2 — Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v
(праисториски/митски) од Т. Апирион
Познат и како Монт, Менту или Монту, и наречен „Господар на Теба“. Египетски сончев/воинствен бог и бог на Номата на Eрмонт (Ану Кемау). Грците го идентификувале со Аполон и Арес.
Менту се прикажува како машко божество со глава на сокол (или бик), облечен во престилка, носи круна со диск и двa високи пердуви од ној, држи фениксов-стап во левата рака и Анк во десната рака; или замавнува со сабја. Неговото свето животно бил бикот. Анкх-аф-на-Консу, една од наводните претходни инкарнации на Кроули, чија погребна стела послужила како Стела на Откровението, бил свештеник на Менту.
References:
Original Publication Date: 5/11/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(околу 1200 п.н.е./митски) од Т. Апирион
Познат во римската митологија како Херкул, и во феникиската/картагинската митологија како Мелкарт. Тебански грчки херој и полубог; син на Зевс и смртничката Алкмена, коja Зевс ja заведил земајќи го обликот на нејзиниот сопруг, Амфитрион. Херкул e најмоќниот и најпознатиот од хероите на грчката митологија, споредлив со хебрејскиот Самсон и хиндуските Индра и Арџуна; нему му се припишува основањето на Олимписките игри. Тој бил сметан за светец од стоиците поради неговиот пример за постигнување на крајна деификација преку издржувањето на искушенијата од светот. Неговите симболи се двата столба, палката, јаболкото, рогот на изобилството и лавовската кожа.
Бидејќи бил мразен од љубоморната Хера, сопругата на Зевс, животот на Херакле бил полн со искушенија, над кои неговата огромна сила генерално му овозможувала да преовладее. Хера почнала да го прогонува својот имењак уште пред неговиот прв здив. Таа го одложила неговото раѓање и испратила две змии да го убијат додека бил само бебе во колевка; но тој ги зграпчил во своите мали (но моќни) раце и ги задавил.
Во напад на лудило предизвикано од Хера, Херакле ги убил својата сопруга и децата. Како искупување за овој злостор, тој се понудил како роб на Евристеј, кралот на Микена. Евристеј му наредил на Херакле да ги изврши познатите Дванаесет Подвизи (споредливи со дванаесетте подвизи на сумерскиот Гилгамеш), за што бил опремен од различните богови на Олимп. Дванаесетте подвизи биле: убиство на Немејскиот лав (кој не можел да биде убиен со камен или метал, и чија кожа ја носел оттогаш); убиство на Лернејската Хидра, која раѓала две нови глави за секоја изгубена глава; заробување на златнорогиот Керинејски елен; заробување на Еримантскиот вепар; чистење на Авгиевите штали; убиство на смртоносните, железно-пердувести Стимфалиски птици; заробување на човекојадните кобили на Диомед; заробување на Критскиот бик; добивање на појасот на Хиполита, кралицата на Амазонките; кражба на говедата на Герион (за време на овој подвиг биле создадени Столбовите на Херакле); добивање на три златни јаболка од градината на Хесперидите (најтешкиот од подвизите); и доведување на Кербер, од Подземјето, на Земјата (најопасниот од подвизите).
По завршувањето на Дванаесетте Подвизи, Херакле ја добил својата слобода од Евристеј и се оженил со Дејанира, ќерката на Дионис и Алтеја. Еден ден, додека патувале, Херакле и Дејанира дошле до река каде кентаурот Нес ги пренесувал луѓето за надомест. Херакле преминал сам, оставајќи ја Дејанира да ја пренесе Нес по него. Кога Херакле преминал, погледнал назад и видел дека Нес побегнал со неговата сопруга. Тој го следел и го застрелал Нес со стрела. Умирајќи, кентаурот ѝ кажал на Дејанира да ја земе неговата крвава кошула како амајлија за да ја зачува љубовта на нејзиниот сопруг кон неа.
На крајот, Дејанира почнала да се сомнева во посветеноста на нејзиниот сопруг и решила да му ја подари кошулата. Кога Херакле ја облекол кошулата, остатоците од крвта на Нес навлегле во неговото тело и го изгореле како киселина. Тој ја кинел облеката во напразен обид да го ублажи своето страдање, но таа цврсто се припила за неговата кожа, причинувајќи да го раскине сопственото тело на парчиња. Смртно ранет, тој се искачил на планината Етна и си изградил погребна клада, легнал на неа и им наредил на своите пријатели да ја запалат.
Боговите биле вознемирени од смртта на еден од нивните миленици, но Зевс ги окуражил објаснувајќи дека Херакле е половина божествен, и само неговата човечка страна можела да умре. Божествената половина на Херакле била однесена на Олимп, и Хера, сега помирена со него, му ја дала својата ќерка Хеба за жена.
Овој светец бил напишан со курзив во верзијата од 1929/30 н.е., но не и во верзијата од 1918 н.е.
References:
Original Publication Date: 5/11/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(околу 1200 п.н.е./митски) од Т. Апирион
Тракиски херој и полубог; син на Еагар (некои велат Аполон) и Калиопа; свештеник на Дионис. Најпознатиот од музичарите и поетите на грчката митологија. Квинтесенцијален Бард, неговото мајсторско пеење и музика на лира можеле да ги скротат дивите животни и да ги придвижат дури и камењата и карпите. Орфеј патувал со Јасон и Аргонавтите на нивното патување во Црното Море во потрага по Златното Руно, каде извршил многу чуда со своето пеење, како што се маѓепсувањето на Арго да слезе до морето од песочна дина каде бил заглибен, смирувањето на подвижните карпи кои инаку би го згмечиле бродот и неговата екипа, и заспивањето на змејот што го чувал Златното Руно.
Орфеј се оженил со нимфа по име Евридика, кон која ѝ бил страсно посветен. Еден ден, Пан (во форма на пчеларот Аристеј) ја здогледал Евридика во шумата и ја следел. Додека бегала од него, Евридика била касната на петицата од змија; таа починала и преминала во подземјето. Погоден од тага и не наоѓајќи задоволство од неговите молитви кон боговите, Орфеј слегол преку пештера во подземјето за да ја врати. Со силата на неговата музика, тој ги убедил Хад и Персефона да ѝ дозволат на Евридика да се врати со него во светот на живите; но Хад додал услов дека не смее да погледне назад или таа ќе остане со Хадес засекогаш. Додека ја водел од подземјето, тој не можел да се воздржи да не се сврти за да се увери дека Евридика го следи, и така ја изгубил. Се вратил во Тракија сам.
Жените од Тракија, сфаќајќи дека Орфеј сега е достапен, се обиделе да го освојат, но тој ги одбивал нивните додворувања. Тие ја толерирале неговата резервираност колку што можеле, но еден ден, веќе не можеле да ја поднесат ова навреда за нивните женски моќи, па го нападнале и го раскинале на парчиња, фрлајќи ја неговата глава и лира во реката Eброс [Марица]. Музите ги собрале расфрлените делови од неговото тело и ги погребале во Либетра [град под Олимп]; Зевс ја зел неговата лира и ја поставил меѓу ѕвездите; а неговата глава, пеејќи го името на Евридика, пловела по Еброс и во Егејското Море. На крајот, главата пристигнала на брегот на Лезбос, каде што се заглавила во пукнатина од карпа. Таа останала таму многу години, давајќи пророштва.
Некои верзии на митот велат дека тракиските жени биле Менадите на Дионис, и дека Дионис им наредил да го раскинат Орфеј на парчиња затоа што тој почнал да го обожава Аполон-Хелиос.
Неговото тракиско потекло, неговата посветеност на Музите, неговото слегување и враќање од Хад, и неговата смрт со растргнување покажуваат дека Орфеј е човечки одраз на неговиот бог Дионис; и ова се основните причини за неговото назначување за покровител на Грчките Мистерии.
Орфизмот бил првата од организираните хеленски Школи на Мистерии и еден од најраните целосно развиени религиозни/метафизички „системи“. Тој се развил во 6 век п.н.е. и бил центриран околу учењата припишани на Орфеј, пренесени од свештеник по име Ономакрит. Овие главно биле изложени во 24 книги со призивни химни и ја вклучувале космогонијата опишана преку Дионис.
Орфизмот бил мистична религија за искупување заснована на алегориското обожување на небесните тела, што ја нагласувала потребата да се одвои дионизискиот дух од титанската материја. Заклетвата на орфичкиот иницијант ја вклучувала реченицата, „Јас сум Дете на Земјата и Небото, но мојата раса е само од Небото.“
Орфејците живееле во мали комуни и следеле аскетски начин на живот. Нивните аскетски практики, вклучувајќи го и вегетаријанството, имале за цел да го симболизираат одбивањето на титанската страна од природата на Човекот и на крајот да го ослободат неговиот дух од „гробот на телото“ и „тажното тркало на раѓањето“. Орфизмот ги усвоил и усовршил постарите дионизиски и бакхови ритуали, задржувајќи го нивниот сакраментален и иницијациски симболизам и екстатичен мистицизам, но ублажувајќи го нивното дивјачко беснеење. Тие ја замениле старата дионизиски Омофагија, ритуалното јадење на сирово месо од бик, срна или коза жртвувани на Дионис, со нудење и консумирање на колачи од брашно и мед во комеморација на убиениот син на Бог. Орфизмот бил влијателен врз мислата и делата на Хераклит, Платон, Есхил, Софокле, Пиндар и Вергилиј; а Питагора бил орфички иницијант.
References:
Original Publication Date: 5/11/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(околу 1200 п.н.е./митски) од Т. Апирион
Познат во римската митологија како Улис. Грчки херој; крал на Итака; син на Лаерт (некои велат на Сизиф) и Антиклеја, сопруг на Пенелопа. Водечки херој на Тројанската војна, кој ја предложил идејата за Тројанскиот Коњ. За разлика од физичката сила на Херакле, хероизмот на Одисеј бил резултат на неговата остроумност и лукавство.
Подвизите на Одисеј за време на Тројанската војна и неговото десетгодишно кружно враќање во Итака кај неговата сопруга Пенелопа се детално опишани во „Илијада“ и „Одисеја“ на најголемиот од грчките поети, Хомер (околу 850 п.н.е.). Приказната за Одисеј вклучува добро познати приказни како Тројанскиот Коњ; наркоманизираните Лотофагите; Ослепувањето на Полифем; волшебничката Кирка, која ги претворила неговите луѓе во свињи; Песната на Сирените; Сцила и Харибда; и Просците на Пенелопа.
Следи кратка парафраза на една од неговите авантури: неговото заробување и бегството од киклопот Полифем.
Одисеј и неговите луѓе застанале на островот каде живеел Полифем, надевајќи се да го наполнат бродот со намирници. Тие го истражиле островот и откриле голема пештера што содржела голема залиха на храна.
Полифем наскоро се вратил во својата пештера, воведувајќи го своето стадо овци и блокирајќи го влезот зад себе со огромен камен. Додека ги молзел своите овци, тој ги забележал натрапниците. Одисеј учтиво побарал од Полифем гостопримство во името на боговите. Полифем прилично невоспитано одговорил со тоа што зграпчил двајца од неговите луѓе и ги проголтал, а потоа се протегнал на подот на пештерата и заспал. Иако бил во искушение да го убие џинот додека спиел, Одисеј сфатил дека таквиот потег би бил залуден, бидејќи каменот што го блокирал влезот во пештерата бил премногу голем за да го поместат луѓе. Следното утро, Полифем станал, проголтал уште двајца луѓе, го истркалал каменот и тргнал да го пасе своето стадо, повторно поставувајќи го каменот зад себе.
Додека бил отсутен, Одисеј и неговите луѓе откриле огромен дрвен колец што Полифем го користел како стап. Тие го заостриле едниот крај и го скриле под слама на подот на пештерата. Кога Полифем се вратил, проголтал уште двајца луѓе. По вечерата, Одисеј му пришол и му понудил сад со вино, што тој го прифатил и, уживајќи во него, побарал уште. Одисеј ја исполнил неговата молба неколку пати. Полифем бил толку задоволен од виното, што му ветил на Одисеј дека ќе биде последен што ќе биде проголтан и го прашал за неговото име. Одисеј одговорил „Јас сум Никој“ (на грчки „уд-еис“, игра на зборови од името Одисеј). Полифем потонал во пијанство. Одисеј и неговите луѓе го загреале заострениот крај на колецот во огнот додека не се вжарил, а потоа го забиле во единственото око на џинот и се скриле во пештерата.
Врисоците на чудовиштето привлекле внимание на другите Киклопи што живееле на островот, и тие дошле до неговата пештера прашувајќи што е причината за сета врева. Полифем одговорил, „Ослепен сум од Никој.“ Неговите пријатели одговориле дека, ако никој не го направил тоа, мора да биле боговите, па Полифем едноставно ќе мора да ја поднесе својата болка. Тие се вратиле во своите пештери.
Следното утро, Полифем го оттргнал каменот и застанал пред влезот, со намера да ги опипа сите што излегуваат за да се осигура дека луѓето нема да избегаат. Одисеј и неговите луѓе се врзале за долната страна на овците и така избегале. Откако излегле од пештерата, ги одвеле овците до нивниот брод и испловиле.
References:
Original Publication Date: 5/11/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Публиј Вергилиј Марон (70-19 п.н.е.) од Т. Апирион
Познат и како Вергилиј или Виргилиј. Римски поет за време на царот Август, Вергилиј бил автор на две збирки на учени, убави и профетски поеми, „Еклоги“ и „Георгики“; но бил најпознат по големиот еп, „Енеида“, кој ја опишува одисејата на тројанскиот принц Енеј по Тројанската војна. Вергилиј бил роден во Северна Италија, пораснал на фармата од неговиот татко и бил образован во Кремона, Милано, Рим и Неапол.
Енеј, откако избегал од уништувањето на Троја со неколку свои следбеници, бил информиран од пророчиштето на Аполон дека неговата судбина е да основа нова земја што ќе владее над сите други. Во сон, на Енеј му било кажано да ја бара Хесперија (Италија), западна земја од каде што изворно потекнувал основачот на Тројанскиот народ.
Во потрага по својата возвишена судба, тој се соочил со многу пречки, тешкотии, неуспеси и искушенија (вклучувајќи ја и познатата љубовна афера со Дидона, кралицата и основачката на феникиската колонија Картагина); но тој истрајувал со чест и решителност низ сите нив, заради исполнување на она што знаел дека е негова вистинска цел. Неговите патувања вклучувале спуштање во Аверн, подземјето, и во Елисиj, благословеното живеалиште, и неговото враќање оттаму во Хесперија, каде што на крајот станал прародител на Рим.
References:
Original Publication Date: 5/11/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(84-54 п.н.е.)
од Т. Апирион
Првиот голем римски лирски поет, познат по својата искрена, елегантна и страсна еротика, модел за средновековната традиција на уметноста на дворската љубов. Едно од големите влијанија врз Кроули како лирски поет.
Катул бил роден во богато семејство од келтско потекло во градот Верона во Цисалпска Галија. Неговиот татко бил пријател на Јулиј Цезар и го испратил својот млад син во Рим за да ги научи градските обичаи. Тој бил забележан од Клодија Метели, мажена жена за десет години постар сопруг. Тие започнале бурна љубовна афера што обезбедила материјал за поголемиот дел од поезијата на Катул. „Поемите до Лезбија“, напишани во стилот на Сафо, ја опишуваат аферата од флертување преку страст до горчлива предавство.
Катул е исто така познат по две свадбени песни напишани за неговите пријатели, поетски опис на иницијација во темните ритуали на Кибела (Магна Матер или Бона Деа, чиј култ бил популарен во јулијански Рим), неколку елегии, химна на божицата Дијана, минијатурен еп за бракот на Пелеј и Тетида и многубројни сатирични епиграми за глупостите и грубостите на неговите римски современици.
Поемите на Катул ни се познати преку единствен ракопис пронајден во неговиот роден град Верона.
„Жената вели дека порадо за мене ќе се омажи отколку за кој било друг, па дури и самиот Јупитер да ја побара. Така она вели, ама она што жената му го вели на својот љубовник во страст, може исто така да се запише на воздух и во протечна вода.“
„Мразам и љубам. Ме прашуваш како е можно тоа; не знам: знам само дека го чувствувам, и боли.“
References:
Original Publication Date: 5/11/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(François) Rabelais (1494-1553 e.v.)
Француски Францисканец (подоцна Бенедиктанец) монах, класичен научник, лекар, хуманист и хуморист, автор на монументалната, револуционерна сатира Гаргантуа и Пантагруел, современик на Улрих вон Хутен и Парацелзиус и еден од наголемите писатели во историјата на Европа. Делата на Рабле се вклучени во вториот дел од препорачаните дела на A∴A∴ .
Рабле е роден во Шинон, Турен. Кога имал 17 години, татко му, адвокат, го испратил во францисканскиот манастир Fontenay-le-Comte. Животот под строгите и конзервативни Францисканци го задушувал, а тие со неодобрување гледале на неговите изучувања на грчкиот јазик. Се спријателил со соседниот Бискуп од Maillezais, Geoffroy d’Estissac, кој му помогнал да се префрли во до некаде полибералниот Бенедиктански Ред, но монашкиот живот едноставно не бил погоден за овој љубопитен ум.
Во 1530 e.v. се запишал на медицина во Монтпелје и дипломирал по шест недели. Почнал со пракса во градската болница во Лион. Тој меѓу првите во Франција направил јавна дисекција, а исто така издал многу научни дела и популарни романси.
Можеби како инспирација од успехот на некои од неговите објавени дела, тој ја напишал и издал Horribles et espouantables faicts et prouesses du tres renommé Pantagruel во 1532 e.v., под псевдонимот “Alcofribas Nasier,” едноставен анаграм на неговото име. Книгата била полна со безбожност и критика за естаблишментот и уште веднаш била осудена од Сорбона (Факултетот за Теологија во Париз). Тој отстранил неколку навредливи изрази и повторно ја издал, но дури по издавањето на уште позајадливата сатира, Gargantua, во 1534. Од тогаш постојано се потпирал на влијанието на неговите моќни пријатели за да ја избегне сенката на кладата.
Помеѓу 1534 и 1546, патувал многу со неговите добродетели, имено браќата Jean и Guillaume du Bellay (т.е. францускиот амбасадор во Рим и францускиот Гувернер на Пиемонт), и учел за својот докторат, кој го одбранил во 1537. Во овој период исто така се приврзал и за Кралскиот Двор, преку влијанието на неговите пријатели.
Ги издал “Третата Книга” и “Четвртата Книга” од Гаргантуа & Пантагруел серијата во 1546 и 1552 e.v.. И двете биле помалку зајадливо сатирични во однос на првите две книги, фокусирајќи се повеќе на филозофски прашања и едноставна комедија; сепак биле веднаш осудени од Сорбона поради еретички идеи, што и содржеле. По неговата смрт се појавиле две верзии на “Петата Книга”, а колку и дали воопшто нешто од оваа книга е всушност напишано од Рабле, останува непознато.
Првата Книга, Гаргантуа, содржи приказна за раѓањето и растењето на џиновско дете, Гаргантуа, и ги илустрира погледите на авторот за лошото образование (Средновековно) и доброто образование (Ренесанса), и за тоа како би требало да се однесува идеалниот хуманистички водач. Воведен е ликот на монахот воин, Friar Jean, со графички и детални анатомски описи на неговите подвизи во света борба. Поради неговите заслуги во војна, Принцот Гаргантуа го наградува Friar Jean со опатија според негова замисла, “Опатија на Телема”, чии жители се наречени Телемити и чие мото е Fay ce que vouldra, “Прави што ти е волја.” При изградбата на Опатијата, во темелите е пронајдена голема бронзена плоча, на која е испишана долга “Пророчка Гатанка”, која завршува со следниве зборови:
“Секој ќе си го добие своето судбинско следување.
Таква беше спогодбата. Колку е вреден за пофалба
оној кој ќе издржи дури до крајот!”
Втората Книга, Пантагруел, која всушност била напишана пред Гаргантуа, зборува за неверојатните авантури на синот на Гаргантуа, Пантагруел. Се појавува ликот на снаодливиот Панургија, кој на многу начини го претставува самиот автор. Делото сатирично ја напаѓа декаденцијата и интелектуалната осиромашеност на средновековна Европа, поздравувајќи ја Ренесансата која се наближува.
Третата Книга примарно се занимава со напорите на Пантагруел и сопатниците да најдат одговор на прашањето од Панургија, “Треба ли да се оженам?” Тие бараат совет од најразличен низ алегориски ликови и групи, истражувајќи ги прашањата за економија и статусот на жената. Сево ова се покажува неубедливо и тие прибегнуваат кон консултација со “Пророчиштето на Шишето”.
Во Четвртата Книга, сопатниците испловуваат во потрага по “Пророчиштето на Шишето”. На патот до таму, истражуваат бројни чудни острови населени со уште почудни суштества, а преку средбите со нив авторот сатирично третира бројни современи прашања, особено контроверзијата за авторитетот на Папата.
Петата Книга го продолжува патувањето на Пантагруел и неговите сопатници, завршувајќи со пристигнувањето во Баханатскиот “Храм на Шишето”, над чии порти е запишано мотото En Oino Aletheia, “Во виното е Вистината”. Свештеничката Бакбук ги спроведува до Божественото Шише да ја добијат пресудата, која е Trinc; толкувано како покана да се пие од изворот на знаењето. (види Глава 208 од Liber Aleph).
Референци;
Прво отпечатен во Red Flame No. 2 — Mystery of Mystery: Пример на Телемитски Еклезијастички Гностицизам од Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Алџернон Чарлс Свинберн
(1837-1909 н.е.) од Т. Апирион
Англиски лирски поет и критичар; главното поетско влијание на Кроули. Сметан од мноштвото неговите современи Викторијанци за богохулник и развратник, Свинберн сега е признат како еден од најголемите поети и критичари на Англија, и еден од најголемите пародисти на сите времиња. Неговата опоjna поезија, без разлика дали на англиски, француски, латински или грчки, се карактеризира со агресивна алитерација, возбудливи анапестички ритми и пркос на ограничувањата и конвенциите. Неговите главни теми се слободата, односот меѓу задоволството и болката и психологијата на сексуалната страст. Тој бил паганин по своите симпатии и жесток антитеист: „Ти победи, о блед Галилеецу, светот посиве од твојот здив“ (од „Химната на Прозерпина“).
Свинберн бил роден во аристократско семејство. Неговиот татко, офицер во британската морнарица, често бил отсутен од дома, а неговата мајка имала тенденција да биде претерано заштитничка кон својот син. Изгледа дека имал некакво нервно пореметување, можеби Туретов синдром, што доведувал до напади на тресење и изливи на неконтролиран говор. Тој претрпел понижувачка дисциплина во Итон пред да продолжи во Оксфорд, каде што ги сретнал Данте Габриел Розети и Братството на прерафаелитите и помогнал во формирањето на клуб на политички радикали и религиозни скептици. Тој го напуштил Оксфорд пред да добие диплома и се преселил во Лондон, каде бил финансиски поддржуван од неговиот татко во неговите литературни потфати. Бил пријател со Сер Ричард Бартон и за кратко време станал негов протеже. За жал, Бартон наивно го запознал со бренди. Тој речиси умрел во 1879 година од алкохолизам. Бил спасен од неговиот пријател Волтер Теодор Вотс, кој го примил и го охрабрил да се посвети на својата вистинска волја како поет, што тој и го направил; потоа објавил 27 тома, почнувајќи со „Хептологија“, и постепено стекнувал голема почит.
Неговите главни дела ги вклучуваат „Кралицата Мајка и Розамонд“ (1860); „Аталанта во Калидон“ (1865, обид да се рекреира, на англиски, духот и формата на грчката трагедија); „Поеми и Балади” (1866, жестоко нападнати поради нивната „неморалност“ и „трескава карналност“); „Песни пред Изгрејсонце” (1871, посветени на политичката и верската слобода); „Песни на Две Нации” (1875); „Ерехтеј” (1876); „Поеми и Балади, Втора Серија” (1878); три драми за Марија Стјуарт: „Шастелар” (1865), “Ботвел, Трагедија” (1874) и „Марија Стјуарт, Трагедија” (1881); „Хептологија” (1880); „Тристан од Лајонес” (1882), „Столетие на Рондел[1]” (1883); „Поеми и Балади, Трета Серија” (1889); „Астрофел” (1894); „Приказна за Бален” (1896); „Премин на Канал” (1904); роман, „Водовртежи на Љубовта” (1904, претходно серијализиран како „Писма од Една Година“ во 1877); фрагмент од роман, „Лесбија Брендон” (постхумно 1952); и многу анонимни пародии, вклучувајќи ја и познатата пародија на неговиот сопствен поетски стил, наречена „Нефелидија“ (Облачиња, 1880). Тој исто така напишал познати критички студии за Вилијам Блејк, Виктор Иго, Бен Џонсон и Вилијам Шекспир.
„Дур бавното море не се надигне и стрм гребен не се струполи,
Дур тераси и ливаѓе длабоките заливи не г’тнат,
Дур силата на високите плимни далги не с’ укроти
Полињата што чезнат, карпите што се збираат,
При нејново тржество каде сè се клати,
Оптегната врз пленот што нејна рака го распосла,
Ко самоубиен бог на олтарот свој чуден,
Смртта лежи мртва.“
— „Заборавена Градина“
„Неговиот говор е распламтен огин;
Со неговите усни се мачи;
Во неговото срце е слепа желба,
Во неговите очи предзнаење за смрт;
Тој ткае и е облечен за потсмев;
Он сее, а нема да жнее;
Неговиот живот е бдеење или визија
Меѓу сон и сон.“
— „Аталанта во Калидон“
“„Животот е страст на лампа за светлината
која е темна до зората од денот кога умираме.““
— од „Нефелидија“
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
[1] Roundel – Форма на стих измислена од Свинберн слична на француското рондо.
(Маркус Валериус) Мартиалис (ц. 43-117 е.в.)
Т. Апирион
Исто така е познат како Мартијал. Римски поет, сатиричар и мајстор за епиграми; современик на Аполониј од Тијана. Поет сатиричар кој има извршено големо влијание врз Кроули.
Мартијал бил со келтско потекло роден во малиот шпански град Билбилис и дошол во Рим на 26 годишна возраст за време на владеењето на Домитијан. Опстанал во Рим преку приврзување за домовите на имотните патрони, кои го држеа околу себе заради неговата остроумност. Во текот на неговиот живот напиша 15 книги со поеми, главно епиграми. Тој е заслужен за усовршувањето на формата на епиграмот, кој претставува кратка поема чија поента се разјаснува на крајот.
Епиграмите на Мартијал (Марцијал), се познати по неговата непристојна, често зајадлива остроумност. Мартијал никогаш не се заморуваше со апстрактни работи; неговите епиграми беа засновани на реалниот живот каков што беше виден од негова страна и тие го откриваат Рим, во времето на Домитијан, со сите негови пороци, будалштини, лажни скромности, хипокризија, нежности и хумор. Тие исто така обезбедуваат фасцинантни портрети на различните видови на луѓе кои го населуваа Рим и на местата каде тие живееле и умирале. Мартијал беше значаен набљудувач, кој не просудуваше и кој никогаш не мислеше како работите “треба” да бидат. Дури и во сите неубави аспекти на светот наоѓаше интересни и смешни работи. Единствените работи кон кои беше непријателски настроен беа преправањето, вообразеноста и измамата.
Забелешка: Лезбија на Мартијал во примерот не е истата Лезбија на Катул.
XI.62
Lesbia se iurat gratis numquam esse fututam,
Verum est. Cum futui vult, numerare solet.
Лезбија се колне оти никогаш за џабе не се дупи.
Вистина е тоа, за секоја ебачка таа си наплаќа.
XII.46
Difficilis facilis, iucundus acerbus es idem:
nec tecum possum vivere nec sine te.
И љубезен и нељубезен, и пријатен и непријатен
– ти си истиот тој
Ниту со тебе, ниту без тебе да живеам можам!
XIV.210 Morio
Non mendax stupor est nec fingitur arte dolosa.
quisquis plus iusto non sapit, ille sapit.
Кај будалата, неговата искрена бесчувствителност е неослабена од итрата вештина.
Оној, кој е будалест па претерува, е мудар.
References:
5/11/95
Originally published in Red Flame No. 2 — Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
—————
Толку си Софроние, поштен и скромен
што се чудам како си можел татко да станеш?
*
Не должиш ти ништо, Сексте,
ама баш ништо – го признавам тоа.
Должи само оној , Сексте
кој и да плати може.
*
Пиеше цела ноќ и пијан ветуваше се.
Кога наутро ништо. Полио, наутро пиј!
(роден околу 4 п.н.е., исчезнал околу 96 н.е.) од Т. Апирион
Познат и како Аполон и Аполониј од Тијана. Кападокиски филозоф од питагорејската школа. Видете го Дел III од “Срцето на Мајсторот”.
Роден во благородно семејство од Тијана, Аполониј бил образован од питагорејски филозоф во Тарс. Во подоцнежната младост, згрозен од луксузот, безделништвото и пороците на Тарс, се повлекол во блиското село Еге, каде поминал неколку години медитирајќи во аскетска изолација. Потоа тргнал во – како што ја сметал – мисија да учи, лекува и поучува низ Мала Азија. Патувал во Асирија, Вавилонија, Грција, Италија, Шпанија, Египет и Индија, лекувајќи болни и учејќи од учените. Речиси сигурно бил под влијание на џаинските учители, тогаш познати како „Гимнософисти“, и можеби бил под влијание и на будистите. Подоцна, станал иницијант во Елевзинските Мистерии.
Во неговите патувања, станал познат како човек со највозвишен карактер, надарен исцелител и харизматичен духовен водач. Развил значителна група следбеници. Многу фантастични легенди за неговите подвизи на пророкување и правење чуда биле запишани по неговата смрт, и тој почнал да биде сметан за „божествено суштество“. Веројатно е еден од моделите за синкретистичката фигура на Христос, бидејќи многу анегдоти од животната приказна на Аполониј се прекопирани во онаа на Исус. Ниту едно дело на Аполониј не преживеало, но неговата детална животна приказна била собрана од записите на неговите пријатели и соработници од страна на учениот Флавиј Филострат (172 – 250 н.е.) по наредба на царот Север.
Единствениот забележан чин на церемонијална магија на Елифас Леви бил призивањето на духот од Аполониј Тијански. Леви исто така превел документ наречен „Нуктемерон на Аполониј од Тијана“, кој го објавил како додаток на „Догма и Ритуал на Високата Магија”. И покрај насловот, документот речиси сигурно не е дело на Аполониј Тијански.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(цветал околу 35 н.е.) од Т. Апирион
Самарјански основач на Симонијанската секта на гностици, современик на Апостолите и на Филон Јудејски од Александрија. Малку се знае за Симон или Симонијанците, поголемиот дел од информациите што ги имаме за него се од неговите непријатели и веројатно се многу искривени. Тие го опишувале различно како христијанин, Евреин, паганин и основач на нова религија; волшебник, маг, религиозен филозоф и архиеретик; псевдо-апостол, псевдо-Месија и лажливо овоплотение на Бог; и „татко на сите ереси“.
Некои од раните анти-гностички писатели го означуваат Симон како првиот од гностиците. Ова може да биде вистина; меѓутоа, многу современи научници веруваат дека гностицизмот значително му претходи на Симон, и постои дури и несогласување дали Симон навистина може да се смета за „гностик“. Тој можеби бил пред-христијански религиозен учител на синкретизиран јудео-хеленски систем, како Филон, кој подоцна делумно се преобратил во христијанство; можеби бил под влијание на персиски, египетски, орфички и/или питагорејски извори; но неговиот точен идентитет и учења остануваат нејасни. Постои шпекулација дека различните извештаи за Симон Маг всушност се однесуваат на две или повеќе различни личности.
Следниот преглед на неговиот живот и учења е составен од повеќе извештаи, со различна веродостојност, од раните анти-гностички писатели, и од постоечките фрагменти на “Апофасис Мегале” („Големото Изложение“ или „Големата Експозиција“), симонијански документ што речиси сигурно бил напишан по смртта на Симон, но кој тврди дека ги изложува вистинските учења на Симон. Единствените познати фрагменти од овој документ биле зачувани од Хиполит во неговите “Филозофумена [Побивање на сите ереси]”.
Симон бил роден во самарјанскиот град Гита од родители по име Антониј и Рахела. Бил воспитуван во северниот египетски град Александрија, каде добил грчко образование. Подоцна станал ученик на Јован Крстител (некои велат на Доситеј, ученик на Јован Крстител), кого на крајот го наследил. Собрал голем број ученици, на кои имал обичај да им предава под чинар. Извештај даден во Новиот Завет (Дела 8:9-24) го прикажува Симон како се обидува да купи духовни моќи од апостолите Петар и Јован – оттука терминот „симонија“. (Оваа анегдота е добар пример за искривените извештаи за многу од раните гностици: постојат докази дека била видоизменета од приказна за Павле, која првично била напишана од Ебионитската секта на раните [св.] Петрови христијани, анти-Павловска група. Подоцна, кога Ебионитите се помириле со Павлистите, референците за Павле биле променети во Симон Маг, кој дотогаш немал можност да се брани.)
Космологијата на Симон, колку што може да се реконструира, вклучувала аксиома дека Огнот (кој кореспондира со орфичкиот Фанес) е првиот принцип на сите нешта. Овој Оган, како Фанес, е бисексуален, ги содржи двата пола во себе. Неговиот машки аспект бил скриен, а неговиот женски аспект бил манифестиран во името Тишина (што кореспондира на орфичката Нукс). Космосот настанал од неродениот Оган преку Тишина со помош на шесте аспекти од Огнот – шест „Корени“ или „Моќи“, во три машко-женски поларности или сизигии (од σύν sin, „заедно“ и Ζυγός zigos, „јарем“): Nous (νοῦς – Ум), исто така наречен Динамис (Моќ), и Еноја (Мисла); Фоне (Глас) и Онома (Име); Логисмос (Разум) и Ентимезис (Рефлексија или План).
Нус-Еноја се разделиле едни од други и станале две одделни суштества, Нус и Еноја, формирајќи бесконечен „Среден Простор“ меѓу нив. Еноја го гледала Нус од нејзината индивидуална гледна точка и ja именувала неговата слика како Татко (YHVH). Овој Татко е „Оној што стои, стоел и ќе стои“. Таткото е, како неродениот Оган, андрогин, бидејќи е резултат на сликата на Нус и перцепцијата на Еноја, и понекогаш се нарекува Мајка-Татко (Метропатор). Мајката-Татко во Средниот Простор била манифестирана во шест Еони (Вечности) што точно ги паралелизираат Корените на Огнот. Тие се: Уранос (Небо) и Ге (Земја); Хелиос (Сонце) и Селене (Месечина); и Аер (Воздух) и Хидор (Вода). Овие Еони истовремено се сметале за персоналности, временски периоди и места.
Еноја била таа, која, сфаќајќи ја волјата на Таткото да се создаде себеси, слегла во долните региони, или „третиот свет“, и ги произвела „ангелите и пониските авторитети“, кои потоа го создале Космосот по моделот на шесте Еони. Еноја потоа го пренела Здивот или Духот (Пнеума) на Таткото во Космосот за да владее со него, со што го создала Првобитниот Човек како машко-женска слика на Таткото.
Ангелите и пониските авторитети, кои не го познавале Таткото, не сакале да бидат сметани за потомство од некое друго суштество и сакале сами да владеат со Космосот. Затоа, тие го поделиле андрогиниот Првобитен Човек, кој го содржел Духот на Таткото, на два пола. Преку нивната желба да се соединат, овие машки и женски суштества само ја зголемувале нивната разделеност со множење на нивниот број. Тие ја заробиле Еноја и ја затвориле во човечко тело, принудувајќи ја да талка низ вековите од едно тело во друго на тркалото на раѓањето.
Учениците на Симон наводно го почитувале како инкарнација на „Големата Моќ на Бог“, односно на Нус, или Безграничната Моќ. Тие верувале дека Безграничната Моќ, гледајќи ги злосторствата на ангелите, слегла во долните региони каде се појавила како човек, иако не бил човек. Тие верувале дека тој се открил себеси како Татко на Самарјаните и како Син (Исус) на Евреите. Како Син, тој претрпел докетично [привидно] страдание, односно само навидум, бидејќи вистинската манифестација на божественото не може вистински да страда или да умре. Во неговата сегашна форма, тој им нудел спасение на своите следбеници од ангелската тиранија преку неговото божествено знаење (Гнозис), знаењето за Мајката-Татко чија поделена суштина продира во целото Човештво.
За Симонијанците, терминот „спасение“ значел ослободување од тиранијата на ангелите, од повторливите циклуси на физичкиот живот. Бидејќи овие циклуси биле повторувани од желбата, ослободувањето не можело да се постигне додека желбата не била изгасната. Но желбата, која „го врти светот“, е желбата на некомплетната душа да стане целовита преку повторно соединување со нејзиниот изгубен комплемент. Затоа, желбата не можела да биде изгасната додека не била исполнета со екстатичната реинтеграција на машките и женските делови на душата во квинтесенцијално единство во едно тело.
Додека предавал во феникискиот град Тир, божествениот Симон здогледал куртизана на борделскиот кров. Нејзиното име било Хелена, и тој веднаш ја препознал како сегашната инкарнација на Еноја, Неговата Прва Мисла, Светиот Дух, Мајката на Сите. Таа била Изгубената Овца, принудена од нејзиното потомство, ангелите, да талка низ вековите од тело во тело (вклучувајќи го и она од Хелена Тројанска), додека не завршила во Тирскиот бордел. Тој ја откупил од нејзиниот господар и таа станала негова постојана придружничка за време на неговите патувања и предавања. Нивното повторно соединување го претставувало почетокот на искупувањето на светот и било модел за процесот на спасение за следбениците на Симон.
Во неговите талкања со своите ученици, чудотворството и харизмата на Симон му овозможиле да основа повеќе цркви долж палестинско-сирискиот брег од Цезареја (во близина на денешниот град Хадера) до Антиохија. Меѓутоа, наскоро ги изгубил своите цркви од поуспешниот Петар, кој ги следел неговите стапки. Според една прилично сомнителна легенда (која сепак Римокатоличката црква ја прифаќа за вистина), Симон на крајот завршил во Рим каде бил поразен од апостолот Петар во магиска борба. Симон наводно полетал во воздухот за да ја покаже својата моќ пред царот Нерон, но Петар го поништил неговото волшепство и го срушил на земја. Според поверојатен извештај, тој починал мирно меѓу своите следбеници во Антиохија.
Симонијанските цркви опстојувале до времето на Константин, главно во Сирија, Фригија, Египет и Рим. Следбениците на Симон наводно се поделиле на две школи, една во Сирија и една во Александрија. Сириската секта изгледа имала тенденција кон либертинизам, се занимавала со магиски практики и ги обожавала Симон и Хелена како богови во традиционална паганска смисла, поврзувајќи ги со други значајни машко-женски, соларно-лунарни парови во религијата и митологијата, како Зевс и Атина, и Шамаш и Астарта. Александриската секта била очигледно од пофилозофски карактер и можеби влијаела врз Базилид преку учењата на Менандер и Саторнил.
Без разлика дали Симон бил или не бил „Таткото на сите ереси“, Симонијанството несомнено имало значително влијание врз развојот на подоцнежните гностички системи. Сите користеле слични системи на еонски еманации. Исто така, приказната за Симон и Хелена изгледа е претходник на митот за Софија од Валентин и списите на Сетијанците и „Барбело Гностиците“, како „Евангелието на Египќаните” и „Триморфната Протеноја” (двете од библиотеката Наг Хамади), и “Пистис Софија” (која е вклучена во Секција 2 од препорачаната листа на книги од „A:. A:.”); каде што женската Прва Еманација на Врховниот Бог, наречена различно Еноја, Софија, Барбело или Барбелон, ги пораѓа силите што го создаваат светот, па како резултат на тоа станува заробена и на крајот е искупена од спасителот.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Updated: 4/20/06
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(околу 216-276 н.е.) од Т. Апирион
Познат и како Мани или Манихеј; персиски филозоф и религиозен учител, основач на гностичката религија на Манихеизмот (видете го Поглавје 201 од “Liber Aleph”). Поставувањето на Мани на оваа позиција од страна на Кроули е чудно. Мани бил подоцнежен учител од Базилид, Валентин и Бардесан. Исто така, за разлика од овие учители, кои се сметале себеси за христијани, Мани бил основач на сосема нова религија, која тврдела дека е кулминација на зороастризмот, христијанството и будизмот. Читателот кој не е запознаен со гностицизмот може да има корист од читање на деловите за Базилид, Валентин и Бардесан пред да продолжи со Мани.
Персиското име на Мани било Шурјак, или Кубрикус на латински. Тој бил роден во јужна Вавилонија од благороден персиски род. Неговиот татко, Патак, бил од Екбатана и бил религиозен водач на еврејско-христијанска баптистичка секта наречена Мугтасилах, основана од пророк познат како Елхасаи, и токму во рамките на овој религиозен контекст, под внимателното водство на неговиот татко, Мани бил воспитуван. Кога имал 12 години, доживеал визија во која Ангел по име Ат-Таум, „Близнакот“, го упатил да се повлече од Мугтасилах и да почне да се прочистува со аскетски практики. Ангелот се вратил кај младиот Шурјак и овој пат го повикал да проповеда нова религија.
Во 242 н.е., тој прогласил нова, универзална религија на персискиот двор од Шапур I, прогласувајќи се себеси за Мани, „Садот“, пророкуваниот Параклет, божествениот помагач на човештвото и последниот од големите пророци. Во неговата нова религија, тој свесно се обидел да ги помири големите религии на искупувањето, христијанството (гностичко), зороастризмот (зурвански) и будизмот (махајана), во нов синкретизам што исто така вклучувал елементи на грчката филозофија и индискиот џаинизам; додека го отфрлал патријархалниот јудеизам. На почетокот не бил добро прифатен и бил принуден да ја напушти земјата. Патувал во Транс-Оксијана (денешен Узбекистан), Индија и Западна Кина, правејќи конвертити каде и да одел. Тој имал намера неговата религија да биде светска религија, всушност првата светска религија, и свесно ги прилагодувал своите учења за да ги приспособи на локалните верувања и обичаи. Бил сметан од неговите христијански приврзаници за Параклет, од неговите персиски следбеници за зороастрискиот избавител Саошиант, и од неговите будистички ученици за Аватар Меитреја.
Покрај обемната анти-манихејска литература на многу јазици, Мани и Манихеизмот ни оставиле бројни текстови на латински, грчки, коптски, средноирански, ујгурски и кинески. Манихеизмот, затоа, е релативно добро разбран денес. Меѓу постоечките манихејски свети текстови се: „Живото Евангелие”; „Богатството на Животот”; „Прагматеја”; „Книга на Мистерии”; “Посланија”; „Книга на Џинови”; и „Псалми и Молитви”. Овие книги, барем делумно, се сметале за инспирирани од Ангелот на Мани, Ат-Таум. Исто така, постои „Шахбураган”, резиме на манихејските учења подготвено за Шапур I; “Ардаханг”, сликовница што ја илустрира визијата на Мани за светот; и „Кефалеја”, збирка на изреки на Мани.
Мани на крајот се вратил во Персија, каде неговото следбеништво значително се зголемило. Овој пат, бил поволно прифатен од Шапур и од неговиот наследник, Хормизд I. Му било дозволено слободно да проповеда, и дури му бил даден град во Хузестан за негово живеалиште. На крајот станал жртва на воспоставеното зороастриско свештенство за време на владеењето на Бахрам I, наследникот на Хормизд. Бил уапсен во Гондишапур во 276 н.е. и фрлен в затвор во синџири, каде починал по 26 дена. Неговиот труп бил одран, а кожата била наполнета со слама и закована на градската порта. Неговите персиски следбеници потоа биле подложени на сериозни прогонства, но Манихеизмот надвор од Персија процветал. Записите покажуваат дека манихејската религија се проширила во Ирак, Сирија, Палестина, Египет, Северна Африка, Мала Азија, Ерменија, Далмација, Рим, Шпанија, Јужна Галија, Транс-Оксијана, Туркестан, Индија, Кина и дури Тибет.
Во доктрината на Манихеизмот, наречена „Учењето на Светлината“, Универзумот првично бил поделен меѓу два вечни, несоздадени и целосно непомирливи принципи: Светлина и Темнина. Царството на Светлината било лоцирано на Север, се стремело нагоре и се протегало бесконечно на Север, Исток и Запад. Било управувано од Таткото на Величието (идентификуван со Зурван во Персија) и било манифестирано како пет „светови“: Нус (Ум), Еноја (Мисла), Фронезис (Расудливост), Ентимезис (Рефлексија) и Логисмос (Разум); кои биле опкружени со голем број Еони. Дванаесет од овие Еони, „првородените“, го опкружувале Таткото, по три на секоја страна од Небесата.
Царството на Темнината (Хиле) било лоцирано на Југ, се стремело надолу и се протегало бесконечно само на Југ. Било управувано од Кнезот на Темнината и исто така било манифестирано како пет „светови“: чад, оган, бура, кал и темнина. Од секој од овие пет света израснало дрво, и од Петте Дрвја потекнале петте видови демони. Демоните биле поделени на два пола, и нивното постоење било карактеризирано со постојана војна и размножување. Секој свет на Темнината бил управуван од Архонт: Демон, Лав, Орел, Риба и Змеј. Кнезот на Темнината ги комбинирал во себе атрибутите на сите пет Архонти.
Поради својата вродена немирност, Царството на Темнината секогаш се приближувало до границите на Царството на Светлината и се борело со нејзините сили. Еднаш, случајна промена на битките во Темнината го издигнала Кнезот на Темнината до највисоката точка на неговото царство, каде што ја видел Светлината, и величественоста од Царството на Светлината породила во него желба да ја поседува. Тој решил да води војна против Царството на Светлината со своите демони.
Таткото на Величието видел дека е неопходно да се соочи со предизвикот на силите од Темнината. Но неговите Еони биле создадени за мир и не можеле да бидат испратени да се борат со демоните; па Таткото решил сам да тргне во битка. За да го направи тоа, Тој повикал три Евокации од Себе.
Во Првата Евокација, Таткото ја повикал „Големата Духовност“ или „Мудрост“ (Софија). Големата Духовност ја проектирала „Мајката на Живите“, а Мајката на Живите го проектирала „Првиот Човек“ (идентификуван со Ормузд во Персија). Првиот Човек, со неговите пет сина, оган, ветер, вода, светлина и етер, кои ја сочинувале неговата Душа и биле исто така „петте одежди на Светлината“ што го сочинувале неговиот оклоп, слегол во Царството на Темнината за да се бори со демоните што напаѓале.
Додека се борел со Демоните во Царството на Темнината, Првиот Човек успеал да ги пресече корените на Петте Дрвја на Темнината, со што го спречил понатамошниот раст на злото. Меѓутоа, демоните на крајот го надвладеале. Тој ја жртвувал својата Душа, составена од неговите пет сина, кои биле неговите пет одежди, на ројот демони. Демоните ги проголтале неговите синови, неговата Душа, и го оставиле да лежи во несвест на бојното поле.
Светлината, супстанцата на Душата од Првиот Човек, била така проголтана од Темнината на материјата. Со текот на времето, оваа Светлина била отруена од материјата и ја изгубила свеста за својата природа; но исто така материјата била затруена од Светлината и постепено станала целосно зависна од неа за опстанок.
На крајот, повраќајќи ја свеста, Првиот Човек се раздвижил на бојното поле и се молел седум пати за помош на Таткото на Величиeтo. Таткото ја слушнал неговата молитва и одговорил со иницирање на Втората Евокација од Себе, во која го повикал „Пријателот на Светлините“, кој го повикал „Големиот Архитект“, кој го повикал „Живиот Дух“ (идентификуван со Митра во Персија). Живиот Дух повикал пет сина: „Носител на Сјај“, „Кралот на Честа“, „Адамант на Светлината“, „Крал на Славата“ и „Поддржувачот“ (Атлас), кои слегле во Темнината за да го најдат Првиот Човек.
Живиот Дух потоа испратил повик за будење до Првиот Човек долу. Повикот, заедно со Одговорот на Првиот Човек, се издигнале од длабочините во Царството на Светлината. Живиот Дух го прифатил Повикот и го облекол како наметка; а Мајката на Живите го прифатила Одговорот и го облекла како наметка. Живиот Дух и Мајката на Живите потоа слегле во Царството на Темнината каде биле Првиот Човек и неговите синови. „Повик“ и „Одговор“ заедно станале персонифицирани како божество наречено „Рефлексија на Животот“ или „Големата Идеја“.
Сретнувајќи го Првиот Човек, Живиот Дух му ја протегнал неговата десна рака, го подигнал од Темнината и го одвел назад во Светлината; но Душата на Првиот Човек, честичките на Светлината од неговите пет сина, останале назад, потопени во Темнината, чекајќи искупување. Рефлексијата на Животот ја зајакнала желбата на изгубените честички на Светлината за нивниот Дом на Северот.
Живиот Дух потоа се вратил во Царството на Темнината и водел војна против демоните. Тој го создал Светот од нивните тела и Светлината заробена во нив. Од нивните тела ги изградил осумте земји, од нивните кожи десетте небеса. Ги уцврстил петте Архонти, живи, во сводот. Ја поделил Светлината што била во Царството на Темнината на три дела, според степенот на нејзиното мешање со материјата. Од преостанатата неосквернета Светлина ги создал сонцето и месечината, од преостанатата Светлина што била малку осквернета ги создал ѕвездите. Создал три големи Тркала за искупување на Светлината што била задржана од материјата: Тркалото на Огнот, Тркалото на Водата и Тркалото на Ветрот; сите под контрола на Кралот на Славата. Носителот на Сјај бил поставен да ги држи десетте небеса, а Поддржувачот бил поставен да ги држи трите горни земји. Живиот Дух го создал Светот како огромен механизам за Искупување на Светлината – сè што останало било за механизмот да биде пуштен во движење, задача што требало да ја изврши Третата Евокација.
На молба на Мајката на Живите, Првиот Човек и Живиот Дух, Таткото на Величието ја повикал Третата Евокација. Главната фигура на Третата Евокација бил „Третиот Пратеник“, или „Богот на Царството на Светлината“, кој живеел во сонцето. Третиот Пратеник бил со машки и женски аспект и породил дванаесет ќерки, Девиците на Светлината, кои го претставуваат Зодијакот.
Пред да биде големата универзална машина пуштена во движење, Третиот Пратеник морал да создаде патека до Царството на Светлината. Тој го направил тоа во форма на „Столбот на Славата“ или „Столбот на Светлината“, исто така наречен „Совршениот Човек“. Столбот на Славата може да се види на ноќното небо како Млечниот Пат. Кога универзалната машина била пуштена во движење, прочистените честички на Светлината се искачувале преку Столбот на Славата до месечината за време на првите 15 дена од секој месец. Кога месечината станувала полна, таа ја празнела својата собрана Светлина во сонцето за време на последните 15 дена од секој месец, откаде искупената Светлина преминувала во место наречено „Нов Еон“ – место дизајнирано од Големиот Архитект и управувано од Првиот Човек. Новиот Еон бил консупстанцијален [единосуштен] со Царството на Светлината, но останувал одвоен од него до Последниот Ден.
По завршувањето на Столбот на Славата, Третиот Пратеник ги пуштил во движење сонцето и месечината и Трите Тркала на Огнот, Водата и Ветрот. Потоа било неопходно да се лишат Архонтите, суспендирани во небото од Живиот Дух, од Светлината што ја проголтале. За да ја постигне оваа задача, Третиот Пратеник ги открил неговите машки и женски аспекти голи пред Архонтите. Машките Архонти, гледајќи ја голотијата на женскиот аспект од Третиот Пратеник, Девицата на Светлината, ејакулирале. Нивното семе паднало на земјата, а со него и Светлината што ја проголтале. Дел од нивното семе паднал на водата и станал огромно морско чудовиште што Адамант на Светлината го нападнал и го победил. Делот од семето што паднал на копно станал петте видови растителен живот. На женските Архонти, му се слошило од вртењето на зодијакот на кој биле врзани, па ги абортирале ембрионите што ги носеле како резултат на нивнoто општење со Темнината. Абортусите паднале на земјата и станале демони што почнале да ги јадат растенијата и да се намножуваат, со што ги произвеле петте видови на животински живот. Преку промената на годишните времиња и животниот циклус, процесот на искупување на Светлината бил инициран.
Кнезот на Темнината го видел почетокот на процесот на Искупување и се уплашил од конечната загуба на честичките на Светлината. За да ги врзе Честичките на Светлината поблиску до себе, Темнината замислила Аверзна Креација. Повика два демона, машкиот Асаклун или Саклас и женската Неброел или Намраел, да ги проголтаат потомците на другите абортуси, апсорбирајќи и концентрирајќи ја нивната Светлина; тие потоа требало да се соединат и да произведат две деца според машко-женскиот лик на Третиот Пратеник.
Светлината собрана од двата демона со проголтување од другите демони била пренесена на нивните две деца како Душа, и двете деца биле наречени Адам и Ева. Заробен заедно со Душата на Светлината – во телата породени од демони на првиот човечки пар – е Темниот Дух, Аз, составен од похота и алчност, кој бил поставен таму од Темнината за да се осигура дека Светлината ќе остане заробена во материјата.
Во контра-маневар, Третиот Пратеник го повикал Јисо Зива, „Исус Сјајниот“ или „Светлиот“, да го разбуди Адам и да го просветли во однос на божественото потекло на Душата и нејзиното заробеништво во телото. Исус Сјајниот зел материјална форма, распнувајќи се на крстот од материјата, за да се соочи со Адам. Просветлен, Адам се посветил на целомудрие и се откажал од продолжување на страданието т.е. од стварањето потомство. Ева, меѓутоа, била заведена од демон и му родила на демонот две деца, Каин и Авел. На тој начин било осигурано продолжено ропство на дел од Светлината, и нејзиното конечно искупување било сметано за одговорност на Човештвото.
За да му помогне на Човештвото во Искупувањето, Исус Сјајниот го повикал „Умот на Светлината“, Таткото на Сите Апостоли (Светиот Дух), да испрати пророци што ќе го донесат Гнозисот на луѓето и ќе им го покажат Патот до Искупувањето. Умот на Светлината предизвикал Адам и Ева да се соединат еднаш за да го родат првиот таков пророк, чие име било Сет. Подоцнежните пророци биле Ное, Сим, Авраам, Енос, Никотеj, Енох, Буда, Орент, Зороастер, Исус (чие распнување било разрешување на поранешното распнување на Исус Сјајниот на крстот од материјата), Павле и, конечно, Мани, кој бил „Печатот на Пророците“.
Со Гнозисот доаѓа волјата за искупување, и Гнозисот ѝ овозможува на Душата да се спротивстави на злото, облекувајќи ја во петте доблести на Љубовта, Верата (или Законот), Совршенството, Трпението и Мудроста. Религијата е оружјето на Гнозисот во стремежот да ја одржи Душата будна и решителна против нападите на Темнината, кои причинуваат заборавност. Кога човек умира, телото слегува во Темнината. Душата, ако е будна, се искачува по Столбот на Светлината до месечината,па оттаму до сонцето, и оттаму до Новиот Еон. Ако е заспана, душата се реинкарнира на земјата.
Последниот Ден, крајот на Светот, ќе се случи кога избавувањето на Светлината е речиси завршено, а Светот, лишен од поголемиот дел од неговата Светлина, е во дегенерирана состојба на материјализам. Последниот Ден ќе биде сигнализиран со голема војна, проследена со второто доаѓање на Исус. Исус ќе ги одвои останатите будни души од оние што останале заспани, а потоа ќе се повлече со последните будни души во Новиот Еон. Носителот на Сјај и Поддржувачот ќе ги напуштат своите позиции, и големиот механизам на Светот, сега бескорисен, ќе се урне врз себе во голем оган што ќе гори 1468 години, ослободувајќи ги последните преостанати честички на Светлината од материјата. Овие честички ќе се соберат заедно за да го формираат „Последниот Човек“, или „Последната Статуа“, и ќе се искачат во Новиот Еон. Темнината ќе се урне во безживотна грутка, која ќе биде фрлена во јамата што некогаш била нејзино царство, и јамата ќе биде запечатена со огромен камен. Лишена од Светлината од која станала зависна, таа ќе биде немоќна да го нападне Царството на Светлината повторно. Конечно, Новиот Еон ќе се соедини со Царството на Светлината, и обновувањето на Светлината ќе биде завршено.
Манихејската Црква имала задача да се грижи за Светлината што останала во светот, заштитувајќи ја од повреди и обидувајќи се да ја прочисти и да ја води на патот на избавувањето. Средството за постигнување на оваа задача бил строгиот аскетизам, намалувањето на сите односи на животот на минимум.
Во пракса, таквиот ригиден аскетизам можел да биде постигнат само од неколкумина; затоа, манихејската заедница била поделена на две различни групи: Електи, или „Совршени“, кои се придржувале до строг аскетизам и формирале вистинско јадро на Црквата, и Аудитори, или „Слушатели“, кои се собирале околу Електите за да ги слушаат нивните учења и да стекнат заслуги со тоа што им служеле. Црковната хиерархија, регрутирана само од Електите, се состоела од наследникот на Мани, Поглаварот на Црквата, наречен Архегос или Принцепс, дванаесет главни учители наречени Магистри, 72 Епископи или Ѓакони и 360 Презвитери или Старешини. Жените можеле да станат Електи, но не и службеници.
Електите биле обврзани со Трите Печати: на Устата; на Рацете; и на Гениталиите. Овие Печати барале од нив целосно да се воздржуваат од месо и вино, лаги и лицемерие, работа, сексуален однос, лош третман на животни и растенија, загадување на водата и поседување личен имот. Им бил дозволен еден вегетаријански оброк дневно и биле обврзани да постат секој понеделник и два последователни дена пет пати годишно. Биле посветени на контемплација, учење и преведување на религиозни списи (Манихејците развиле свое писмо) и биле задолжени да се молат, со пеење химни свртени кон сонцето или месечината, седум пати дневно. Со придржување до овој строг режим, Електите очекувале да постигнат избавување за нивните Души при смртта.
Таков живот очигледно не можел да се води без надворешна поддршка, која била обезбедена од Слушателите. Вината што ја сноселе Слушателите со вршењето на нужната работа за поткрепа на Електите била простена од Електите, но сепак резултирала со одложување на избавувањето на Душите од Слушателите за период од една или повеќе инкарнации. Од Слушателите се очекувало да живеат само според десет заповеди: 1. да земат само еден сопружник; 2. да не блудничат; 3. да не лажат; 4. да не бидат лицемери; 5. да не обожаваат идоли; 6. да не практикуваат магија; 7. да не убиваат животни (иако им било дозволено да јадат месо од животни убиени од други); 8. да не крадат; 9. да не се сомневаат во нивната вера; и 10. да не ги занемаруваат своите должности да се грижат за Електите. Биле пропишани четири молитви дневно за Слушателите. Од нив се очекувало да постат секоја недела. Еднаш годишно, во тек на 30 дена, од нив се очекувало да јадат само еден оброк дневно заедно со Електите. Пред неговото преобратување во христијанство, Свети Августин бил манихејски Слушател девет години. Подоцна тој застапувал целосно палење на сите нивни книги, без оглед на нивната убавина.
Ограничувањата за поседување личен имот, иако применливи за поединечните Електи, не се протегале на манихејската заедница како таква. Акумулацијата на заеднички имот била дозволена, и многу заедници акумулирале значително богатство преку давање заеми.
Манихејците ја отфрлиле Евхаристијата и повеќето христијански свети тајни, заменувајќи ги со свои церемонии на молитва, рецитација и читање на списи, музика, пеење, пост и празнување, и неделна исповед. Централниот ритуал на заедницата бил Трпезата – дневниот заеднички оброк – во кој Слушателите ритуално служеле, а Електите ритуално консумирале храна која се сметала дека има висока содржина на Светлина, како краставици, дињи, пченичен леб и овошен сок. Светлината се апсорбирала во телата на Електите, таму да биде задржана до нивната смрт, кога ќе биде пренесена до Столбот на Светлината заедно со нивните души. Светлината содржана во животните се сметало дека е премногу тесно сврзана со материјата за да би се ослободила преку варење.
Манихејците исто така го славеле годишниот празник на Бема, или Столот на Учителот, секоја пролет. Бема бил комеморација на смртта на Мани и кулминација на 30-дневниот пост наметнат за Слушателите.
Манихеизмот на крајот пропаднал во Европа и на Блискиот Исток поради неговата неспособност да се натпреварува со исламот и христијанството. Конкурентните вери нуделе многу полесни патишта за разбирање и следење, биле многу понемилосрдни во нивните кампањи за преобратување и, за разлика од Манихеизмот, се заканувале со задгробен живот исполнет со вечно мачење за неверниците. Можеби уште позначајно е што муслиманите и христијаните можеле да станат богати; што обезбедило поддршка од благородништвото и трговската класа.
Манихеизмот продолжил да цвета во пустите рамнини на Централна Азија, каде станал центриран во градот Турфан во денешна северозападна Кина. Дури станал државна религија на краткотрајната Ујгурска Империја, сè додека не бил збришан во 13 век н.е. од монголските инвазии. Преживеал во Јужна Кина како „Религија на Почитуваната Светлина“ до 17 век н.е.
Дури и по неговото официјално исчезнување во Европа во 6 век н.е., од неговата пепел се појавиле неколку слични христијански секти, опстојувајќи добро во Средниот Век. Најважните од овие секти биле Богомилите од Бугарија и Катарите или Албигојците од регионот Лангедок во Јужна Франција. Иако овие подоцнежни секти биле „манихејски“ само во смисла дека споделувале одредени концепти и практики со старите следбеници на Мани, тие сепак биле подеднакво подложени на енергично прогонство од политичко-религиозната власт како и Манихејците.
Катарите биле многу успешни од околу 1150 н.е. до 1209 н.е. и помогнале да го претворат Лангедок во просперитетен средновековен центар на учење и култура – родното место на трубадурите – каде што христијанските (катарски), еврејските и исламските ученици слободно се мешале и дискутирале за теологија, филозофија и наука. Катарите веројатно имале големо влијание врз развојот на традициите на Светиот Граал и можеби влијаеле и врз Витезите Темплари. Некои научници веруваат дека она што денес го знаеме како Еврејска Кабала било кодифицирано во духовниот топилник на Јужна Франција и Шпанија во овие времиња. Папата Инокентиј III ја прогласил Албигојската Крстоносна Војна, како што е денес позната, против „опасните катарски еретици“ во 1209 н.е. За време на 40-те години на овој озлогласен хорор, илјадници мажи, жени и деца биле брутално заклани, а нивните градови биле ограбени; и Лангедок бил сведен на урнатини и варварство.
References:
Many Manichaean texts may be found here.
Also see here.
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(околу 582-507 п.н.е.) од Т. Апирион
Додаден на листата на Светци во 1929/30 н.е. Грчки филозоф, математичар, астроном, музички теоретичар, иницијант на Орфичките Мистерии и религиозен култен водач. Видете го Дел III од „Срцето на Мајсторот”.
Питагора бил роден во Самос, праправнук на филозофот Хипас. При своите проучувања, патувал во Египет, Феникија, Арабија и Вавилонија. Некои подоцнежни писатели тврдат дека патувал и во Индија и Персија. Во 530 п.н.е., основал заедница на мистици во Кротона во јужна Италија, која цветала до крајот на 4 век п.н.е. Слично на повеќето големи учители од антиката (како и многу модерни), неговата вистинска историја е замаглена со фантастични легенди.
Питагора е добро познат по неговото откритие на геометриската теорема што го носи неговото име, а која вели дека квадратот на хипотенузата на секој правоаголен триаголник е еднаков на збирот на квадратите од другите две страни. Питагора можеби ја научил оваа теорема во Вавилонија. На Питагорејците им се припишува и откритието на ирационалните броеви.
Учењата на Питагора имале влијание врз гностичките и неоплатонските движења. Питагорејската доктрина остро разликува помеѓу мислата и сетилата, душата и телото, математичката форма на нештата и нивните физички појави. За Питагорејците, Универзумот бил математичка хармонија, и сите феномени биле сетилни изрази на математички односи. Нивната концепција за Бог била како врховен, интелигентен и невидлив дух, што продира низ целата Природа и ја исполнува со живот. Тие верувале во реинкарнација на бесмртна душа, и нивниот систем на етика бил заснован на обновување на хармонијата од конфузијата на сетилата. Тие препорачувале аскетски практики за да се постигне ведрина и спокојство, кои се нужни за совршена хармонија.
Питагорејските учења вклучувале сложена симболика заснована на нумерички кореспонденции. Питагорејците говореле дека Универзумот е составен од десет концентрични сфери: најнадворешната била Сферата на Ѕвездите; потоа, движејќи се навнатре, една сфера за секоја од седумте планети; потоа една сфера за Земјата; и највнатрешната сфера била на „Анти-Земјата“ (Антихтон), составена од оган. Секоја сфера се сметала дека има своја посебна вибрација. Хармонијата на овие вибрации била наречена „музика на сферите“, а музичката теорија била важен елемент од питагорејските учења. Знакот на Питагорејците се вели дека бил пентаграмот.
Ниту еден пишан текст од Питагора не е зачуван; меѓутоа, збирка на афоризми од неговите следбеници е зачувана во „Златните стихови на Питагора”. Преводот на Фабр д’Олив на “Златните стихови” е вклучен во Секција 1 од препорачаната листа на книги за A∴A∴
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(околу 100 – околу 139 н.е.) од Т. Апирион
Сириски или египетски основач на Базилидската секта на христијанските гностици во Александрија за време на владеењето на римските цареви Хадријан и Антониј Пиј. Она што го знаеме за Базилид и неговиот систем го знаеме благодарение на извештаите на неговите непријатели, првенствено Иринеј Лионски (околу 100 – околу 203 н.е.) и Хиполит. Само неколку фрагменти од неговите списи се зачувани, главно во „Еленхос [Побивање на сите ереси или Philosophumena]” на Хиполит.
Базилид веројатно бил првиот голем гностик кој се сметал себеси за христијански теолог; но за разлика од неговиот претходник Симон Маг, тој го отфрлил Стариот Завет. Неговиот систем веројатно бил обид да ги помири Павловото христијанство, египетскиот гностицизам и популарната александриска платонистичка филозофија на неговото време со неговите сопствени мистични искуства. Според некои извори, тој тврдел дека добил тајни откровенија од Павле преку неговиот „толкувач“ по име Глаук; според други, од ученикот Матиј; според трети, од засега непознатите и можеби измислени пророци Баркоф и Баркабас. Тој напишал 24 коментари, наречени “Екзегетика”, за Евангелијата, од кои сега се останати само фрагменти. Исто така, напишал химни и оди за неговата заедница, од кои ниедна не е откриена до денес.
Според зачуваните фрагменти од неговите списи, учењата на Базилид очигледно вклучувале концепти за реинкарнација и „карма“, но нема убедливи докази дека бил директно под влијание на источните системи. Како и повеќето други гностици, Базилид верувал дека материјата и духот се од спротивставени природи, но се измешани во сетилниот свет. За Базилид, страстите биле неприродни наноси што ја окоравувале духовната суштина поради нејзината вплетканост во материјата. Гревот се состоел во преокупација со материјалноста, за што секој е, по природа, виновен. Спасението подразбирало отплеткување на духот од материјата и требало да се постигне преку аскетизам и вера. Страдањето не се сметало за нешто од кое треба да се избега, туку се сметало за благослов, чија цел била да ја одврати духовната суштина од нејзината заплетканост во материјата. Верата претставувала душевна согласност за работи кои не се очигледни за сетилата – затоа, не можела да се постигне преку поука, убедување или суд, туку морала да биде вродена. Базилид, следствено, ја споделувал со Калвин идејата за предодредено спасение. За Базилид, постоеле оние што имале капацитет за вера, избраните, кои се карактеризирале со чувство дека се како странци во овој свет и со еден вид „носталгија“ и копнеж за трансцендентното. Исто така, постоеле и оние што се неспособни за вера, кои потполно се чувствуваат како дома во светот и, всушност, се целосно дел од него; овие Базилид ги означил како „свињи и кучиња“. Базилид исто така ја отфрлил ортодоксната христијанска идеја за воскресение на телото; Базилид учел дека само душите се спасуваат, телата не вредат ништо. Ова последно учење можеби е извор на обвинувањето од Иринеј дека Базилидјаните биле карактеризирани со либертинизам, иако самиот Базилид проповедал аскетизам. Некои од подоцнежните Базилидјани можеби развиле либертинска моралност базирана на идејата дека гревовите на телото се неважни и можат да се гледаат со рамнодушност.
Постојат два различни извештаи за космолошкиот систем на Базилид, оној презентиран од Иринеј и оној презентиран од Хиполит. Иринеј презентира дуалистички систем што нагласува еманација, додека Хиполит презентира монистички систем што нагласува еволуција.
Според Иринеј, Базилид учел дека универзумот започнал кога пет Еони (или Ајони, буквално „вечности“) еманирале последователно од Неродениот Татко. Тоа биле: Ум (Нус) или Христос, Збор (Логос), Интелигенција или Расудливост (Фронесис), Мудрост (Софија) и Сила или Моќ (Динамис). Овие пет Еони ја чинат Плеромата („Полнота“).
Од последните два Еона, Софија и Динамис, произлегле 365 духовни царства или „небеса“ во непрекината надолна низа, секое со своја група на ангелски владетели. Овие 365 „небеса“ или „Етири“ се конституирани под името Абрасакс. Според грчката Гематрија, АБРАСАКС = 365. Богот на Евреите, кој го создал овој илузорен свет и е негов владетел (Архонт), не бил врховното Божество, туку само водач на ангелите што владееле со најниското „небо“.
Незнаејќи за постоењето на Врховното Божество, овој Демиург („работник на народот“) ја остварил својата псевдо-креација преку активностите на неговите шест сина, планетарните гении, и побарал обожавање од оние што ги создал. Но, бидејќи Демиургот не е способен за вистинско создавање, тој не можел да го создаде Човештвото од ништо. Човештвото всушност е од суштината на Врховното Божество, но облечено со илузијата на Демиургот.
Кога Врховниот Бог, ја увидел корупцијата во светот на илузијата и страдањето на човештвото, го испратил својот првороден, Нус или Христос, во светот за да ги доведе луѓето до спасение од илузијата преку трансцендентното Знаење (Гнозис) за нивната Божествена Природа. Нус се инкарнирал како Исус, но наводно бил познат на Базилидјаните под тајно име, Кавлакав. Бидејќи Нус бил божествена моќ, а не телеснa, Тој не можел да умре – затоа, Исус не умрел на крстот, како што претпоставувале оние што се во оковите на илузијата. Наместо тоа, бил заменет на крстот од заменик, Симон од Кирена, и се вознел повторно кон Таткото.
Во системот на Базилид како што е презентиран од Хиполит, Врховниот Неизречен Бог се состои од апсолутно трансцендентно Ништожество, кое е целосно вон секое човечко поимање. Како чин на Чиста Волја, овој трансцендентен Бог создал Панспермија, или „космичкото семе“. Космичкото семе било хаотично, збркано и неуредно по природа, но во себе го содржело комплетниот и совршен План на врховниот Бог. Сè во универзумот се манифестирало како дел од предодреден процес на еволуција од ова космичко семе, според уредена низа што напредувала „нагоре“ кон Бог. Оваа еволуција вклучувала три „Синовства“ или „Филијации“, кои биле од иста трансцендентна природа како Врховниот Бог. Првото Синовство било целосно чисто и се вознело директно од космичкото семе кон Бог. Второто Синовство, или „светски дух“, било погрубо, избегало од космичкото семе со потешкотија и со помош од „Средниот Дух“ (кој Базилид го идентификувал со христијанскиот Свет Дух), кој излегол од космичкото семе заедно со Второто Синовство. Второто Синовство се вознело на позиција веднаш под Првото Синовство, но Средниот Дух, бидејќи бил со нетрансцендентна природа, останал зад него и се воспоставил како поткрепа или свод (стереома), кој го дели трансцендентното царство од сетилното царство. Третото Синовство било потопено во заплетканостите и конфузијата на грубата материја и не избегало од космичкото семе, туку останало како највисоко од Суштествата под сводот, копнеејќи за ослободување и трансценденција. Третото Синовство ги претставувало Избраните Луѓе, Електите, оние што биле достојни за спасение. Следен по ранг на Третото Синовство бил Големиот Архонт (Владетел), кој се вознел од космичкото семе до сводот, воспоставувајќи се во регионот на фиксните ѕвезди. Големиот Архонт, бидејќи бил сам, мислел дека е Највисок Бог па затоа произвел од Панспермијата Син за Себеси, кој бил поголем од Него, и Големиот Архонт му наложил на Својот Син да седи од Неговата десна страна. На предлог на Синот, Големиот Архонт ја создал сферата на седумте планети. Втор Архонт потоа излегол од космичкото семе, произвел Свој Син и го создал сублунарниот свет, просторот меѓу Месечината и Земјата. Додека Големиот Архонт и неговиот Син ја чинат Огдоадата, божеството што никогаш не се именува, Вториот Архонт и неговиот Син ја сочинуваат Хебдомадата, божеството што е познато на човештвото под различни имиња. Земјата потоа излегла од космичкото семе според оригиналниот План, без посебен Архонт или Создавач.
Процесот на Спасение започнал кога Гнозисот, Евангелието, слегол како светлосен зрак, или писмо, или птица, низ средните сфери и светови, до Првото и Второто Синовство, Големиот Архонт и Неговиот Син од Огдоадата, и Вториот Архонт и Неговиот Син од Хебдомадата, информирајќи ги и помирувајќи ги сите со трансцендентната Вистина, и на крајот просветлувајќи ја душата на смртниот човек Исус во моментот на неговото крштевање. Преку неговото гностичко просветлување, Исус станал свесен дека неговата вистинска волја е да го исполни процесот на спасение и „обновувањето на сите нешта“ (апокатастаза) со одвојување на духовната суштина на Третото Синовство од нејзината заплетканост во грубата материја и водејќи ја назад над Сводот.
Системот на Базилид исто така вклучувал добро развиена и сосема уникатна есхатологија. Според Базилид (раскажано од Хиполит), откако процесот на обновување на духот на неговото природно место над Сводот ќе биде завршен, Големото Првобитно Незнаење ќе се рашири над целото создание. Знаењето за трансцендентното царство ќе биде повлечено засекогаш. Сите нешта под Сводот, вклучувајќи ги Огдоадата и Хебдомадата, ќе бидат воспоставени на нивните соодветни места во Универзумот и ќе продолжат да постојат; но ќе дејствуваат во совршена хармонија, ослободени од секоја желба за нешто што е спротивно на нивните природи.
И покрај неговото застапување на аскетизмот, Базилид имал барем еден син (можеби „духовен син“ наместо генетски син), наречен Исидор, кој го наследил во неговата улога на религиозен учител.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(околу 105 – околу 165 н.е.) од Т. Апирион
Александриски основач (веројатно од картагинско потекло) на Валентинската секта на гностици за време на владеењето на римскиот цар Антониј Пиј. Валентин можеби учел кај Базилид во Александрија, исто така тврдел дека добил дополнителни тајни учења од некој по име Теод, кој наводно бил ученик на Павле. Во 136 н.е., се преселил во Рим и бил речиси избран за Епископ на Рим. Подоцна бил екскомунициран од Римската Црква.
Валентин бил најистакнатиот и најуспешниот од историските христијански гностици. Валентинијанскиот систем ги усовршил и разработил Базилидскиот и Симонијанскиот систем, развивајќи високо комплексен модел на универзумот во кој секое од петнаесетте последователни нивоа на еманација (Еони) се појавува како Сизигија, машко-женски пар.
Врховното Божество, Монадата, Таткото, се нарекува Битос (Длабочина), кој е опкружен од Сиге или Еноја (Тишина или Идеја). Преку Сиге, првата Сизигија на Еони, Нус/Алетеја, еманирала од Битос. Овие родиле втора Сизигија, Логос/Зое, која го родила Антропос/Еклесија. Овие први осум Еони биле наречени Огдоада. Логос/Зое потоа родиле уште десет Еони, наречени Декада, додека Антропос/Еклесија родиле уште дванаесет Еони, наречени Додекада. Целокупната шема на Еоните е прикажана подолу.
Целокупноста на сите триесет Еони била наречена Плерома (полнота) и се сметала дека е во совршена рамнотежа. Од сите Еони, само Нус бил способен да го разбере Битос, Таткото, но бил спречен од Сиге да ја открие оваа мистерија на другите Еони. Софија, последниот Еон, особено копнеела да го разбере првиот причинител на нејзиното постоење и замислила План (Ентимесис) да го стори тоа, но била спречена од Границата (Хорос) меѓу Битос и Сиге. Таа го абортирала својот план и паднала во страдание од конфузијата. Од нејзините измачени и збунети страсти произлегол Демиургот, Богот на Авраам и Мојсеј (подоцнежните гностици го нарекле Демиургот Саклас, „будала“, или Јалдабаот, веројатно од еврејското Ел-Дибахот, „Бог на клеветите“), кој постоел надвор од Плеромата. Од нејзиниот абортиран План произлегла Ахамот (Мудрост, од еврејското Хохма – Ахамот ја типизира „пониската мудрост“ за разлика од „повисоката мудрост“ на Софија). Постоењето на Ахамот ја загрозило рамнотежата на Плеромата. За да го спречи ова, Битос ја протерал во светот на Демиургот и воспоставил моќ наречена Ставрос (Крст) да дејствува како граница на Плеромата за да ја заштити од Ахамот. За одново да ја воспостави хармонијата во Плеромата, Нус и Битос го родиле Христос (Христ) и То Пневма Хагион (Светиот Дух) за да ги откријат мистериите на Таткото и да ги научат Еоните за нивната вистинска природа. Откако ова било направено, сите Еони, во знак на благодарност, родиле нов Еон, Јесус Сотер (Исус Спасителот), заедно со голем број придружни ангели.
Откако била исклучена од Плеромата и фрлена во темнината без форма или интелигенција, Ахамот станала насилно вознемирена. Христос се проектирал преку Ставрос и ѝ дал форма, но таа сè уште била без интелигенција. Христос веднаш се повлекол назад во Плеромата, а Ахамот се обидела да го следи. Таа го притиснала Ставрос, кој ја спречил. Во нејзината агонија, таа го изговорила мистичното име ИАО, и нејзините Страсти го произвеле материјалниот свет (Хиле). Од нејзината Тага произлегол Воздухот, од нејзиниот Страв дошла Водата, од нејзината Конфузија дошла Земјата, а од сите три заедно произлегол Огнот.
Потоа таа ги надвладеала своите диви страсти и повторно се свртела кон Плеромата. Од нејзината желба да се врати кај Таткото произлегла Душата (Психе) на Сите, вклучувајќи ја и онаа на Демиургот.
За да ѝ помогне, Христос го испратил Јесус Сотер и неговите ангели преку Ставрос во Светот. Тој ѝ дал интелигенција и ја одвоил од нејзините страсти. Нејзината екстаза, при јасното гледање на Јесус и ангелите, ги произвела Искрите на Духот (Пневма), кои ќе ја вдахнат Духовната Раса.
Ахамот се обидела да ѝ даде форма на материјата што ја произвела, и преку посредство на Демиургот, таа ги создала седумте небеса (Хебдомадата) и Човештвото; иако Демиургот, заради незнаење, верувал дека самиот ги создал овие нешта. Преку неинформираниот Демиург, Ахамот ги вдахнала Духовните Искри во Пневматската, или Духовната, Раса.
Според Валентин, Човечката Раса е поделена на три Раси што одговараат на трите сина на Адам: Хиличката, што одговара на Каин; Психичката, што одговара на Авел; и Пневматската, што одговара на Сет. Идејата за овие три раси е блиску паралелизирана во други системи, особено во јогинската концепција за Гуните – Тамас, Раџас и Сатва; тантричката концепција за трите типа на аспиранти, Пашу-бхава, Вира-бхава и Дивја-бхава; во манихејските концепции за профаните (материја, тело), Слушателите (душа) и Избраните (Светлина, Дух); во тројцата луѓе што го барале Светиот Граал – Борс, Персивал и Галахад; во ликовите на Булвер-Литон, Глиндон, Занони и Мејнур; и во телемитската концепција за Човекот од Земјата, Љубовникот и Пустиникот.
Пневматскиот поединец го поседува Сперма Пневматикон, Семето на Духот, и Знаењето за Плеромата. Пневматскиот е предодреден за спасение од конечната деструкција на манифестираниот Универзум, без оглед на неговото или нејзиното однесување. Хиличкиот живее во целосната темнина на материјалистичкото незнаење и е предодреден за уништување. Хиличкиот е целосно составен од илузорна, минлива материја и ќе исчезне заедно со сите други илузии при обновувањето на Плеромата. Психичкиот е сместен на половина пат меѓу Пневматскиот и Хиличкиот и поседува слободна волја. Спасението за Психичкиот е прашање на избор, на правилна аспирација и на вера.
Јесус Сотер се манифестирал на Земјата со тоа што се соединил при раѓањето со Месијата, кој бил ветен од Демиургот. Неговата задача на Земјата била да го изговори Зборот на Вистината, да го пренесе Гнозисот на Психичката Раса за да можат да се свртат кон Плеромата, светот надвор од Просторот и Времето, и подалеку од илузорниот и минлив материјален свет.
На крајот, кога задачата на Јесус Сотер ќе биде завршена, Ахамот ќе се вознесе во Невестинската Одаја и ќе се венча со Јесус. Потоа обајцата ќе се вознесат во Плеромата, земајќи ја со себе Пневматската Раса, која ќе ги заземе своите места меѓу ангелите на Јесус. Демиургот ќе се издигне во Средниот Простор што порано го окупирала Ахамот и ќе ги земе со себе оние од Психичката Раса што биле спасени. Манифестираниот Универзум, заедно со Хиличката Раса, потоа ќе биде проголтан од сопствениот внатрешен оган, и целата материја ќе биде целосно уништена. Тогаш Плеромата ќе биде обновена во своето оригинално совршенство на мирот, и сите дуалности ќе бидат разрешени.
Валентин имал голем број истакнати и влијателни наследници кои направиле понатамошни надградби на Валентинскиот систем. Тоа биле Птолемеј, Хераклеон, Теодот, Маркус, Аксионик од Антиохија и Кандид од Атина. Една од одликите на гностицизмот била слободата на гностичкиот учител да надградува, проширува и модифицира учења на своите претходници, а учениците на Валентин го развиле Валентинскиот систем во повеќе различни насоки, некои повеќе филозофски, некои повеќе ритуални; и многу од нивните учења и церемонии биле „позајмени“ од „поортодоксните“ религиозни учители. Некои современи научници веруваат дека сакраменталниот и литургискиот систем на Римокатоличката Црква првично бил во голема мера базиран на валентинските ритуални системи развиени од Маркус и Теодот.
Валентинските цркви биле активни до крајот на четвртиот век н.е. Неколку документи од подоцнежниот Валентински систем преживеале и се вклучени во Библиотеката Наг Хамади. Тоа се “Евангелието на Вистината”, “Трипартитниот Трактат”, “Евангелието според Филип” и “Валентинското Изложување”.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(155-233 н.е.) од Т. Апирион
Познат и како Бар-Даисан. Гностички христијански поет од сирискиот град-држава Едеса (сега наречена Урфа, или Шанлиурфа, во јужна Турција), можеби од валентинската лоза. Некои научници го нарекуваат „последниот од гностиците“ бидејќи можеби бил последниот голем учител што се обидел да го распространи гностицизмот во рамките на обичната христијанска заедница. Други научници се сомневаат дали воопшто бил гностик. Секако, Бардесан бил посредник во воведувањето на христијанството во регионот на Едеса и бил сметан за еретик од христијаните што дошле по него.
Бардесан бил роден во Едеса од персиски родители и добил одлично персиско-грчко образование на дворот во Едеса. Исто така бил подучуван од свештеник на сириската божица Атаргатис и станал запознаен со различните религиозни традиции на Блискиот Исток и Индија. На 25 години, го слушнал проповедањето на епископот Хистапес и се преобратил во христијанство. Наскоро го преобратил својот пријател, кралот Абгар IX од Едеса (179-216 н.е.), кој го воспоставил Бардесанското христијанство како државна религија на Едеса. Кога Едеса била освоена од римскиот цар Каракала во 216 н.е., Бардесан избегал во Ерменија, каде продолжил со своите учења.
Како и кај повеќето рани еретици, поголемиот дел од она што го знаеме за учењата на Бардесан доаѓа од списите на неговите непријатели, особено Ефрем Сириски од Едеса. Бардесан напишал 150 химни на сириски јазик, од кои преживеале само неколку делови од зборовите, но Ефрем ја плагијаризирал музиката на Бардесан за своите сопствени химни. Една зачувана книга, „Дијалог за Судбината”, или „Книга на Законите на Земјите”, била напишана од еден од неговите ученици и наводно ги изложува учењата на Бардесан за Слободната Волја, Среќата и Судбината. Според она што може да се реконструира од учењата на Бардесан, неговиот систем покажува значително влијание од гностицизмот, вклучувајќи го и херметизмот, и од халдејската митологија и астрологија. Тој верувал во Божествена Мајка, како и во Божествен Татко. Неговата космологија била базирана на првобитен дуализам на Бог и Темнина (Хиле), со четирите елементи (вода, воздух, оган и светлина) кои висат меѓу нив. Генезата на светот се случила кога овие елементи, преку пробив на оригиналниот ред, се измешале со Темнината. Спасението било остварено преку Гнозисот на Христос (неговиот Христос бил докетски[1]: чист дух во привидна форма на човек), кој повторно ги одвоил чистите елементи од Темнината и им овозможил да се издигнат со помош на Светиот Дух во „Невестинската Одаја“. За Бардесан, одвојувањето на душата од телото било благослов, а доктрината за воскресение на телото била апсурдно богохулие.
Повеќето современи научници ја напуштиле теоријата дека Бардесан бил автор на ремек-делото на религиозната поезија, „Химна на Бисерот“, позната и како „Химна на Душата“ или „Химна на Рувото од Славата“, која била вклучена во апокрифните „Дела на Јуда Тома”. Сепак, Џ. Р. С. Мид[2] бил силен застапник на теоријата дека тој бил нејзин автор, а Мид бил примарниот извор на Кроули за гностицизмот. Без оглед на авторството, „Химна на Бисерот“ содржи исклучително луцидна гностичка алегорија.
Химната ја раскажува приказната за Принц, кој, како Дете, уживал во Богатствата и Славите на неговиот Кралски Дом на Исток. Неговите Родители, Кралот на Кралевите и Кралицата на Исток, потоа го испратиле на Патување во Египет, лишувајќи го од неговото Славно Руво и од Пурпурната Одежда, та го натовариле со залихи. Му ветиле дека, ако го донесе од Египет „Бисерот што лежи во Морето, близу до шумно-дишечката Змија“, повторно ќе ја носи својата Облека на Слава и Пурпурната Одежда и ќе биде Наследник на нивното Кралство. Тој тргнал на својата Мисија, патувајќи низ низа Странски Земји управувани од Тирани, конечно пристигнувајќи во Земјата Египетска. Се улогорил до живеалиштето на Змијата и наметнал облека од Египќанин како Маска. Сретнал сонародник, кој го предупредил против измамите на Египќаните. Сепак, Египќаните постепено ја здобиле неговата доверба и му дале од нивната Храна да јаде. Веднаш по јадењето на Храната од Египќаните, тој паднал во буден Сон, заборавајќи ги своите Кралски Корени и својата Мисија и станал роб на Египетскиот Крал. Неговите Родители ја увиделе неговата неволја и му испратиле Магично Писмо за да го потсети на неговото Потекло и неговата Задача, и на неговата Славна Облека. Писмото полетало кон него како Орел, слетало до него и му ја проговорило својата Порака. Враќајќи си го сеќавањето, тој успеал да ја заспие Змијата со повторување на имињата од неговото Кралско Семејство; и додека спиела, го грабнал Бисерот. Веднаш, се упатил кон Домот на неговите Родители, оставајќи ги зад себе валканите облеки на Египќаните. Писмото што го добил од неговите Родители летало пред него, водејќи го по патот кон домот низ Туѓите Земји. Кога го виделе неговото приближување, неговите Родители испратиле Гласници да го пречекаат дома и да го облечат во неговата Славна Облека со многу бои, извезена со Ликот на неговиот Татко и украсена со скапоцени камења, со нејзината пурпурна наметка да ја покрие. Самата Облека изгледала како да го повикува, и тој ја зел со радост и ја наметнал на себе. Потоа се вознел до Портата на Градот, каде ги поздравил своите ближни Принцови, и наскоро продолжил кон одајата на неговиот Татко, таму да биде примен од него, да му оддаде соодветна почит и да му го подари Бисерот.
Оваа гностичка химна подоцна се појавила, малку изменета, како суфиска поучна приказна наречена „Кралскиот Син“, припишана на Амир Султан, Шеик од Бухара, кој поучувал во Истанбул и починал во 1429 н.е.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
[1] прев. Од филозофското учење Докетизам за привидноста на материјата, вклучително и на телото Христово.
[2] прев. Џорџ Роберт Стоу Мид, George Robert Stow Mead
од Рим (170 – 235 н.е.) од Т. Апирион
Грчки црковен писател, Епископ на Портус и првиот „Антипапа“. Бил ортодоксен Отец на Христијанската Црква, Римокатолички Светец и ученик на Иринеј. Автор на голем корпус на раноцрковни списи, меѓу кои е познатата “Апостолска Традиција”, која имала големо влијание врз развојот на литургијата на Римската Црква, и серија од 10 тома наречена “Еленхос”, или „Refutatio Omnium Haeresium” (Побивање на Сите Ереси). Ова дело било наменето првенствено како полемика против гностичките и другите ереси. Вклучува релативно точни и детални описи на голем број гностички системи. Она што го прави Хиполит уникатен меѓу раните анти-гностички писатели е тоа што тој обилно цитира од осудените списи на еретиците при градењето на неговите аргументи против нив. Бидејќи тие списи биле систематски барани и палени од градителите на хиерархиската Христијанска Црква, Хиполит ни обезбедил редок увид во вистинските списи на некои од најистакнатите гностици, особено Симон Маг и Базилид. (Видете ги записите за Симон Маг, Базилид и Валентин.) Првата книга од “Рефутацио”, позната како “Филозумена” или „Филозофски Учења“, била позната од средниот век, а ракопис што ги содржи книгите од четврта до десетта бил откриен во 1842 година. Книгите втора и трета остануваат изгубени.
Хиполит исто така се памети како водач на опозицијата против корупцијата, злобата и доктринарните скршнувања на раните Епископи на Рим (кои подоцна биле преименувани во „Папи“). Поради силата на неговата опозиција против „Папата“ Калист I (217-222 н.е.), Хиполит бил избран за расколнички Епископ на Рим („Антипапа“) од круг на неговите следбеници. Тој и неговата група останале во раскол за време на мандатите на „Папите“ Урбан I (223-230 н.е.) и Понтијан (230-235 н.е.). Тој и Понтијан биле прогонети во Сардинија од царот Максимин Трак (235-238 н.е.), каде Хиполит и Понтијан постигнале помирување. И двајцата се согласиле да се повлечат од своите позиции за да направат место за Папата Антерос (235-236 н.е.), пред да починат во прогонство. Во Ватиканската Библиотека постои статуа што носи плоча од 16 век која ја идентификува како статуа на Хиполит, но нејзината вистинска идентификација со Хиполит е доведена во прашање.
References:
Original Publication Date: 1995
Update: 8/24/99
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Sir (Edward Alexander) Aleister Crowley
(1875 e.v. – Ixxi e.n.) од T. Apiryon
Англиски поет, сликар, планинар, магичар и пророк, физичкото возило на TO MEGA THERION. Шеф на А∴ А∴ и шеф на О.Т.О. во англиското говорно подрачје под Ројс, и наследник на Ројс како О.H.О. [Надворешен Водач на Редот] О.Т.О. Кроули го напишал Liber XV, Гностичката миса, во Русија во 1913 е.в. Повеќето читатели на овој есеј веќе ќе бидат запознаени со животот на Алистер Кроули; оние кои не се, се упатуваат на референциите наведени подолу.
Референции:
Првично објавен датум 2/1/97 во Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism од Tau Apiryon & Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Doctor (Albert Karl) Theodor Reuss, 33° 90° 96° X°
(1855 – 1923 e.v.)
T.Apiryon
Copyright © 1995, 1999 Ordo Templi Orientis. All rights reserved.
Теодор Ројс беше англо-германски тантрички окултист, утописки социјалист, журналист, пејач и промотор на Женското Ослободување; и наследник на Карл Келнер т.е. водач на О.Т.О.
Ројс беше роден како син на гостилничар од Аугсбург на 28 јуни, 1855 е.в. Во неговата младост тој беше професионален пејач и беше привилегиран да работи за Рихард Вагнер, кој првпат го сретна, заедно со Вагнеровиот патрон, Кралот Лудвиг II од Баварија, во 1873. Ројс имаше улога во првата изведба на Вагнеровиот Парсифал во Бајрот во 1882. Подоцна тој стана новинарски кореспондент и патуваше често во Англија, каде стана Масон во 1876. Исто така, таму помина некое време како журналист и пејач во вариете под уметничкото име “Чарлс Теодор”.
Во 1880, во Минхен, тој учествуваше во обидот за воскреснување на Баварскиот Ред на Илуминати од Адам Вајшоп. Во 1885, во Англија се придружи на Британската Социјалистичка Лига, за која некои велат дека се придружил по налог на Германската Тајна Служба за да ја шпионира ќерката на Карл Маркс. Додека бил во Англија се спријателил со Вилијам Вин Вескот, Возвишениот Магус од Розенкројцерското Друштво на Англија (Societas Rosicruciana in Anglia) и еден од основачите на Херметичниот Ред на Златна Зора. Вескот му даде на Ројс повелба (charter) датирана на 26 јули, 1901 за Сведенборшкиот Ритуал на Масонерија и писма за авторизација датирано на 24 февруари 1902 за основање на Висок Совет во Германија на Societas Rosicruciana in Anglia.
Жерар Анкос (Папус) му даде на Ројс повелба датирана на 24 јуни, 1901 со која го назначи за Специјален Надзорник на Мартинистичкиот Ред во Германија. Во 1888, во Берлин му се придружи на Leopold Engel од Дрезден, Max Rahn и August Weinholz во нов напор за оживување на Редот на Илуминати. Во 1895, тој започна да дискутира за формирањето на Ordo Templi Orientis со Carl Kellner.
Разговорите меѓу Ројс и Келнер не вродија со плод во тоа време, бидејќи наводно Келнер не ја одобрувал поврзаноста меѓу Ројс и Енгел. Според Ројс, по неговото финално раздвојување со Енгел во јуни 1902, Келнер го контактирал и двајцата се согласиле да продолжат со воспоставувањето на Ориенталниот Ред на Темплари преку барање авторизација за работа на различни ритуали од високите степени на Масонеријата. Вескот му помогна на Ројс за да го контактира англискиот масонски стручњак Џон Јаркер (1833-1913). Заедно со неговиот соработник Франц Хартман и Хенри Клајн, тој ги активира Масонските Ритуали на Мемфис и Мизраим и гранка на Шкотскиот Ритуал во Германија со повелби добиени од Јаркер. Ројс прими потврда со овластување, од Јаркер, за да биде Суверен Голем Сеопшт Надзорник на 330 од Шкотски Ритуал Cernau од Јаркер, датирана на 24 септември 1902. На истиот датум, се покажа дека Јаркер му издал овластувања на Ројс, Франц Хартман и Хенри Клајн за да раководат со Сувереното Светилиште од 33-350 на Шкотските, Мемфис и Мизраим ритуали. Оригиналниот документ не е зачуван, но запис на ова овластување беше објавен во Ројсовиот билтен The Oriflamme во1911, кој започна да се издава во 1902. Јаркер издаде повелба со која го потврди Ројсовиот авторитет за да раководи со наведените ритуали на 1 јули 1904; и Ројс го објави и записот на додатна потврдна повелба датирана на 24 јуни 1905. Ројс и Келнер заедно подготвија краток манифест за нивниот Ред во 1903, кој беше објавен следната година во The Oriflamme.
По смртта на Карл Келнер во 1905 год., водството на Academia Masonica од O.T.O. падна на Ројс и тој ги инкорпорира сите негови организации под нејзиното знаме, развивајќи ги трите степени на Academia Masonica, која била достапна само за Масони, во еден кохерентен, самосодржаен иницијаторен систем отворен подеднакво и за мажи и за жени. Тој ја промулгирал конституцијата за овој нов, зголемен О.Т.О. на 21 јуни 1906 во Лондон (неговото место на престој од Јануари 1906) и следниот месец се прокламира себеси за Надворешен Водач на Редот (Outer Head of the Order -O.H.O.). Истата година го објави Lingham-Yoni, кој беше германски превод на делото Фализам, (Phallism) и му издаде овластување на Рудолф Штајнер (1861-1925, кој во тоа време беше Генерален Секретар на германската гранка од Теозофското Друштво) со која го направи Заменик Голем Мајстор на потчинетата филијала на О.Т.О./Мемфис/Мизраим и на Големиот Концил наречен “Mystica Aeterna” во Берлин. Штајнер продолжи со основање на Антропозофското Друштво во 1912 и ја заврши својата асоцијација со Ројс во 1914.
На 24 јуни 1908, Ројс присуствуваше на Папусовата “Интернационална Масонска и Спиритуалистичка Конференција” во Париз. На оваа конференција Ројс му даде на Папус овластување за да воспостави “Возвишен Голем Сеопшт Концил на Обединети Ритуали од Древната и Примитивна (т.е Почетна) Масонерија на Големиот Ориент на Франција и нејзините Колонии во Париз” и веројатно примил авторитет за Église Catholique Gnostique. Тој исто така го назначи Dr. Arnold Krumm-Heller (Huiracocha, 1879-1949) како негов официјален претставник за Латинска Америка.
Додека живееше во Лондон Ројс се запозна со Алистер Кроули. Во 1910 тој го назначи Кроули за VII° на O.T.O. (врз база на Кроулиевиот претходно стекнат 33° во Шкотскиот Ритуал), и во 1912 тој му го предаде IX° и го назначи како Национален Голем Сеопшт Мајстор X° на O.T.O. за Обединетото Кралство на Голема Британија и Ирска преку повелба датирана на 1 јуни 1912. Кроулиевото назначување вклучуваше авторитет на ритуалот на англиски јазик за нижите (Масонски) степени на O.T.O. кои беа наречени Mysteria Mystica Maxima, или M:.M:.M:. Во 1913, Кроули издаде Конституција за M:.M:.M:. и Manifesto на M:.M:.M:., кој подоцна беше преработен од него и издаден како Liber LII, Манифест на O.T.O. Во 1913, Кроули ја напиша Liber XV, Гностичката Миса за Ројсовата Гностичка Католичка Црква. Кроули исто така ја посвети својата Мистериозна Драма The Ship (1913) и збриката поезија, The Giant’s Thumb (1915) на Ројс.
Во 1914 на самиот почеток од I Светска Војна, Ројс ја напушти Англија и се врати во Германија. Тој кратко работеше за Црвениот Крст во Берлин, а потоа се пресели во 1916 г. во Базел, Швајцарија. Додека беше таму ја воспостави “Анационалната Голема Ложа и Мистичен Храм” на О.Т.О. и Херметичкото Братство на Светлината во Monte Verità, утописка комуна во близина на Аскона основана во 1900 од Henri Oedenkoven и Ida Hofmann, која функционираше како центар за Прогресивната окултна авангарда. На 22 јануари 1917 Ројс објави манифест за оваа Анационална Голема Ложа, која беше наречена “Verità Mystica”. На истиот датум тој ја објави ревидираната Конституција на O.T.O. (во голем дел базирана на Кроулиевата Конституција за М:.М:.М:. од 1913), со “Синопсис за Степените” и додадено скратување од Пораката на Мајстор Терион. Ројс одржа “Анационален Конгрес за Организирање на Реконструкција на Општеството врз Практични Кооперативни Линии” во Monte Verità меѓу 15-25 август, 1917. Овој Конгрес вклучуваше читање на Кроулиева поезија (на 22 август) и рецитирање на Кроулиевата Гностичка Миса (на 24 август). На 24 октомври, 1917, Ројс издаде Повелба за основање на O.T.O. Ложата, “Libertas et Fraternitas” во Цирих. Оваа Ложа подоцна премина под Масонска јурисдикција на Швајцарската Голема Ложа Алпина.
Во 1918, Ројс го публикува својот германски превод на Кроулиевата Гностичка Миса. Во забелешка на крајот од преводот на Liber XV, тој симултано се означува како Суверен Патријарх и Архиепископ на Гностичката Католичка Црква и Гностички Легат за Швајцарија на Église Gnostique Universelle, признавајќи го Jean Bricaud (1881-1934) како Суверен Патријарх на таа црква. Издавањето на овој документ можеме да сметаме дека е раѓање на Телемитската E.G.C. како независна организација под чадорот на O.T.O., со Ројс како прв Патријарх.
Сосем јасно е дека Ројс беше импресиониран од Телемата. Кроулиевата Гностичка Миса која Ројс ја преведе на германски и која ја рецитираше на Анационалниот Конгрес во Monte Verità, е експлицитен телемитски ритуал. Во недатирано писмо до Кроули (примено во 1917), Ројс известува со восхит дека ја прочитал Пораката на Мајстор Терион (The Message of the Master Therion) на собирот во Monte Verità, и дека ја преведува Книгата на Законот на Германски. Тој додава, “Нека те охрабри оваа вест! Ние живееме во твоето Дело!!!”
Ројс ја напушти Monte Verità пред ноември 1918. На 10 мај 1919, Ројс издаде “Стандарди на Пријателството” документ до Matthew McBlain Thomson, основачор на малерозната “Американска Масонска Федерација.” На 18 септември 1919, Ројс беше повторно посветен од Bricaud, и така ја прими “Антиохиската Наследна Лоза” и беше повторно назначен како “Гностички Легат” за Швајцарија за Bricaud-овата Église Gnostique Universelle. Во 1920, Oedenkoven и Hofmann ја напуштија Monte Verità во 1920 за да воспостават втора колонија во Бразил, и Ројс објави документ насловен како Програма за Конструкција и Водечките Принципи на Гностичките Нео-Христијани: O.T.O.
На 17 јули 1920 тој го посети Конгресот на “Светската Федерација на Универзално Слободно Ѕидарство” во Цирих која траеше неколку дена. Ројс заедно со поддршка на Bricaud, лобираше за прифаќањето на религијата од Кроулиевата Гностичка Миса како “официјална религија за сите членови на Светската Федерација на Универзално Масонство кое го поседува 18° од Шкотскиот Ритуал”. Напорите на Ројс во однос на ова беа неуспешни и тој го напушти Конгресот по првиот ден. На 10 мај 1921 Ројс издаде Повелби од X° на Charles Stansfeld Jones и Heinrich Tränker за да бидат Големи Мајстори на САД и Германија, посебно. На 30 јули 1921, Ројс издаде друг “Стандарди за пријателство” (Gauge of Amity) документ, овојпат на H. Spencer Lewis, основачот на A.M.O.R.C., Розенкројцерска организација базирана во San Jose, California. Ројс се врати во Германија во септември 1921 сместувајќи се во Минхен.
Постојат причини за да се верува дека доживеал удар во пролетта 1920 но ова не е сосем сигурно. Кроули му пишал на W.T. Smith во март 1943: “покојниот O.H.O., по првиот доживеан удар на парализа се најде во паника поради продолжувањето на работата….тој набрзина издаде почесни дипломи за Седмиот Степен на различни луѓе, од кои некои немаа право на ништо, а пак некои беа ефтини измамници”. Кратко откако Ројс си назначи Вицекрал за Австралија, Кроули изгледа дека кореспондирал со неговиот студент Франк Бенет и дискутирал со него за дилемите околу Ројсовата способност за продолжување со ефективно раководење на Редот. Изгледа дека Ројс ја открил кореспонденцијата; му напишал на Кроули лут, одбранбен одговор на 9 ноември 1921, во кое се покажува дека тој го дистанцира O.T.O. од Телемата, која ако се види погоре тој силно ја сакал. Кроули му одговорил на Ројсовото писмо на 23 ноември 1921 и запишал во неговото писмо, “Моја волја е да бидам O.H.O. и Frater Superior на Редот и да го придобијам тоа од твојата абдикација – да се прокламирам како таков’. Тој го потпишал писмото “Baphomet O.H.O.” Ројсовиот одговор не е зачуван, но Кроули си споменува во своите Исповеди дека Ројс во 1922 год., “се откажал од службата [на O.H.O.] во моја корист.” Како и да е, не изгледа дека Кроули го чекал Ројсовиот одговор за да ги преземе неговите должности. Во запис во дневникот од 27 ноември 1921, Кроули напишал: “Се прокламирав себеси како O.H.O. Frater Superior на Редот на Ориентални Темплари”. Ројс умира на 28 октомври 1923 год. Во писмо до Heinrich Tränker датирано на 14 февруари 1925 Кроули го запишал следново: “Ројс имаше многу несигурен карактер, и на многу начини непостојан. Во неговите последни години изгледа дека сосема ја загуби контролата дури ја обвини Книгата на Законот за комунистички тенденции, а поапсурдна изјава од тоа нема. Сепак, изгледа дека до некој степен тој мора да бил правилно воден, зашто ги изведе твоето назначување и она на Фратер Ахад, исто ме назначи и мене како негов наследник во неговото последно писмо. Во писмо до Charles Stansfeld Jones датирано Sun in Capricorn, Anno XX (dek. 1924 – jan. 1925), Кроули вели, “во последното писмо од O.H.O. тој ме покани да станам негов наследник како O.H.O. и Frater Superior.” Ројсовото писмо со кое го назначува Кроули како наследник на O.H.O. не е најдено, но нема никаква веродостојна документација која би потврдила дека Ројс има назначено некој друг алтернативен наследник.
Ројсовите списи се:
и многубројни списи издадени во неговиот периодичник Oriflamme (1902-1914).
References:
Originally published in Red Flame No. 2 — Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Иако Папус тврдел дека негов “духовен мајстор” е мистериозниот магичар и лечител познат како “le Maitre Philippe” (Philippe Nizier), неговиот прв вистински учител во интелектуалните аспекти на окултизмот бил Маркизот Joseph Alexanre Saint-Yves d’Alveydre (1842 – 1910 е.в.) Saint-Yves ги наследил списите на еден од најголемите основачи на Францускиот окултизам, Antoine Fabre d’Olivet (1762-1825 е.в.) и најверојатно Saint-Yves беше тој што го запозна Папус со Маркиз Stanislas de Guaita (1860-1898 е.в) Во 1888 Папус, Saint-Yves и de Guaita се здружија со Josephin Peladan и Oswald Wirth за да го основаат Кабалистичкиот Ред на Розин Крст.
На 12-15 Мај 1891, Папус учествуваше во познатите дуели меѓу de Guaita и Jules Bois, писател кој го нападнал de Guaita во печатот. Bois се вмешал во “магиската војна” помеѓу de Guaita и неговиот ривал Abbe Boullan. Boullan бил водич на расколничка гранка од Oeuvre de la Misericorde (Дело на Милоста), окултна црква основана од Eugene Vintras во 1851. Во “магиската војна” било вклучено изданието La Bas, новела од Joris K. Huysmans која била сензационален приказ на сатанистички волшебници со намера да го портретира de Guaita и неговите придружни членови. Првиот дуел бил меѓу Bois и de Guaita и вклучувал пиштоли. Bois очекувал силни магиски влијанија да бидат насочени на исходот од дуелот; и навистина неговиот здрав коњ страдал од необјаснив терор на патот до местото одредено за дуел. Ни de Guaita ниту de Bois не биле повредени во текот на дуелот, но подоцна се открило дека еден од пиштолите (никогаш не се открило чиј пиштол) не испукал и неговиот куршум не излегол од цевка. Вториот дуел бил со сабји помеѓу Bois и Папус. Овој пат кочијата на Bois два пати колабирала на патот до местото за дуел. Папус и Bois незначително биле повредени во дуелот и подоцна тие станале пријатели.
По смртта на de Guaita во 1897 (од преголема доза на дрога) Папус станал (последниот) водач на Кабалистичкиот Ред на Розин Крст.
Во 1891 Папус формирал организација позната како l’Ordre des Superieurs Inconnus со три степени, општо познат како Ред на Мартинисти, кој бил базиран врз два изгаснати Масонски Ритуали: Ритуалот на Elus-Cohens или Избраните Свештеници на Martinez Paschalis, или de Pasqually (c. 1700-1774 е.в.); и Прочистениот Ритуал на Saint-Martin од Louis Claude de Saint-Martin (1743-1803 е.в.) студент на de Pasqally кој пишувал под псевдонимот “Непознат Филозоф”. Папус тврдел дека ги поседувал списите на de Pasqually и дека му е даден авторитет во Ритуалот на Saint Martin од неговиот пријател Henri Viscount Delaage, кој тврдел дека неговата баба по мајка била иницирана во редот од страна на самиот Saint Martin и која се обидела да го обнови редот во 1887.
Редот на Мартинистите станал примарен фокус за Папус и ден денес истиот продолжува како едно од неговите најдолготрајни наследства.
Во 1893 Папус бил посветен како бискуп на L Englise Gnostique de France од страна на Jules Doinel, кој ја основал оваа Црква како обид да ја обнови религијата на Катарите во 1890. Во 1895 Doinel абдицирал како Надбискуп, оставајќи го управувањето на Црквата на синод од три негови претходни бискупи, а еден од нив бил Папус. Истата година во март Папус се придружил на Храмот Ахатор од Златна Зора во Париз.
Наспроти неговата голема анганжираност во окултизмот и окултните групи Анкос успеал да најде време за да ги продолжи поконвенционалните академски студии на Универзитетот во Париз. Станал Доктор по Медицина во 1894 со предавање на дисертација за Филозофска Анатомија. Отворил клиника во Rue Rodin која била доста успешна.
Папус ја посетил Русија три пати, во 1901, 1905 и 1906 служејќи му на Цар Николај II и Царица Александра и како лекар и како окултен советник. Во Октомври 1905 наводно тој го призвал духот на Александар III, таткото на Цар Николај, кој прорекол дека Царот ќе ја дочека својата пропаст во рацете на револуционерите. Папус наводно го известил Царот дека ќе биде способен да го одврати пророштвото на Александар се додека тој е жив (неговото тврдење се покажало точно, Николај го задржал тронот 141 ден после смртта на Папус). Иако Папус изгледа дека им служел на Царот и Царицата во она што суштински е позната како шамански капацитет, тој подоцна необично бил загрижен заради нивното преголемо потпирање на окултизмот при донесувањето на одлучувачки прашања во владеењето. Во текот на нивната понатамошна преписка, тој неколку пати ги предупредил против влијанието на Распучин.
Папус никогаш не станал регуларен (Grand Orient) Слободен Ѕидар. Тој му се спротивставил на Масонството кое заради неговиот атеизам се разликува од Езотеричното Христијанство на Гностичката Црква, K.O.R.C. и Редот на Мартинистите. Наспроти ова тој организирал “Интернационална Масонска Конференција” во Париз на 24 јуни во 1908 и на оваа конференција добил повелба од Теодор Ројс да основа “Возвишен Општ Голем Совет на Обединетите Ритуали на Древната и Примитивна Масонерија за Големиот Ориент на Франција и неговите Колонии во Париз”. Веројатно во истата прилика Ројс му го предал на Папус X0 од ОТО. за Франција, а Папус за возврат му помогнал на Ројс во создавањето на Гностичка Католичка Црква на ОТО како дете на l’Eglise Gnostique de France. По смртта на John Yarker во 1913, Папус бил избран како негов наследник во службата на Голем Хиерофант (меѓународен водач) на Древните и Примитивни Ритуали на Мемфис и Мизраим.
При избувнувањето на Првата Светска Војна, Папус се придружил на Француските армиски медицински трупи. Додека работел во воена болница добил туберкулоза и умрел на 25 Октомври 1916 на возраст од 51.
Во неговите дела се вклучени Traite elementaire de sciense occulte (1888), Les tarot des bohemians (1889), Traite methodique de sciense occulte (1891). Le tarot divinatore (1909), Traite methodique de magie pratique (1932) и Le sciense des nombres (1934) од кои три беа приредени од неговиот син Др. Филип Анкос.
References
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(Ежен Анри Пол Гоген) (1848-1903) од Т. Апирион
Француски сликар, лидер на пост-импресионистичката школа и синтетичкото движење.
Гоген се откажал од успешната кариера како париски берзански брокер за да се посвети на сликањето, иако имал мала формална обука во тоа. На почеток бил крајно неуспешен и брзо ги изгубил сите свои пари, како и својата сопруга и петте деца.
По релативно кратки престои во Мартиник и Бретања, тој се преселил во Тахити во 1891 година, каде зел домородна девојка за сопруга и се преселил во мала колиба, која ја нарекол „Куќа на карнално задоволство“, и која потоа ја исполнил со своите слики. Поголемиот дел од остатокот од својот живот го поминал во релативна изолација со своите љубови и своето сликање, во кое се обидувал да ја открие „чистата природа“.
Животот на Пол Гоген ни дава пример за човек кој пркосел на конвенциите и го напуштил материјалниот успех за да ја следи својата вистинска волја; па на тој начин ја трансформирал западната култура. Кроули силно се идентификувал со Гоген, и како сликар и како инициран; и формално го додал името на Гоген на листата на Светци во 1921 година.
References:
Original Publication Date: 2/1/97
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Англиски истражувач, ориенталист, научник, лингвист, сексолог, мистик и шпион. Израснал во Франција и Италија и студирал во Оксфорд. Служел како капетан во Бомбајската домородна пешадија во денешен Пакистан од 1843 до 1848 година. Патувал низ светот во служба на британската влада и служел како британски конзул на островот Фернандо По [Биоко] крај брегот на Екваторијална Гвинеја; во Сантос, Бразил; во Дамаск; и во Трст, каде починал.Бартон ја напишал поемата The Kasîdah of Hâjî Abdû El-Yezdî и ги превел Арапските ноќи (Алф Лајла ва Лајла, Илјада и една ноќ) со обилни забелешки; и двете дела се вклучени во дел 2 од листата за читање на A∴A∴.
Тој исто така ги превел еротските прирачници Кама Сутра, Ананга Ранга и Миризливите Градини на Шеик Нефзави, кои се дадени како препорачани книги во Liber Artemis Iota.
Бартон исто така напишал Личeн наратив за аџилакот во Мека и Ал-Мeдина, што е извештај за неговото учество во Аџилакот во 1853 година, претставувајќи се како индиски Патан. Неговиот успех во овој опасен подвиг се должел на неговото интимно познавање на јазиците и обичаите на регионот, а можеби и на фактот дека бил инициран во Кадирскиот ред на дервиши.
Тој бил еден од првите Европејци што ја истражувале Источна Африка и бил еден од откривачите на езерото Тангањика и езерото Викторија Нијанза. Другите негови експедиции вклучувале патување низ САД до Солт Лејк Сити и патување по реката Конго.Искреноста на Бартон за сексуалноста најверојатно била причината поради која неговата вдовица (во обид да го „зачува неговиот углед“) ги изгорела Бартоновите мемоари по неговата смрт.
Низ целиот свој живот, Бартон страсно барал „Гнозис“, што го следел низ светот во многу форми. Тој бил ученик на Кабалата и на Херметизмот. Бил инициран Нагар Брамин и Кадири Дервиш; станал член на Исмаилската секта, која тврдела дека потекнува од Асасините; и во различни периоди бил формално преобратен во хиндуизам, тантризам, римокатолицизам, сикизам и ислам.
References:
Original Publication Date: 1995
Updated: 2/1/97
(1824 – 1904) од Т. Апирион
Генерал-мајор Џ.Г.Р. (Џејмс Џорџ Рош) Форлонг бил шкотски воен инженер во англо-индиската армија, кој добил признание од владите на Англија и Индија за неговите брилијантни подвизи во изградбата на патишта во џунглите на индискиот потконтинент за време на војните во Махрата и Бурма.
Доживотно хоби на Форлонг било споредбеното изучување на религиите на човекот, студија што била олеснета од неговото познавање на седум јазици. Тој страсно го следел ова хоби за време на неговите 33 обемни патувања во Индија, како и по пензионирањето од војската во 1876 година. Тој е автор на две монументални дела на оваа тема: Faiths of Man, a Cyclopaedia of Religions (1906) и Rivers of Life (1883). Последново е вклучено во дел 1 од листата за читање на А:. А:.. Faiths of Man ги споредува различните религии на човештвото, покажувајќи дека многу елементи на христијанскиот митос биле позајмени од постари религии. Реките на животот [Rivers of Life] го следи развојот на големите светски религии назад до нивните примитивни корени во обожавањето на сонцето и/или фалусот.
Dux (се римува со „хукс“) е латински за „водач“. Во доцната Римска империја, дукс бил воен шеф што командувал со трупи во погранична провинција и oд него потекнува титулата „Војвода/ Duke“. Терминот „дукс“ се користи во Шкотска за да означи студент кој е академски првенец во својот клас.
References:
Original Publication Date: 1995Updated: 2/1/97
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Англиски антиквар, филолог, нумизматичар, слободоумен деистички филозоф, експерт за грчка литература, член на Радикалната (Виг) партија во Парламентот и Друштвото на Дилетанти, пријател на Лорд Бајрон, покровител на уметноста и учењето и рурален земјопоседник и џентлмен.Најт бил роден во Вормсли Гренџ во Херефордшир од пасторот Томас Најт, и неговата слугинка, Урсула Неш.
Подоцна наследил богатство од неговиот дедо, богат дилер и фабрикант железар. Како дете бил болежлив и главно бил образован од тутори и самостојно. Неговото богатство му овозможило да патува обемно низ светот, особено во Италија, и развил силен интерес за античката уметност. Бил избран во Парламентот во 1780 година и избран во Друштвото на Дилетанти [Society of Dilletanti] во 1781 година. Ова друштво, иако основано како клуб за културни патници (од Сер Френсис Дашвуд во 1732), станало истакната аматерска археолошка организација и финансирало голем број археолошки експедиции. Под покровителство на Друштвото на Дилетанти, делото Discourse on the Worship of Priapus на Најт било објавено во 1786 година.
Оваа книга, исто така објавена како Два Есеја за Обожавањето на Пријап, и е вклучена во дел 1 од листата за читање на A∴A∴ . Под „Обожавањето на Пријап“, Најт не мислел конкретно на култот на грчкиот бог, дискутиран претходно, туку на фаличкото обожавање воопшто; вклучувајќи ги и култовите на плодноста. Книгата во научен стил ја покажува обемната и значајна улога што ја одиграло фаличкото обожавање во многу различни делови на античкиот свет, Истокот, како и Западот, како што е раскажано со симболичкиот јазик на античката митологија и уметност.
Метафизичкиот систем изнесен во книгата е една од еманациите. Врховниот Бог е Квинтесенцијален, Машко-Женски Принцип, кој ги олицетворува принципите на создавањето, уништувањето и обновувањето. Процесот на еманација се одвива преку поделба на ова „Интелектуално Суштество“ или „Оган“ на два принципа: активен и пасивен, машки и женски, формирачки и растворувачки: Божествената Суштина, или животна сила; и Универзалната Материја. Сите живи суштества се резултат на оживувањето на Универзалната Материја од Божествената Суштина. Сексуалниот однос, тогаш, можел да се гледа како свето одразување на божествената Мистерија на Еманација. Најт теоретизирал дека таквото гледиште, навистина е истоветно со сексуалните слики и симболики на древните – чии преживеани елементи сè уште можат да се видат дури и во светата уметност и архитектура на модерните времиња.
Меѓу другите дела на Најт спаѓаат: Analytical Essay on the Greek Alphabet (1791), Analytical Inquiry into the Principles of Taste (1805), Inquiry into the Symbolical Language of Ancient Art and Mythology (1818), две дидактички поеми: „The Landscape“ (1794) и „The Progress of Civil Society“ (1796), и „Alfred, a Romance in Rhyme“ (1823). Обемната колекција на Најт од антички монети, медали, камени резби и бронзи сега е во Британскиот музеј, каде тој служел како повереник.
References:
Updated: 2/1/97
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Карл Келнер 33° 90° 96° X°
(1850 – 1905 г. н.е.)
Духовниот Татко на Ordo Templi Orientis
од Т. Апирион
Карл Келнер бил австриски хемичар за хартија и страствен проучувач на масонството, розенкројцерството и источниот мистицизам, и патувал многу низ Европа, Америка и Мала Азија.
За време на неговите патувања, тој тврдел дека стапил во контакт со тројца Адепти (суфи, Сулиман бен Аифа, и двајца хинду тантрици, Бима Сена Пратапа од Лахоре и Шри Махатма Агамја Парамахамса), и организација наречена Херметичко Братство на Светлината.
Херметичкото Братство на Светлината било мистично друштво кое тврдело дека потекнува од австриското масонско/розенкројцерско тело од крајот на 18 век познато како Fratres Lucis. Fratres Lucis, познат и како Азијатски Браќа или Иницирани Браќа на Седумте Градови во Азија, бил изведен од поранешниот Германски Ред на Златниот и Ружин Крст. Исто така, Херметичкото Братство на Светлината изгледа имало врски со Херметичкото Братство на Луксор.
За време на неговите проучувања, Келнер верувал дека открил „Клуч“ кој нудел јасно објаснување на целиот комплексен симболизам на масонството и, според верувањето на Келнер, ги отвора тајните на Природата. Келнер развил желба да формира Academia Masonica која би им овозможила на сите масони да се запознаат со сите постоечки масонски степени и системи.
Во 1885 година, Келнер го запознал теозофскиот и розенкројцерски научник, д-р Франц Хартман. Тие подоцна соработувале во развојот на „лигно-сулфитна“ инхалационата терапија за туберкулоза, која ја формирала основата на третманот во Хартмановиот санаториум во Салцбург.
Во 1895 година, Келнер почнал да ја дискутира својата идеја за основање на Academia Masonica со неговиот соработник Теодор Ројс. За време на овие дискусии, Келнер решил дека Масонската Академија треба да се нарече „Ориентален Темпларски Ред“. Окултниот внатрешен круг на овој Ред би бил организиран паралелно со највисоките степени на Ритуалите Мемфис и Мизраим од масонството, и би ги учел езотеричните розенкројцерски доктрини на Херметичкото Братство на Светлината, и „Клучот“ на Келнер за масонскиот симболизам. Мажите и жените подеднакво би биле примани на сите нивоа од овој Ред.
Келнер починал од труење на крвта во Виена на 7 јуни 1905 година.
References
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Автор на The Rosicrucians, Their Rites and Mysteries (1870), кое е вклучено во дел 2 од листата за читање на А.’. А.’.
По професија, Џенингс бил секретар на полковникот Меплсон, оперски менаџер. Бил дописник на Булвер-Литон, ученик на делата на Јакоб Беме, Роберт Флад, Ричард Пејн Најт, Годфри Хигинс, Џ.Г.Р. Форлонг, Хенри О’Брајан и Томас Инман, и бил активен во розенкројцерскиот препород од крајот на 19 век. Тој исто така бил еден од првите популарни апологети на будизмот (или „ Bhuddism“ како што тој секогаш го пишувал).
Теоријата на розенкројцерството изнесена во The Rosicrucians се врти околу верувањето дека сите религии потекнуваат од примитивното обожавање на принципот на Светлината или Огнот како анимирачка сила на универзумот, што е претставено од сонцето на небесата и од фалусот во физичкиот свет. Сер Едвард Булвер-Литон му рекол на Џенингс дека „…нема подобра книга на таква тема што е напишана, ниту пак би можела да биде напишана освен ако член на Братството не го прекрши заветот што го обврзува на тајност…“. За жал, почитта на Булвер кон делото не била споделена од критичарите во печатот, ниту од конвенционалните окултни рецензенти како А.Е. Вејт, кој го омаловажувал неговиот тежок стил и прилично немарната научност и изразил ужаснување од неговата „непристојност“.
Џенингс изгледа станал член на некој огранок на Розенкројцерскиот ред околу 1860 година (можеби преку Кенет Р. Х. Мекензи) и се чини дека го иницирал Паскал Беверли Рандолф (1825-1875) во истиот ред. Рандолф бил познат медиум, исцелител, окултист и автор на неговото време и меѓу неговите други лични пријатели биле Абрахам Линколн, Кенет Р. Х. Мекензи, Елифас Леви, Наполеон III, Едвард Булвер-Литон и генерал Итан Ален Хичкок. Рандолф подоцна го основал еден од попознатите ограноци на Розенкројцерскиот ред во Америка. Редот на Рандолф тврдел дека потекнува од Розенкројцерскиот ред (преку повелба на „Врховната Голема Ложа на Франција“) и предавал духовно исцелување, западен окултизам и принципи на регенерација на расата преку спиритуализација на сексот. Рандолф го нарекол Џенингс „главниот розенкројцер на цела Англија“ и обилно цитирал од делата на Џенингс.
Џенингс исто така служел како еден од менторите на Питер Дејвидсон (1842-1916), фронтален шеф на Херметичкото братство на Луксор (H.B. of L.). Херметичкото братство било мистично друштво што се појавило јавно во Англија во 1884 година под покровителство на Макс Теон (познат и како Луј-Максимилијан Бимштајн, 1850-1927). Потеклото на H.B. of L. не е јасно, но има некои докази што го поврзуваат со Братството на Луксор, кое било вклучено во основањето на Теозофското друштво; со германската розенкројцерска расколничка група од 18 век позната како Fratres Lucis; и со нејзиниот истоимен духовен наследник од 19 век во Англија. Роден во Полска, Теон патувал многу во младоста. Во Каиро, тој станал ученик на коптски магичар по име Паулос Метамон. Според Дејвидсон, тој дошол во Англија во 1870 година, каде тој и Дејвидсон основале „Надворешен круг“ на H.B. of L. Во 1883 година ним им се придружил Томас Х. Бургојн (познат и како Томас Далтон, 1855-1895), кој подоцна напишал книга што ги сумира основните учења на H.B. of L., наречена Светлината на Египет [The Light of Egypt]. Функцијата на овој „Надворешен круг“ od H.B. of L. била да понуди кореспонденциски курс за практичен окултизам; нешто што го издвојувало од Теозофското друштво. Неговиот наставен план вклучувал голем број извадоци од делата на Харгрејв Џенингс и П.Б. Рандолф.
Меѓу другите дела на Џенингс се вбројуваат: Indian Religions, or Results of the Mysterious Buddhism (1858), Curious Things of the Outside World: Last Fire (1861), Live Lights and Dead Lights (1873), One of the Thirty, a Strange History (1873), The Obelisk: Notices of the Origin, Purpose and History of Obelisks (1877), Childishness and Brutality of the Time (1883), Phallicism, Celestial and Terrestrial, Heathen and Christian (1884) и Charon: Sermons from the Styx: a Posthumous Work by Frederick the Great (1886). Тој исто така уредил и напишал вовед за издание на „The Divine Pymander of Hermes Mercurius Trismegistus“ во 1884 година.
References:
Original Publication Date: 1995
Update: 2/1/97
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Официјално Светец на Ecclesia Gnostica Catholica
Овој изминат петок, за време на пленарната сесија на Заедничките состаноци на Големата ложа на САД на Ordo Templi Orientis, беше објавено дека Хари Еверет Смит официјално е прогласен за Светец на Ecclesia Gnostica Catholica и неговото име беше вклучено во листата на Светци за време на вчерашната изведба на Гностичката миса.
Оваа година се одбележува стогодишнината од раѓањето на Смит и покрај прогласувањето за Светец, Музејот Витни во Њујорк ќе биде домаќин на изложба на неговата трансцендентна уметност од 4 октомври 2023 до јануари 2024 година. Дополнително, првата опширна биографија на Смит, Cosmic Scholar: The Life and Times of Harry Smith од познатиот биограф Џон Швед, се објавува на 22 август.
Објавата на Витни за нивната изложба гласи вака:
„Ова ќе биде првата самостојна изложба на уметникот, експерименталниот филмаџија и пионерскиот музички етнолог Хари Смит (1923–1991), чија збирка на снимки на песни, Anthology of American Folk Music, ја постави основата за популаризација на фолк музиката во 1960-тите. Оваа изложба го претставува животот и делото на Смит во музејска поставка за прв пат и вклучува слики, цртежи, експериментални филмови, дизајни и примери од колекцијата на Смит заедно со неговата историска колекција на фолк музика. Видени низ оваа хибридна изложба на уметноста и минливото се знаците на езотеричното, фантастичното и алтернативните космологии кои се својствени за Смитовото гледиште на културата. Изложбата предлага нови начини за доживување на различните нишки од американската културна историја на 20 век.
„Во период од 50 години, Смит направил бунтовничка и иновативна употреба на променливите технологии за снимање и дистрибуција, од неговиот ненаситен пристап за собирање плочи до експерименти со рани системи за снимање на лента до пионерски манипулации со апстракција и колаж во филмот. Смит бил пионер во собирањето, организирањето и секвенционирањето на слики и артефакти што ги структурираат начините на кои ја разбираме и споделуваме културата и искуствата денес. Тој создал живот и практика вон институциите и капитализмот, нудејќи ексцентричен модел за вклученост во општеството, кое денес е уште повеќе доминирано од овие системи.
„Од суштинско значење, Смит ги истакнал и се борел со – понекогаш несоодветно – аспектите на богатите истории на Америка, следејќи ги и споделувајќи ги потценети вени на културата често невидливи за мејнстрим општеството. Далеку пред своето време, Смит сепак создал своја богата вена на американската култура што зборува повеќе за оваа земја, нејзините уметности и нејзините различни креативни заедници од речиси секој друг уметник на неговото време.
„Изложбата, дизајнирана во партнерство со уметникот Керол Бов, ја дестилира неговата извонредна и разновидна продукција во бројни различни скулптурни простори. Раните рачно насликани апстрактни филмови на Смит, неговиот филм за текстилите на Семинолите и Скрин тестовите на Енди Ворхол од Смит ќе бидат прикажани заедно со кино снимките од белешките на Anthology of American Folk Music. Изложбата ќе прави зиг-заг низ приказите на личната колекција на ефемери и архивски материјали од Смит за да го проследи животот на уметникот. Ретко видениот последен филм на Смит, Mahagonny (1970–80), создава портрет на урбана Америка со хипнотизирачки, забрзан и повторувачки приказ на четири филма прикажани истовремено додека оригиналната партитура од операта на Брехт-Вајл „Rise and Fall of the City of Mahagonny (1930)“ свири со висок тон. Мал црн театар [со спец. ефекти] ќе ги потопи посетителите во колажниот филм на Смит, Heaven and Earth Magic (1957–62), и други аудио-визуелни дела. Конечно, оваа изложба ќе понуди уникатна средина за слушање каде посетителите ќе можат да ја истражат Anthology of American Folk Music заедно со интервјуата од самиот Смит.
„Оваа изложба е ко-организирана од Музејот Витни за американска уметност и Центарот за визуелни уметности Карпентер на Универзитетот Харвард, каде верзија на проектот ќе се отвори во ноември 2024 година. Изложбата е организирана од уметникот Керол Бов; Ден Бајерс, директор на Центарот за визуелни уметности Карпентер; Рани Синг, директор на Архивите на Хари Смит; Елизабет Сусман, куратор и куратор за фотографија Сондра Гилман во Музејот Витни за американска уметност; со Кели Лонг, виш кураторски асистент во Музејот Витни за американска уметност.“
(1844-1900 e.v.)
© 1995, 1999 Ordo Templi Orientis.
T. Apiryon
Германски поет, композитор, филозоф упатен во класични студии. Познат по развивањето на идејата за Натчовек, индивидуа која ги надминува ограничувањата поставени од културните норми и по неговата теорија за цивилизацијата како резултат на конфликт и расчленување на двата човечки стремежи: Аполонски, што ја претставува рационалната желба за поредок; и Дионизиски, што ја претставува ирационалната желба за екстаза.
Ниче бил близок пријател со Рихард Вагнер и како и Вагнер, се сметал себеси за следбеник на Шопенхауер. Ниче го почитувал Вагнер како негов идеал за уметнички гениј и извесно време бил негов главен пропагатор и коментатор. Вагнер му послужил како модел во идејата за Ubermensch т.е. натчовек. Анализите на Ниче на историјата на западната цивилизација го довеле до заклучок дека највисоките вредности во религијата, моралот и филозофијата ја изгубиле нивната моќ; оттука доаѓа и неговата прочуена и несфатена изрека “Бог е мртов”. Бидејќи старите вредности биле соголени, Ниче согледал дека “волјата за моќ” ќе се појави како природна сила позади развојот на умот, индивидуата и општеството.
Неговото најпознато дело е Така говореше Заратустра 1882-85 за кое тврдел дека е напишано во состојба на транс. Негови други поважни дела се Раѓање на Трагедијата од Духот на Музиката (1872, напишано по иницијатива на Вагнер), Вонсезонски мисли (1873-76), Човечко, премногу човечко (1878), Аурора или Зора на Денот (1881), Радосна Мудрост (1882-86), Над Доброто и Злото (1886), Генеалогија на Моралот (1887), Антихрист (1888), Ecce Homo (1888), и Заоѓање на Идолите (1889).
Ниче претрпел нервен слом во 1889, веројатно поврзан со третостепениот сифилис, и никогаш не закрепнал.
Препорачани дела:
Поранешна верзија на овој есеј беше печатена во Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: Пример на Телемитски Еклезијастички Гностицизам од Тау Апирион и Хелена; Berkeley, CA 1995 e.v.
(Амброзиј) (околу 450 – 536 н.е.) од Т. Апирион
Полу-легендарен британски магичар, пророк и ментор на кралот Артур и Господарката од Езерото. Веројатно претставува спој на неколку историски и митолошки фигури. Според легендата, Мерлин бил син на смртна девица и Ѓаволот. Алтернативно спелување на Мерлин е Мелин, оттука Абра-Мелин (спекулација на Кроули). Мерлин бил одговорен за одлуката на Утер Пендрагон да ја воспостави Тркалезната Маса и Мерлин го осмислил тестот со Мечот во Каменот за одредување на вистинскиот наследник на британскиот трон. Тој паднал жртва на итроштините од Господарката на Езерото, Вивијан или Нинијан, која, користела магија што ја научила од него и го заробила засекогаш во пештера, или, како што велат некои, во маѓепсана трнлива грмушка.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
– Carolus Magnus (742-814 н.е.) од Т. Апирион
Крал на Франките, основач на династијата на Каролинзи што ја заменила онаа на Меровинзите и основач на Светото Римско Царство во 800 н.е. како Карло I. Познат и како Шарлемања, Karl der Grosse и Карло Велики; бил внук на Карло Мартел, „Чеканот“, со кого понекогаш се меша.
Шарлемањa бил голем освојувач, државник и законодавец, побожен христијанин и покровител на учењето, и бил една од главните сили во цивилизацијата на варварска Европа. Од неговата престолнина во Aix-la-Chapelle, сега Ахен, во западна Германија, тој се борел со Сарацените од Шпанија, Саксонците од Хановер и Холандија и Хуните и Словените од Исток, на крајот обединувајќи го поголемиот дел од Европа во една голема држава лојална на Папата. Тој го прифатил како свој амблем двоглавиот орел, симболичен за повторното обединување на разделената Римска Империја. Основал академија за надзор над развојот на училиштата низ Европа, но просветлувањето од владеењето на Шарлемањa брзо исчезнало по неговата смрт во феудализмот на неговите дегенерирани наследници.
Многу романтични бајки се раскажуваат за Шарлемања и неговите паладини (или благородници, неговите 12 најславни витези). Најпознатите од паладините биле Роланд, или Орландо, омилениот внук на Шарлемања, за кого била напишана „Песната за Роланд”, како и „ Orlando Furioso” од италијанскиот поет Ариосто; Флорисмарт, пријателот на Орландо; Риналдо од Монталбан, братучедот на Орландо; Намо, војводата од Баварија; Саломон, кралот на Бретања; Турпин, надбискупот; Астолф, од Англија; Оже или Холгар Дански; Малагис, Маѓепсникот; и Гано т.е., Ганелон од Мајнц, кој ги предал.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Жак де Моле. Дваесет и вториот и последен Голем Мајстор на Витезите Темплари. Види Дел III од „Срцето на Мајсторот”.
Витезите Темплари биле основани во 1118 г. н.е. за да ги заштитат поклониците на нивниот пат кон Ерусалим и го основале своето седиште кај Светиот Гроб во Ерусалим. Редот траел 189 години и станал една од најбогатите и најмоќните институции во Европа.
Витезите Темплари биле официјално признати за Ред од папата Хонориј во 1128 година со ентузијастичката поддршка на кралот Балдуин II Ерусалимски и Бернард де Клервоа (подоцна Свети Бернард). Им биле дадени нивните први земјишта, нивното Правило и нивната Облека. Правилото било засновано на она од Цистерцијанскиот Ред, а Облеката била обична бела мантија со црвен крст. Нивното знаме, наречено Босеан, се состоело од две вертикални ленти, една црна и една бела. Зборот Босеан бил и бојниот повик на Темпларите и може приближно да се преведе како „Биди славен!“
Во 1162 година, Папската Була „Omne Datum Optimum“ била издадена од папата Александар III, што му дала на Редот на Храмот огромна потенцијална моќ. Ги ослободила од сите духовни врски освен од Светиот Стол, им дозволила да имаат свои капелани и посебни гробишта во нивните домови, ги ослободила од плаќање данок на Црквата и им дозволила да собираат свои даноци.
Редот исто така имал ефективна политика за регрутација. Службата во Редот, која комбинирала придржување до строги монашки завети со постојаната закана од осакатување или смрт на бојното поле, се сметала за доволна покора [чин на каење] за да компензира било каков грев. Затоа, убијци, крадци, блудници, па дури и еретици биле добредојдени, под услов да се откажат од своите поранешни однесувања и да ги прифатат светите завети на Редот. Оваа политика можеби го исполнила Редот со слободоумни луѓе и, всушност, голем број самопризнати покајнички катарски еретици (припадници на аскетска, гностичка христијанска секта што доминирала во јужна Франција и северна Италија од околу 1150 г. н.е.) биле примени во Редот за време на грозоморната Албигојска крстоносна војна во јужна Франција (1209-1250 г. н.е.).
Редот бил составен од неколку класи: полноправни браќа или витези, наредници, капелани, служечки браќа и „клиенти“. Редот не доделувал витештво, само витезите биле примени како полноправни браќа.
На нивната иницијација, која се одржувала во тајност, тие се заколнувале на трите основни монашки завети: целомудрие, сиромаштво и послушност. Заветот за сиромаштво барал од новиот витез да ги предаде сите свои пари и имот на Редот.
Биле облечени со облеката на Редот (бела за витезите, црна за наредниците, зелена за капеланите) и појас од овча кожа или врвца што никогаш не смееле да ја отстранат, како знак на нивниот завет за целомудрие. Им било забрането да се бањаат, а на витезите им било забрането да ги бричат брадите.
Темпларите се бореле заедно со другите крстоносци против Саладин за време на Втората крстоносна војна, која не успеала. За време на нивниот престој во Палестина, многу од витезите течно го говореле арапскиот јазик, и несомнено постоел значителен дијалог меѓу Темпларите и Муслиманите. Секогаш постоеле многу шпекулации во врска со можноста Редот на Темпларите да бил под влијание на Асасините од Хасан ибн Сабах, поради одредени сличности во организациската структура.
Откако Ерусалим бил изгубен, седиштето на Темпларите било преместено во Париз и Темпларите ја фокусирале својата моќ на Запад. Тие биле главно концентрирани во Франција и Англија, но поседувале обемни имоти во Португалија, Кастиља, Леон, Шкотска, Ирска, Германија, Италија и Сицилија. Кога биле целосно развиени, имале над девет илјади прецептории [поседи и згради], плус мелници и пазари. Многу темпларски прецептории и цркви сè уште постојат. Темпларските цркви се карактеризираат со нивната кружна форма.
Донациите за Темпларите биле популарен облик на добротворност, особено кај благородништвото. Овој приход, заедно со богатството од сите влезени членови, наскоро резултирал со значителен вишок на средства. На нивниот зенит, се проценува дека имале годишен приход од шест милиони фунти стерлинг. Овие пари биле искористени како обезбедување за она што всушност биле првите банкарски услуги во Европа.
Жак де Моле бил роден во благородно семејство од Бургундија и влегол во Редот на Храмот во 1265 година. Веднаш заминал за Палестина, каде се истакнал во војната против Муслиманите под Големото Мајсторство на Гијом де Боже. Бил едногласно избран за Голем Мајстор по смртта на Тибо Годен во 1298 година.
Во 1306 година, кралот Филип IV „Убавиот“ (Филип ле Бел) од Франција побегнал во седиштето на Темпларите во Париз за да избега од граѓански немири. Филип и Витезите отсекогаш биле во добри односи, и Филип дури го избрал де Моле за кум на едно од неговите деца. Тука тој од прва рака го видел вистинското богатство на Редот. Филип бил банкротиран и се соочувал со сериозни владини проблеми. Тој смислил план да добие контрола над богатството и поседите од Темпларите: тие требало да бидат обвинети за ерес и неморал.
Папата Климент V, кој бил устоличен со помош на Филип во 1305 година, го поканил Големиот Мајстор на Темпларите, Жак де Моле, во Поатје на конференција. Во меѓувреме, биле пронајдени двајца затворени поранешни Темплари и им било понудено ослободување ако го предадат Редот. Биле составени голем број обвиненија против Редот, вклучувајќи соработка со Сарацените; тајно вероисповедание на паганизам или мохамеданизам; барање од сите нови членови да го негираат Христос, да го газат и плукаат Крстот и да даваат „непристојни бакнежи“ на нивниот старешина; толеранција, па дури и охрабрување на содомија меѓу членовите; и тајно обожавање на идол, мистериозно наречен Бафомет, кој се состоел или од брадеста глава или од андрогина фигура.
На петок, 13 октомври 1307 г. н.е., Жак де Моле и многу од неговите браќа биле уапсени и фрлени во затвор. Кралот го зазел Храмот во Париз. Витезите биле мачени за да се извлечат признанија и, не е за изненадување што биле добиени многу признанија; повеќето биле контрадикторни. При мачењето, Де Моле признал доктринарна неортодоксност.
Де Моле бил јавно осуден на 12 март 1314 година. Побаран да го направи своето признание пред толпата, тој зачекорил напред, но, наместо да признае вина, тој ја прогласил својата невиност и онаа на Редот, осудувајќи се себеси на мачеништво. Таа вечер, бил врзан за кол и опкружен со запаливи материјали, и факелот на џелатите бил фрлен. Со неговите последни зборови, тој побарал одмазда врз Филип и Климент. Климент починал следниот месец, а Филип починал под мистериозни околности следниот ноември.
Редот на Темпларите бил формално укинат во сите земји на Европа освен во Шкотска.
References:
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(6-7 век н.е./митски) од Т. Апирион
Познат и како Персивал, Парсифал, Парцифал, Перлесваус и Передур. Средновековен европски херој од легендите за Гралот, кој го симболизира „Чистиот Будала“ од АТУ 0. פּארציואל = 418. Различните легенди за Граалот се разликуваат во нивните извештаи за Персивал, но обично го сметаат за еден од витезите на Артур од Тркалезната Маса.
Трите најпознати дела на темата за Парзивал („Прободи Долина“) и Светиот Грал се „Conte del Graal” (1180) на францускиот свештеник и трубадур Кретјен де Троа (околу 1140 – околу 1190 н.е.), “Парзивал” (1207) на баварскиот витез и поет Волфрам фон Ешенбах (околу 1170 – околу 1220 н.е.) и операта “Парсифал” (1882) на Рихард Вагнер (видете го записот).
Кроули ја опишува легендата за Парзивал во “Книгата на Тот”, II:0; и во “Магика во теорија и практика”; тој ја поврзува приказната за Парзивал со неговата формула V.I.A.O.V. Напишани се голем број окултни коментари за приказната за Парзивал, вклучувајќи еден од Ч.С. Џонс (Фратер Ахад) наречен „Пехарот на Екстазата”. Следува резиме на приказната за Парсифал базирана на либретото од Вагнер.
Витезот на Граалот Гурнеманц и неговите штитоносци се молат во шума близу до Монтсалват, скриениот Храм на Гралот, некаде во Пиринеите меѓу Франција и Шпанија. Разбушавената Кундри влетува, носејќи маст за Амфортас, ранетиот крал на Гралот. Амфортас е син на Титурел, основачот на Редот на Витезите на Гралот и градител на Граловиот Храм (Волфрам ги нарекува овие витези Templeisen, што довело многумина да ги идентификуваат како Витези Темплари, иако Редот на Темпларите не бил основан до 1118 н.е. Гудрич тврди дека самиот Волфрам бил Витез Темплар). Амфортас е донесен на носилка до блиското езеро за да се бања, а Гурнеманц им објаснува на своите штитоносци дека Амфортас бил ранет од волшебникот Клингсор.
Клингсор аспирирал да се приклучи на Витезите на Гралот под Титурел, но не го поминал тестот за чистота и бил одбиен. Се повлекол во осамена долина; и во чин на покајание, и со надеж дека така ќе може да го добие Гралот, се кастрирал. Потоа се вратил да го моли повторно Титурел, но бил презирно одбиен. Разгневен, се свртел кон волшепство и создал градина на задоволства полна со заводливи „цветни девици“, со цел да ги намамува Витезите на Гралот, еден по еден, и на крајот да ја преземе контролата врз Замокот на Граалот. Кога Титурел го овластил својот син да преземе одговорност, Амфортас тргнал да го уништи Клингсор; но бил пресретнат од Кундри, гласникот на Гралот, која го одвлекла вниманието со нејзините чари. Клингсор ја искористил ситуацијата за да го украде светото Копје и да го сврти против Амфортас пред да избега. Гурнеманц исто така објаснува дека Гралот му дал инструкции на Амфортас преку визија дека само Копјето што ја предизвикало раната може да ја излечи таа рана и дека само „Чистиот Будала“ (der reine Tor), станат мудар преку сочувство, може да го врати Копјето и да го излечи ранетиот крал.
Одеднаш, се појавува младич, под туторство на двајца други витези на Гралот. Бил уапсен затоа што невнимателно застрелал еден од светите лебеди на Монтсалват со неговиот лак и стрела. Гурнеманц го укорува и го испрашува. Парсифал стои збунет, постапил без разбирање. Раскажува за неговото нејасно сеќавање на неговата мајка и нивната колиба во дивината, и дека направил лак и стрели за да стрела во орли. Се сеќава дека еден ден видел група витези што поминувале и го напуштил домот за да ги следи. Кундри објаснува дека момчето било воспитано како син на сиромашна вдовица. Неговата мајка Херцелојда („Срце на Тага“) го воспитала сама и во тајност, откако неговиот татко, Камурет, загинал во бој. Таа го информира Парсифал дека неговата мајка починала од скршено срце кога тој ја напуштил за да ги следи витезите. Парсифал прво ја напаѓа Кундри, потоа, погоден од вина, колабира во напад на трепет. Кундри се повлекува во темнината и заспива. Кога Парсифал закрепнува, го прашува Гурнеманц, „Кој е Гралот?“ Гурнеманц, сомневајќи се дека ова момче можеби е „Чистиот Будала“, решава да го однесе пред Гралот.
Гурнеманц го води до карпестите карпи во близина на шумата, каде поминуваат низ една врата во карпата, а потоа во високосводестиот Храм на Гралот, таму да ја посведочат Гозбата на Гралот. Парсифал молчешкум гледа додека Амфортас е донесен на неговата носилка. Амфортас го открива Гралот, но неговото гледање предизвикува повторно отворање на неговата рана. Крварејќи, Амфортас го подига светлиот Грал во агонија за да го благослови лебот и виното. Колабира и, без да учествува во оброкот, е вратен на носилката и отстранет од храмот.
Додека го гледал Гралот, од Парсифал се очекувало да го постави ритуалното прашање, „Кому му служи Гралот?“ но тој стои нем. Гурнеманц го прашува зошто не зборува и дали разбира што видел. Тој молчешкум ја тресe главата, а Гурнеманц луто го отпушта, нарекувајќи го обичен будала.
Подоцна, волшебникот Клингсор седи пред своето магиско огледало во тврдината на неговиот замок, опкружен со сложените инструменти на неговото волшепство. Набљудувајќи го приближувањето на Парсифал, тој ја повикува Кундри и ѝ наредува да го заведе Парсифал. Таа одбива. Клингсор ја покажува својата надмоќ заради неговата имуност на нејзините чари. Таа му се потсмева, прашувајќи го „дали си целомудрен?“ Клингсор ја укорува и ѝ укажува колку е згоден витезот што наближува и дека тој можеби е оној што ќе ја ослободи од нејзината клетва. Кундри попушта и заминува да ја изврши задачата, размислувајќи за нејзиното дамнешно наштетување на Амфортас.
Додека Кундри заминува да се подготви, кулата на Клингсор полека тоне и исчезнува, откривајќи ја неговата Градина на Желби, населена со неговите илузорни Цветни Девици. Парсифал се наоѓа во Градината опкружен од овие Девици, кои тагуваат оти ги ранил нивните љубовници и се обидуваат да го намамат. Кундри се појавува и ги брка. Потоа почнува да ја плете својата еротска враџба врз Парсифал. Му ја раскажува приказната за љубовта на неговите родители, смртта на неговиот татко Камурет, како Херцелојда се обидувала да го заштити од судбината на неговиот татко со тоа што го засолнила од светот и како Херцелојда починала од скршено срце кога тој ја напуштил. Таа му ја нуди својата љубов за да го искупи од вината за смртта на неговата мајка и го бакнува. Парсифал се размрдува во страв: ја чувствува болката од раната на Копјето и го гледа Гралот полн со крв. Ја осознава природата на раната од Амфортас и начините со кои таа мора да се излечи. Паѓа на колена во молитва, оттурнувајќи ја Кундри. Тој решава да го добие Копјето и да ја исполни својата судбина како Искупител. Кундри го препознава ова и го моли да ѝ помогне да го најде сопственото спасение, на што тој се согласува доколку таа го води назад до Храмот на Гралот; но само откако ќе ја заврши својата мисија. Таа го смета ова за неподнослива навреда и го повикува Клингсор да ја одмазди. Клингсор се појавува на ѕидот на замокот и го фрла Копјето кон Парсифал. Копјето се движи кон Парсифал, но чудесно застанува во воздух над него – тој се протега и го зема. Прави знак на крст со Копјето: замокот на Клингсор се руши во урнатини, а неговата магиска градина се претвора во прав. Кундри паѓа во несвест. Парсифал застанува накратко и фрла бегол поглед кон Кундри, па исчезнува во дивината.
Многу години подоцна, на Велики Петок, стариот Гурнеманц, сега пустиник што живее во колиба крај свет извор, Фонтаната на Спасението, ја открива Кундри во ступор, како лежи во трнлива грмушка. Тој ја буди, и таа нуди услуга. Почнува да носи вода од изворот, но здогледува Витез што наближува: облечен е во црн оклоп со спуштен визир и носи копје.
Гурнеманц го укорува странецот што носи оружје на Велики Петок. Странецот го забива копјето исправено во земјата, го отстранува оклопот и клечи во тивка молитва пред копјето. Гурнеманц и Кундри одеднаш го препознаваат како Парсифал, а копјето како светото Копје. Радосни поздрави се разменуваат, но потоа Гурнеманц го информира Парсифал дека, во негово отсуство, страдањето на Амфортас страшно се зголемило; и дека, бидејќи Амфортас повеќе не се осмелувал да го открие Гралот, Титурел починал, а Витезите биле распуштени. Парсифал е обземен од тага поради гибелните резултати од неговите глупави талкања и колабира. Го носат до светиот извор, каде му ги мијат нозете и му ги попрскуваат градите со света вода. Тој се буди и бара да биде одведен кај Амфортас. Гурнеманц се согласува, потоа му ја попрскува главата со света вода и го помазува со масло, прогласувајќи го за нов крал на Гралот. Парсифал потоа се свртува кон Кундри и ја попрскува со света вода. Таа плаче, а Парсифал нежно ја бакнува на челото. Тие го облекуваат во чистата бела наметка од Витезите на Гралот. Тој го зема Копјето, и тие го водат до Храмот на Гралот.
Се формира поворка на Гралот, преостанатите Витези го носат ковчегот на Титурел проследен од Амфортас на неговата носилка. Витезите го молат Амфортас да го открие Гралот уште еднаш, но тој не може. Во својата агонија, тој ја кине својата облека, откривајќи ја раната, и бара од Витезите да го убијат. Свечено, Парсифал му приоѓа на Амфортас и го допира Копјето до неговиот бок. Веднаш, кралот е излечен и ослободен од своето страдање. Крв тече од врвот на Копјето. Парсифал продолжува кон Олтарот на Гралот и се искачува. Го открива Гралот, го вади од неговото светилиште и клечи пред него во молитва. Гралот почнува да свети посјајно, и зрак од бела светлина слегува врз него. Чист бел гулаб слегува по зракот на светлината и слетува на главата од Парсифал. Кундри паѓа безживотна крај неговите нозе. Амфортас и Гурнеманц клечат во почит, Парсифал го зема Гралот и го подига во благослов над обожувачките Витези додека хорот пее, „ Höchsten Heiles Wunder! Erlösung dem Erlöser!“ (Највисоко свето чудо! Искупителот е Искупен!).
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(1194 – 1250) од Т. Апирион
Иако оваа титула подеднакво добро би можела да се однесува на Фридрих I „Барбароса“ (1123 – 1190), крал на Германија (1152 – 1190), крал на Италија (1155 – 1190), свети римски цар (1155 -1190) и водач на Третата крстоносна војна заедно со Ричард Лавовско Срце, Кроули веројатно има намера да се повика на неговиот внук, Фридрих II (1194 – 1250), крал на Сицилија (1197 -1250), крал на Германија (1212 – 1250), свети римски цар (1220 – 1250) и крал на Ерусалим (1228 – 1250).
Фридрих II, иако Хоенштауфен како неговиот дедо, бил роден на Сицилија и израснат под влијание на норманската, византиската и муслиманската култура. Тој бил покровител на уметностите и науките, и филозоф, поет и научник сам по себе – пишувајќи научен трактат за уметноста на соколарството, меѓу другото. Тој го основал Универзитетот во Неапол, а неговиот двор во Палермо бил центар за учени луѓе и за трубадури и минезингери од Франција и Германија (можеби вклучувајќи го и минезингерот познат како „der Tannhäuser“ и Волфрам фон Ешенбах, поетот што го напишал „Парцивал“); астрономот и магичар Мајкл Скот; лекарот, астролог и магичар Арнолд од Виланова; математичарот Леонардо да Пиза, познат како Фибоначи; и Свети Тома Аквински. Тој течно говорел француски, германски, италијански, грчки, латински и арапски. Неговата огромна ерудиција и широк спектар на таленти му го донеле прекарот Stupor Mundi, Чудото на светот.
Во поглед на религијата, за Фридрих христијанството претставувало нешто повеќе од средство за проширување на неговата империја. Тој бил во суштина либертински материјалист, иако побарал христијанска апсолуција [прошка] на својата смртна постела. Иако учествувал во прогонството на римокатоличките еретици, тој бил толерантен кон Евреите и Муслиманите и ги поканувал на својот двор.
Неговите проблеми со Црквата започнале кога ја потврдил својата намера да оди во крстоносна војна при неговото крунисување за крал на Германија, ама го одложил преземањето на крстот за 15 години; притоа, тој ја искористил папската заштита дадена на крстоносец за да си ги консолидира своите поседи во Италија. Папата Хонориј го толерирал одолговлекување на Фридрих, но неговиот наследник, Григориј IX, бил помалку милостив и го екскомуницирал веднаш по добивањето на тијарата во 1227 година.
За да ѝ пркоси на забраната од Црквата за учество на екскомуницираните во крстоносните војни, Фридрих веднаш тргнал во своја крстоносна војна. За оваа постапка, тој наново бил екскомунициран. Тој стасал во Акра во септември 1228 година, но неговата двојна екскомуникација го направила крајно непожелен меѓу крстоносците во Светата Земја – затоа што секое лице што помагало на екскомунициран или секое село што го засолнувало екскомуницираниот автоматски би било екскомуницирано. И покрај ова прилично сериозно попречување, Фридрих успеал да го освои Ерусалим од Муслиманите преку вешти преговори со ал-Камил, султанот на Каиро. Тој се крунисал за крал на Ерусалим во недела, на 18 март 1229 година. За засолнување на екскомуницираниот крал, црквата била принудена да го екскомуницира градот Ерусалим, самиот фокус на христијанството.
Папата Григориј, секако, бил бесен поради целиот овој настан. Тој ги нападнал позициите на Фридрих во Италија, а Фридрих бил принуден да го напушти Ерусалим за да ги одбрани своите италијански територии од папските сили. Наследниците на Григориј ја продолжиле борбата против Фридрих поради неговите италијански претензии, а во 1245 година, папата Инокентиј IV го детронирал Фридрих и објавил крстоносна војна против него. Уште еднаш, Фридрих ги осуетил нивните планови, овој пат со тоа што мирно починал во еден од неговите замоци во Апулија на 13 декември 1250 година. Црквата конечно победила против Фридрих, но со многу големи трошоци во однос на ресурсите и кредибилитетот.
Имало одредена конфузија во масонските кругови меѓу Фридрих II од Хоенштауфен и Фридрих II „Велики“, крал на Прусија (1740-86). Во масонската легенда, се вели дека Фридрих Велики наводно ја издал Повелбата за формирање на Древниот и Прифатен Шкотски Ритуал. Понекогаш се вели дека Фридрих Велики бил првиот што ја „потресол“ моќта на папството, но оваа чест јасно му припаѓа на Фридрих II од Хоенштауфен.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
од Т. Апирион
Овој Светец е многу нејасен, нема историска личност од каква било важност што била позната под ова име. Некои шпекулирале дека референцата може да се однесува на Вилијам I „Освојувачот“, нормански крал на Англија (1027 – 1087 н.е.), или на средновековниот англиски логичар, Вилијам од Шаерсвуд или Шервуд (починал 1267 н.е.), или на големиот историчар на крстоносните војни, Вилијам Тирски (1130-1187 н.е.), или на схоластичкиот филозоф Вилијам од Окам (починал околу 1349) или дури на Кајзерот Вилхелм II од Германија (1859-1941 н.е.). Генерално, таквите шпекулации биле базирани на претпоставката дека името „ Schyren “ е печатна грешка за некој друг збор или име, познат или непознат.
Меѓутоа, „Schyren“ всушност е историска варијанта на правописот на „Шајерн“ (како и Scheuern, Scheiern и Skyrun). Шајерн е древен замок во Баварија, лоциран во близина на Пфафенхофен меѓу Минхен и Инголштадт. Тој бил дом на грофовите од Шајерн, кои владееле со дел од Баварија во времето на Шарлемања до 1115 н.е.Кога грофот Ото II од Шајерн починал, неговата сопруга Хазига се преселила во нов замок во близина на Вителсбах; со што го променила семејното име од „фон Шајерн“ во „фон Вителсбах“. Во 1180 година, светиот римски цар Фридрих I „Барбароса“ го симнал од власт војводата од Баварија, Хенри Лавот, и го доделил војводството на грофот Ото III од Вителсбах, кој станал познат како војвода Ото I од Баварија. Династијата Вителсбах го задржала официјалното кралско право над Баварија сè до абдикацијата на кралот Лудвиг III во 1918 година. Династијата Вителсбах дала два свети римски цара, Лудвиг IV (1314 – 1347) и Карло VII (1742 – 1743), и барем еден светец на Е.Г.Ц., „ Ludovicus Rex Bavariae “, Лудвиг II (1845-1886).
Ниеден од древните грофови на Шајерн не го носел името Вилјам или Вилхелм. Меѓутоа, имало неколку војводи од подоцнежниот период на Вителсбах со името Вилјам. Малку е напишано за Вилјам I од Баварија (1333 – 1389). Вилјам IV од Баварија (1493 – 1550) е познат по неговото спротивставување на лутеранизмот кога речиси целото соседно благородништво го прифаќало, и по поканувањето на езуитите во Баварија, кои го основале своето седиште на универзитетот во Инголштад. Вилјам V од Баварија (1548 – 1626) е познат по неговото сојузништво со Хабсбурзите и по проширувањето на баварските територии. Војводата Ото II од Баварија (1206 – 1270) се смета за еден од покровителите на непознатиот минезингер познат само како „der Tannhäuser“.
Кога грофовите на Шајерн се преселиле во Вителсбах, тие го претвориле замокот Шајерн во бенедиктински манастир, привремено населувајќи го со монаси од манастирот Хиршау под водство на опатот Вилјам од Хиршау (околу 1026 – 1091). Вилјам од Хиршау ја воспоставил репутацијата на Хиршау како центар на учење и сè уште се памети како значаен мистик, манастирски реформатор и научен истражувач во астрономијата и музичката теорија.
Вилјам од Хиршау, или Вилјам Блажениот, е фигура од извесно историско значење во германското слободно ѕидарство. Архитектот и историчар на архитектурата Карл Хајделоф, во 1844 година, погрешно тврдел дека Вилјам не бил само опат на Хиршау, туку и гроф палатин (Pfaltzgraff) на Ширен, Шојерн или Шајерн; и други автори го следеле во ова подоцна. Врската на Вилјам со опатијата Шајерн всушност била многу мала; набргу откако поставил 12 монаси во тој оддалечен замок, тој и новите монаси одлучиле дека не можат да ја поднесат изолацијата и суровите зими, па се вратиле во Хиршау.
Меѓутоа, една од значајните активности на Вилјам во опатијата Хиршау била да иницира и управува со големи градежни работи; што вклучувало обука на неговите потчинети монашки браќа во уметностите и науките сврзани со архитектурата и каменорезбата. Тој исто така развил статути што се однесуваат на хармоничното и кооперативно управување со градежните активности во братско единство, кои биле широко пофалени. Успехот на овие напори довел до нарачки од многу земји низ христијанскиот свет да дојдат и да градат манастири. За да ги исполни овие нарачки, тој примил голем број лаици во својот манастирски градежен корпус, кои се собирале во локални ложи или „колиби“ познати како Баухутен. Неколку масонски автори тврдат дека Bauhütte одиграле значајна улога во развојот на еснафите од оперативното ѕидарство , кои на крајот се развиле во Спекулативно Масонство.
Му должам благодарност на Frater Superior Hymenaeus Beta за неговото истражување на германските масонски извори, кое конечно доведе до точната идентификација на Вилјам од Хиршау како гностичкиот светец „Вилијам од Шајерн“.
References:
Revised 7/4/2024
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Полу-легендарен римско-британски крал, син на Утер Пендрагон. Водач на Витезите на Тркалезната Маса. Артур бил главна фигура во голем број средновековни легенди, истории и романси, вклучувајќи ја велшката песна “Гододин” (околу 600 н.е.), “Historia Britonum” на Нениј (околу 800 н.е.), “Annales Cambriae” (околу 900 н.е.), “Historia Regum Britanniae” на Џефри од Монмут (1137 н.е.), „Le Roman de Brut” на Вас (1155 н.е.), романсите од 12 век на Кретjен де Троа и песната “Сер Гавејн и Зелениот Витез”. Овие кулминирале во епската песна „Le Morte d’Arthur” на Сер Томас Малори (1469), која е вклучена во Секција 2 од препорачаните книги на „A:. A:.” и која ги инспирирала повеќето од подоцнежните дела што се занимаваат со Артур и неговиот двор во Камелот.
Според легендата, Артур бил копиле на кралот Утер Пендрагон и Игрејн и бил воспитуван како паж во дворот на Утер под туторство на Мерлин (видете го записот). Откако го поминал тестот со вадењето на мечот Екскалибур од каменот во кој бил зариен, тој го презел тронот на Британија и го воспоставил својот двор во Камелот, или Карлеон. Авантурите на неговите Витези од Тркалезната Маса, Ланселот, Галахад, Персевал или Парзивал (видете го записот), Борс, Гавејн, Гарет, Кеј, Бедивир и Тристан формираат важен дел од европската митологија, а оние на Галахад, Персевал и Борс се центрирани околу потрагата по Светиот Граал.
Артур бил праведен крал, сакан од неговите поданици, но неговото владеење било нарушено од нападите на неговата сестра, Морган ле Феј (Моргана), и на крајот од предавството на трите луѓе што му биле најблиски, неговата кралица Гвиневра, неговиот најдобар пријател Ланселот и неговиот внук Модред или Мордред. Бил смртно ранет во битка со Модред кај Камлан и бил однесен на митскиот остров Авалон (можеби Островот Ман), за да биде таму погребан, или, како што велат некои, излечен.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Обично се пишува Гамурет или Гахмурет, ова име (изговорено „га-му-реј“) е раниот извор на познатото име „Монтгомери“. Камурет бил татко на Парзивал од кралицата Херцелојда, сестра на Амфортас. כמורת = 666, כמורחת = 671.
Приказната за Камурет очигледно потекнува од баварскиот витез-поет, Волфрам фон Ешенбах (околу 1170 – околу 1220 н.е.), кој ги посветил првите две поглавја од неговиот роман „Парзивал” (1207) на авантурите на Камурет. Камурет бил помалиот од двајцата синови на Гандин, кралот на Анжу. Кога стариот крал починал, постариот брат, Галоес, го наследил целото негово кралство. Без земја, младиот Камурет решил да патува на Исток за да ја бара својата среќа.
Кога стигнал во Месопотамија, ги понудил своите услуги како воин на Барук, владетелот на Багдад. Му помогнал на Барук да го одземе градот Ниневија од контролата на вавилонските браќа Ипомидон и Помпеј. Потоа патувал низ империјата на Барук, учествувајќи во турнири.
По големата победа на турнир во кралството Зазаманк, Камурет стекнал чудесен шлем наречен Адамант [Елмаз или дијамант]. Преку своите херојства, тој исто така го привлекол вниманието на Белкана, темнокожната кралица на Зазаманк; тие се заљубиле и се венчале. Некое време го делел со неа тронот на Зазаманк, но мирен дворски живот во туѓа земја не бил погоден за младиот воин. Станал немирен и наскоро избегал од Зазаманк по море во потрага по авантура. Оставил белешка до Белакана дека наскоро ќе се обединат, под услов таа да се покрсти. Откако заминал, Белакана го родила првиот син на Камурет, Фејерфис, шарениот, кој подоцна станува татко на „Презвитер Јован [Prester John]“.
Камурет пристигнал во Шпанија и почнал да патува низ Европа со својот братучед Кајлет, крал на Шпанија и Кастиља. Додека учествувал во турнири во кралството Вале (сега во Швајцарија), дознал дека неговиот брат Галоес починал, оставајќи му го кралството Анжу. Сега бил земјопоседник и не можел да се врати во Зазаманк кај неговата Белакана. Меѓутоа, со својата галантност на турнирите, го освоил срцето на Херцелојда, кралицата на Вале. Херцелојда го убедила дека треба да се откаже од љубовта кон некрстената кралица во нејзина корист, и тие се венчале.
Потоа стигнала вест дека неговиот стар господар, Барук, се соочува со инвазија од Вавилонците. Камурет се вратил во Багдад за да му помогне на својот стар пријател. Додека се борел во силната жештина, Камурет застанал да се одмори, кратко отстранувајќи го тешкиот Адамант. Додека се одмарал, еден предавнички непријателски витез истурил јарешка крв врз големиот шлем, правејќи го „помек од [габа] пуфка“. Кога повторно го ставил на главата и се вратил во битка, шлемот не можел да го заштити од ударот на копјето од Ипомидон, кој му ја пронижал главата. Барук го балсамирал неговото тело и го поставил во прекрасен гроб, а кралицата Херцелојда го родила Парзивал додека сè уште тагувала по нејзиниот сопруг.
References:
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(1214-1294) од Т. Апирион
Англиски францискански калуѓер, алхемичар, астролог, математичар и ран емпириски научник, прогонуван од Црквата заради неговите верувања. Тој студирал на универзитетот во Париз, каде што предавал филозофија од околу 1240 до 1247 година, а потоа отишол во Оксфорд. Се приклучил на францисканскиот ред [Фрањевци] во 1257 година. Според сопствените пишувања на Бејкон, тој бил длабоко под влијание на учењата на непознат филозоф познат само како „Мајстор Петар“.
Во 1267-68 година, на барање на папата Климент IV, Бејкон објавил три големи дела: Opus Majus, Opus Minus и Opus Tertium, во кои предложил образовни реформи базирани на вредноста на набљудувањето и мерењето на природата. Тој препорачал изучувањето на јазиците, математиката, алхемијата и експерименталната наука да го замени традиционалниот средновековен универзитетски наставен план. Во Opus Majus, тој се обидел да ги соедини сите учења, мудроста и верата во единствен концепт. Во 1272 година, тој го објавил Compendium of the Study of Philosophy, во кое остро ги критикувал филозофските методи на неговите современици. Неговото застапување на емпиризмот над догматската схоластика oд неговото време, заедно со нему припишаните обвинувања за учења блиски до ерес, довеле до неговото затворање, неколку години во 1270-тите, по наредба на фрањевскиот општ настојник. Во 1292 година, тој го објавил Compendium of the Study of Theology, во кое неговата критика била насочена кон теолошките методи на неговите современици.
По неговата смрт, почнале да зборуваат за него како за волшебник и/или чудотворец. Некои му го припишуваат на Бејкон изумот на црниот барут (надвор од Кина), камерата, часовникот, телескопот и парната енергија. Тој бил наречен „Doctor Mirabilis“ од неговите алхемиски обожаватели.
References:
Also see here.
Original Publication Date: 5/9/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Легендарен германски херој на „Fama Fraternitas” и “Хемиската свадба на Кристијан Розенкројц” од Андреа (q.v), и основач на Розенкројцерите. Кроули сметал дека Kристијан Розенкројц бил човек, под различно име, кој бил Мајстор на Храмот. Види Дел III од “Срцето на Мајсторот”.
„Fama Fraternitatis” (1614) се занимава со животот на „најбожјиот и високо просветлен татко, нашиот брат К.Р.“ кој го поминал своето детство во манастир, учејќи грчки, латински и медицина, патувал во Дамаск како млад каде што учел физика и математика, потоа во Фез, каде што учел Кабала, магија и алхемија.
Од Фез, тој патувал во Шпанија и се обидел да поучува, но неговите учења биле одбиени. Се вратил во Германија и основал училиште, и почнал да прима ученици од неговиот стар манастир; ова било почетокот на Братството на Розиниот Крст. На крајот, училиштето се состоело од осум браќа, и кога ги усовршиле своите доктрини и методи, решиле да се рашират во сите земји за да ги шират своите учења.
Тие се согласиле на шест принципи:
Братот Р.K. починал на возраст од 106 години. Неговиот гроб бил откриен 120 години подоцна, во 1604 година, од некои од наследниците на браќата кои се вратиле во првобитната зграда за да извршат поправки. Гробот бил отворен, и внатре бил откриен седумстран свод со централен, цилиндричен олтар. По поместувањето на олтарот настрана, откриле месингана плоча, која ја отстраниле и го откриле телото на Братот C.R.C., „цело и непропаднато, со сите негови украси и облеки“.
References:
Original Publication Date: 5/24/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Тој имал над седум деца, вклучувајќи ја Лукреција, позната како покровител на уметностите, и познатиот Чезаре (кој станал модел за „Принцот“ на Макијавели), кој го родил од својата римска љубовница Ваноза деи Катанеј. Тој длабоко ги сакал своите деца, и се вклучил во политички превирања поради своите обиди да им додели земја и моќ. Ова, во комбинација со неговото вклучување во борбите меѓу Орсини, дела Ровере и Колона семејствата, неговата склоност кон грандиозност, и релативно развратниот начин на живот резултирале со неговата сегашна репутација. Александар VI сигурно заслужува дел од вината или заслугата за инспирирање на германската реформација (види Улрих фон Хутен).
Кроули го сметаше Борџија за една од своите претходни инкарнации (заедно со Елифас Леви, Каљостро, Едвард Кели, римскиот Мариј де Аквила, Ко Хсуен (ученик на Лао Цу) и, се разбира, Анк-аф-на-Консу). Во глава 86 од своите „Исповеди“, Кроули наведува дека неговата задача како Борџија, како што е назначено од „Советот на мајсторите“, била да ја круниса Ренесансата. Тој забележува дека неговиот неуспех во оваа задача се должи на тоа што„ не бил целосно прочистен“ во својот личен карактер.
Референци:
Оригинална дата на објавување: 1995
Ревидирано: 1/17/11
Првобитно објавено во Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism од Тау Апирион и Хелена; Беркли, Калифорнија 1995 е.в.
(1494 – 1541 e.v.)
Парацелзус е латинизиран псевдоним од Philippus Areolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim. Швајцарски физичар и хирург, филозоф и теолог, металург и алхемичар, магичар и научник, патувачки доктор и татко на фармаколошката наука. Тој беше современик на François Rabelais и Ulrich von Hutten и Crowley сметајќи го за Adeptus Exemptus.
Таткото на Парацелзус бил доктор и вонбрачно дете на германски благородник, имаше интелигенција и едукација но немаше приходи. Иако беше доведен до сиромаштија во руралните предели на Швајцарија, уште од најрана возраст Парацелзус беше изложен на ерудиција (широко знаење од повеќе области), и на библиотеката од неговиот татко. Секогаш емпатичен кон страдањата на другите, тој одлучи да ја продолжи кариерата во медицината. Тој наскоро станува крајно исфрустриран со помпезноста и бесчувствителноста на привилегираната каста на лекарите, и со академската медицинска догматска фиксација на заедницата на теориите на Galen и Avicenna. Тој реши да ја револуционализира медицината преку константно и ревносно проучување, истражување на природата, со други зборови, преку експеримент и набљудување. Оваа студија тој ја нарече „магија“.
Тој ги напушти неговите академски студии и започна серии екстензивни патувања, собирајќи медицински анегдоти и народни лекови, лекувајќи ги болните и спроведувајќи медицински и алхемиски експерименти. Тој патувал низ цела Европа, ја посетил и светата земја и Египет. Тој дури патувал и во централна Азија. Додека престојувал со Големиот војвода на Русија, тој бил фатен за време на инвазијата од Татарите и одведен во нивниот главен град.
Тој ги комбинирал информациите што ги составувал за време на неговите патувања со теолошките доктрини од Duns Scotus и Nicholas de Cusa, магиските учења од Trithemius, Христијанската Кабала од Giovanni Pico della Mirandolla и Johann Reuchlin, и алхемиски теории како би се синтетизирал целосно нов поглед на медицината. Тој ја отфрлил теоријата на болест од Galenic како резултат на конфликт помеѓу Четирите Сока(The Four Humors)1, и идеите дека здравјето и болеста се определени од астрологијата и влијанието на светците и демоните. Парацелзус не оставал простор за потпирање на „натприродни“ сили во неговата работа. За Парацелзус, Магијата значела употреба на природните сили кои сѐ уште не биле целосно разбрани.
Тој развил нови концепти за тоа дека човечкото тело е органска, самоконструирана, суверена целина, и дека е подложна на истите природни сили на кои се подложни и животните и растенијата. Неговата идеја за лекување била дека лекарот му помага на телото да се излечи само преку негов сопствен природен заздравувачки процес, кој одше против конвенционалната мудрост на тоа време која беше таа дека докторот треба да ја надмине природата за да постигне лекување.
Тој ја основал науката за хемиска фармакологија, ја раздвоил психологијата од теологијата и демонологијата, и пионерски учествувал во полињата на трудовата медицина, психијатријата и гинекологијата. Тој го открил цинкот; идејата дека хербалните лекови содржат активни принципи е негова; и тој ги креираше термините „хемија“ и „протоплазма“. Тој исто така го придонесе аспектот на „сол“ во алхемиско-филозофската теорија на трите алхемиски принципи сол, сулфур и жива.
По утврдувањето на неговите медицински техники и теории, тој продолжил да ги промовира жестоко напаѓајќи ја медицинската ортодоксност каде и да се наоѓал. За време на неговиот живот тој се стекнал со неколку пристојни позиции, но поради неговиот недостаток на формални академски квалификации, ароганција, нетрпение, грубите манири, неговата поврзаност со луѓето од пониските класи, и неговиот недостаток од социјални и политички вештини, тој секогаш наидувал на судир со локалната елита и набрзо бил принуден да замине и покрај неговиот извонреден успех со неговите пациенти.
Подоцна во животот, по колапсот на реформацијата, Парацелзус е подложен на замена на искуството. Тој почнува да ги превреднува неговите природни филозофии во однос на религијата, и ги отфрла многу од нив како некомпатибилни со неговите нови религиозни чувства. Тој остана католик, но отфрли многу од воспоставената католичка догма, како воскреснувањето на телото и бесмртноста на душата. Неговата религиозна филозофија беше едноставниот живот, со спасение обезбедено не од дела или од вера, туку од Љубов. Сепак подоцна, тој се помири со науката и ја објави својата голема синтетичка расправа Philosophia Sagax. Иако тој беше во можност да се помири со науката, тој никогаш не беше во состојба да ги соедини двете души на бог и природата кои живееле во неговите гради.
Мечот на Парацелзус беше сериозно воздигнат после неговата смрт и воспоставената медицинска ортодоксност наскоро се распаѓа. Неговите следбеници наскоро, во негово име, воспоставуваат нивна сопствена ортодоксност, некои исто толку ирационални и неефикасни како и оние против кои и тој самиот се борел претходно.
Сеќавањето на Парацелзус е длабоко ценето од хемичарите, лекарите, филозофите и окултистите од сите типови како храбар пионер и воин во армијата на вистината. Модерните окултисти кои го почитуваат ликот и делото на Парацелзус треба секогаш да имаат на ум дека тој беше заколнат непријател на суеверијата на неговото време. Задача на секој вистински окултист е константно да ја предизвикува и преиспитува ортодоксноста и суеверијата, никогаш да не ги потврдува ниту да им угодува.
Во главните дела на Парацелзус се вклучени и: A Book on Nymphs, Gnomes, Giants, Dwarves, Incubi and Succubae, Stars and Signs (1515), Archidoxa Medicinae (1524), Volumen Paramirum (1525), Intimatio (1527), Diseases Which Deprive Man of His Reason (1528), Paragranum (1529), Eight Books on the Origin and Causes of the French Disease (1529), Opus Paramirum (1530), Invisible Diseases (1531), Great Surgery Book (1535),Philosophia Sagax (1536), Seven Defensiones (1538), The Doctors’ Labyrinth (1538), and Prognostication for the Coming Twenty-Four Years (1538).
References:
Original Publication Date: 5/24/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
(1488-1523) од Т. Апирион
Германски патриот, поет, витез, класичен научник, сатиричар и ренесансен хуманист. Хутен бил современник на Рабле и Парацелзус и бил клучна фигура во германската реформација. Тој се здружил со Ројхлин, Еразмо и особено со Лутер во битката да ја ослободи Германија од јаремот на Рим. Тој ги објавил делата на Лутер и побивањето од Лоренцо Вала на „Донацијата на Константин“, како и неговите сопствени напади врз корупцијата на Црквата и нејзините политички поданици.
Неговите напори да ги обедини германското благородништво и слободните градови против тиранијата на Рим и корупцијата на кнезовите и ловците на црковни бенефиции на крајот пропаднале, и тој бил принуден да ја напушти земјата и да побегне во Швајцарија. Тој побарал засолниште во Цирих кај Цвингли, водачот на реформациското движење, каде починал на возраст од 41 година, од сифилис.
References:
Original Publication Date: 5/24/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Германски лутерански алхемичар, лекар и розенкројцерски апологет. Мајер бил современник на Роберт Флад. Тој бил автор на „Scrutinium Chymicum“ (1687, постхумно објавено скратено издание на „Atalanta Fugiens“), кое е вклучено во дел 1 од листата за читање на A∴A∴.
Раното розенкројцерско движење било длабоко вклучено во алхемијата. Иако модерните научници ја отфрлаат како незрела претходничка на хемијата што се бавела со наивна цел за трансмутација на основни метали во злато, алхемијата всушност била високо софистициран симболички систем што се занимавал со потрагата по хармонија и совршенство преку примена на универзалните процеси на природата на сите замисливи нивоа – физичко, психолошко и духовно: процес наречен Големото Дело.
Мајер бил автор на бројни алхемиски и розенкројцерски дела, многу од нив илустрирани со симболични гравури со голема убавина.
Тие вклучуваат
References:
Original Publication Date: 5/24/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Џордано Бруно, роден како Филипо Бруно во Нола, Кампанија, бил италијански филозоф, свештеник, коперникански космолог, окултист, мнемоничар и иконокласт. Филозофските и научните погледи на Бруно биле длабоко под влијание од идеите на арапската астролошка магија, неоплатонизмот и ренесансниот херметизам.
Неговите 35 објавени дела вклучуваат Ars Memoriae (Уметноста на меморијата, 1582), De Magia (За магијата, 1589-90), Theses De Magia (Тези за магијата, 1589-90), De Vinculis In Genere (Општ приказ на врзувањето, 1589-90), и De Imaginum, Signorum, Et Idearum Compositione (За композицијата на знаци, слики и идеи, 1591).
За време на неговиот живот, тој успеал да биде екскомунициран од католиците, калвинистите и лутераните поради неговите неортодоксни идеи. Во 1600 година, тој бил изгорен на клада од Инквизицијата во Рим под обвиненија за богохулство и ерес. Широко е прифатен како маченик за раните научни погледи во врска со космологијата; особено идеите за хелиоцентризмот и бесконечноста на универзумот.
На 17 февруари 2000 година, без формално објавување, Фратер Супериор го додал Бруно на листата на светци од Е.Г.Ц., во комеморација на 400-годишнината од мачеништвото на Бруно. Името на Бруно е поставено меѓу имињата на Робертус де Флуктибус и Џон Ди, и не е напишано со курзив.
References:
Original Publication Date: 2008
Updated: 2/21/09
by T. Apiryon
Copyright © 1995 Ordo Templi Orientis. All rights reserved.
Роберт Флад беше кентско-англикански алхемичар, парацелзистички физичар, математичар, астроном, космолог, Кабалист, Розенкројцерски апологет и наводен 16-ти Голем Мајстор од Сионскиот Приорат. Кроули сметал дека Флад го достигнал степенот Adeptus Exemptus. Флад бил многу плоден како автор и денес се зачувани многу од неговите дела за алхемија, Розенкројцерство, окултна медицина, „магнетична“ философија и разни научни теории. Илустрацијата за „Дизајнот што е погоден за горен дел на олтар“ – Слика 2б од Книга IV, дел III, е од Фладовата книга Utriusque Cosmi Historia. Во 1611 Флад наводно бил и член на комитетот што ја направил првата верзија “King James” на преводот од библијата.
Во неговите тринаесет објавени дела се вклучени A Compendious Apology for the Fraternity of the Rosy Cross (1616), The Apologetic Tractatus for the Society of the Rosy Cross (1617), Utriusque Cosmi Historia (1617-19), Summum Bonum (1629), and Clavis Philosophiae et Alchymiae (1633).
Референци:
За првпат објавено во Red Flame No. 2 — Mystery of Mystery: Пример на Телемитски Еклезијастички Гностицизам од Tau Apiryon и Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Ирски алхемичар и магичар. Кели е најдобро познат поради неговите патувања со Џон Ди (John Dee) и неговата работа како “јасновидец” или медиум што прима визии; но тој исто така беше познат алхемичар и имаше објавено три алхемиски дела: Каменот на Филозофите, Патот на Влажноста и Театарот на Терестријалната Астрономија.
Личноста на Кели претставува на некој начин мистерија. Тој беше роден како Едвард Талбот во Ворчестер и две години го посетуваше Оксфорд, но не зеде некој степен. Изгледа дека повеќе години имал работено како нотар во Лондон или Ланкастер. Во Велс изгледа дека налетал под мистериозни околности на единствената копија од Книгата на Светецот Данстен, алхемиско дело кое објаснувано како да се добие Црвен и Бел Прашок за Трансмутација на Металите, заедно со две ковчежиња од слонова коска кои содржеле примероци од овие прашоци. Наводно тој ги користел овие прашоци за да им дава златни подароци на своите пријатели; и да го импресионира Џон Ди.
Постои недоволно поткрепено тврдење дека тој ја носел неговата карактеристична (свештеничка) црна капа за да го скрие фактот дека неговите уши се отсечени поради фалсификување. Повеќето историчари кои се не-магичари, гледаат на Кели како на шарлатан кој ја искористил лековерноста на Ди, водејќи со разни загатки до тајно знаење. А сепак токму Ди изгледа дека го довел Кели до работ на лудилото, присилувајќи го да прави медиумски сеанси, речиси секојдневно. Кели го изразил својот страв и недоверба кон духовите во повеќе случаи. Покрај тоа, материјалот примен од нивната работа е Ангелски јазик, кој има своја уникатна граматика и синтакса, дел од него е значајно конзистентен и открива значајно знаење и интелигенција. Тој е напишан со чуден, а сепак величествен вид на пророчка поезија, која поседува забележлива моќ и темна убавина.
Во поглавјето 187 од Liber Aleph, Кроули вели дека “Ангел му ги кажал на Кели самите Аксиомати на нашиот Закон на Телема, во Голем Дел и сосем јасно; но Ди, измачуван од Тврдокорноста на неговите Догми, кои му припаѓаат на Ропските Богови, бил налутен и со својот авторитет го надвладеал Кели, кој пак не бил целосно усовршен како Инструмент ниту пак Светот бил спремен за таква Сеидба.”
Посебната трансмисија на која упатува Кроули е забележана во дневникот на Ди од 8 јуни 1584 е.в. Ди тврди дека Духовите се обиделе да го убедат Кели:
Космолошкиот систем примен од Ди и Кели има бројни сличности со старите Гностички системи. Две подоцнежни Гностички дела, “Книгата на Иеоу”, беа припишани на Енох. Системот од 30 Етири, кој е развиен од Ди и Кели може лесно да се класифицира како Гностичка еонологија. Има бројни други примери, еден од највпечатливите е следниот извадок, кој е добиен од Ди и Кели на 23 мај, 1587:
“Јас сум керќа на Храброста и обесчестувана сум секој час уште од мојата младост.
Зашто погледни, Јас сум Разбирање и Науката престојува во мене; и небесата ме потиснуваат. Тие копнеат и ме посакаат со бескрајна желба;
малкумина, речиси никој, земски ме имаат прегрнато
зашто јас сум засенета со Круг од Камен и покриена со утрински Облаци.
Моите нозе се побрзи од ветровите, а моите раце се послатки од утринската роса.
Моето облекло е од почетокот и моето живеалиште е во мене.
Лавот не знае каде одам ниту ѕверките од полето ме разбираат.
Јас сум обесчестена, а сепак девица; Осветувам, а не сум (п)осветена.
Среќен е оној што ме прегрнува: зашто во ноќта јас сум слатка,
а преку денот полна со задоволство.
Моето друштво е хармонија од многу Цимбали, а моите усни се послатки од самото здравје.
Јас сум курва за оној што ме обесчестува и девица за оној што не ме познава:
Зашто Види, Јас сум љубена од многумина и сум љубовник на многу;
и како што ми доаѓаат многумина, како што и треба да прават, тие имаат задоволство.
Прочистете ги вашите улици синови човечки и измијте ги вашите домови;
направете се свети и наметнете ја праведноста.
Исфрлете ги вашите стари курви и запалете ги нивните алишта;
откажете го друштвото на другите жени кои се валкани, курвински и не толку убави како што сум убава јас,
и тогаш ќе ви дојдам и ќе живеам меѓу вас;
и погледни, ќе ви родам деца и тие ќе бидат синови на Утехата.
Ќе ја соблечам мојата облека и ќе стојам гола пред вас, за да биде вашата љубов пораспламтена кон мене.
Сега чекорам по облаците; носена сум од ветровите и не можам да слезам меѓу вас заради вашите бројни одвратности и гнасната грозотија во вашите живеалишта.”
Што друго и да бил, Кели во една смисла сепак бил инспириран.
Кели добил витешка титула од раката на Бохемискиот Владател Рудолф II како награда за неговите алхемиски дела (веројатно како резултат на малите количини од Црвена и Бела Тинктура што ги поседувал), но Рудолф подоцна го затворил бидејќи не успеал да му ги достави количините на алхемиско злато што му биле ветени. Кели умрел во обидот да избега од заточеништво.
Кроули го сметал Кели за една од неговите претходни инкарнации. Види поглавје 73 и 187 од Либер Алеф и Дел III од Срцето на Мајсторот.
References:
5/24/95
Originally published in Red Flame No. 2 — Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Беме бил роден во среднокласно семејство во Алт Зајденберг, близу Герлиц, во Германија. Добил малку формално образование и се заселил како чевлар во Герлиц во 1599 година. И покрај ограничувањата од неговото рано образование, тој бил страствен ученик на светото писмо, теологијата и делата на Парацелзус, и го посветил своето слободно време на изучување на овие предмети. Почнал да доживува визии, и еден ден имал моќно религиозно искуство што било сумирано во фразата „Во Да и Не сите нешта постојат“. Од ова дијалектичко откровение тој постепено развил систем на мистицизам, суштински гностички по карактер, инкорпорирајќи ги различните струи на спекулативната мисла на неговото време.
Неговата главна тема е дека дуалистичките принципи на животот потекнуваат од единствена реалност, и дека целта на мистицизмот е да ги помири овие принципи во духовно единство. Беме бил осуден и одбиен од религиозните власти и од простољудието на неговото време. Неговите дела често се тешки за следење, делумно поради неговиот недостиг на формално образование, но сепак се привлечни и исполнети со пасионирана духовност. И покрај неговото отфрлање за време на неговиот живот, Беме бил високо влијателен врз подоцнежните мислители, вклучувајќи ги Ниче, Хегел, Шелинг, Емануел Сведенборг, Вилијам Блејк и Џорџ Фокс, основачот на Квекерите. Учењата на Беме исто така биле влијателни во развојот на високите степени на слободното ѕидарство.
Во космологијата на Беме, првата личност на Троица, Бог Отецот, е идентификувана со првобитната, неманифестирана реалност, Der Ungrund, „Бездната“, ништожеството што ја содржи потенцијалноста на сè. Бездната е карактеризирана со желба да се открие Себеси, што Тој и го прави преку процес на божествена интроспекција или рефлексија. Втората личност на троицата од Беме, Синот, е идентификуван со желбата на Бездната да се открие Себеси; а третата личност, Светиот Дух, е идентификувана со процесот на божествена рефлексија. Овој процес на рефлексија вклучува правење на божествено огледало, така да се каже, кое Беме го нарекува „Девствена Мудрост“ или Софија. Оваа Девствена Мудрост може да се гледа како четврта личност на Божеството. Сликите видени од Бог за Неговите сопствени потенцијалности во огледалото на Девствената Мудрост довеле до желбата на Бог да ги манифестира потенцијалностите во реалност – да се вклучи во процесот на Создавање.
Беме ја нагласувал вредноста на индивидуалното религиозно искуство во неговите учења.
„Како што растат многуте видови цвеќиња во земјата блиску едни до други, и ниедно не се натпреварува со другото околу бојата, мирисот или вкусот, туку ја оставаат земјата и сонцето, дождот и ветрот, топлината и студот да прават што сакаат со нив, додека растат секое според својата природа, така е и со децата на Бог.“
Во негови главни дела се вбројуваат Aurora (1612), The Three Principles (1619), The Threefold Life of Man (1620), Answers to the Forty Questions of the Soul (1620), Of the Incarnation of Christ (1620), The Great Six Points (1620), The Heavenly and Earthly Mystery (1620), Of the Last Times (1620), De Signatura Rerum (1621), The Four Complexions (1621), Of True Repentance (1622), Of True Resignation (1622), Of Regeneration (1622), A Book of Predestination and Election of God (1623), A Compendium of Repentance (1623), Mysterium Magnum (1623), A Table of the Principles (1624), Of the Supersensual Life (1624), Of the Two Testaments of Christ (1624), A Discourse between a Soul Hungry and Thirsty after the Fountain of Life and a Soul Enlightened (1624), Of 177 Theosophic Questions (1624), An Epitome of the Mysterium Magnum (1624), The Holy Weeks (1624), Of the Divine Revelation (1624), и Of the Last Judgement (1624).
References:
Original Publication Date: 5/24/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v
Англиски филозоф, адвокат, државник и научник, некогаш Лорд Канцелар на Англија и развивач на индуктивниот метод на расудување.Бејкон ги започнал своите студии на Тринити Колеџ, Кембриџ кога имал 12 години.
Првпат бил избран во Парламентот во 1584 година. Бил советник и на кралицата Елизабета I и на кралот Џејмс I. Бил прогласен за витез од кралот Џејмс во 1603 година и станал Лорд Канцелар и Барон Верулам во 1618 година. Исто така бил направен Виконт Сент Албанс во 1621 година.
Наскоро потоа, бил прогласен за виновен за примање мито и бил принуден да поднесе оставка од своите функции. Потоа се посветил на научни истражувања и пишување.Тој се смета за еден од основачите на модерната наука и научниот метод. Во неговите дела се вбројуваат: The Advancement of Learning (1605), The Wisdom of the Ancients (1609), Novum Organum (1620), и New Atlantis (постх. 1627). Мал број научници го сметаат за вистинскиот автор на делата од Вилијам Шекспир.
References:
Original Publication Date: 5/24/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Johann Valentin Andreae беше Лутерански пастор и автор на Хемиската Свадба на Кристијан Розенкројц (The Chymical Wedding of Christian Rosencreutz /1616/), лесна и на моменти хумористично алегорична фантазија за бракот меѓу Сонцето и Месечината.
Некои скептични автори тврдат дека Andrea е автор на “Fama Fraternitatis” и “Confessio Fraternitatis,” и дека тој го има создадено Розенкројцерскиот мит како измама. Амблемот на Розиниот Крст (на насловната од TRINC 8) можно е да потекнува од фамилијарното стебло на Андреја. Кроули напишал пародија за Хемиската Свадба која е насловена “Liber Ambrosii Magi Hortus Rosarum” (види Collected Works, vol. II). Авторите на Света крв, Свет Грал го даваат Андреја како наводен 17 Голем Мајстор на Prieure de Sion.
References:
Original Publication Date: 5/24/95
Revised: 5/28/06
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Англиски алхемичар, математичар, астроном, астролог, филозоф и магичар. Ди бил дворски астролог и на кралицата Марија I и на кралицата Елизабета I и, според легендата, повикал бура што резултирала со пораз на напаѓачката шпанска Армада.
Ди бил уредник на првиот англиски превод на „Елементите“ од Евклид. Ди, заедно со Едвард Кели, биле одговорни за енохијанскиот систем на магиски општења со хиерархија на ангелски суштества, систем од голема важност во магиската технологија на Херметичкиот ред на Златна Зора и на Алистер Кроули, формирајќи ја основата на Liber CDXVIII: The Vision and the Voice (во The Equinox, том I, бр. V, март 1911) и Liber LXXXIX vel Chanokh (во The Equinox, том I, бр. VII и VIII, март и септември 1912). Некои веруваат дека Ди бил вистинскиот иницијатор на розенкројцерското движење.
Неговото главно објавено дело било Monas Hieroglyphica (1564). Делото „A True and Faithful Relation“ на Мерик Касобон, објавено во 1659 година, било компилација од дневниците на Ди за време на неговите енохијански работи со Кели.
References:
Original Publication Date: 5/24/95
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Шпански свештеник и мистик, главен експонент на Квиетизмот. Тој студираше теологија во Валенсија и се пресели во Рим по неговото ракоположување. Квиетизмот е форма на религиозен мистицизам, кој има примено влијание од Неоплатонизмот, и кој бара угаснување (смирување) на личната волја и пасивна контемплација како би се дозволила инфузија на Божествената Волја. Молинос веруваше дека неговата доктрина на Квиетизам е патот до Христијанското совршенство.
Молинос го напиша Духовниот водич (The Spiritual Guide) во 1675 и тој е вклучен во Liber E и A:. A:. Дел 1 од листата на препорачан книги, и неопходен за читање при влезот на нивото искушеник од A:. A:. Crowley го опишува како “едноставен прирачник на Христијанскиот Мистицизам”. Тој предизвика голема сензација при издавањето и беше популарно дело како меѓу Протестантите така и кај Римските Католици. Во 1685 е.в. во врвот на неговата популарност, Молинос беше уапсен од папската полиција испитуван и на крајот осуден на доживотна робија заради ерес.
Патот до внатрешниот мир прикажан од Молинос во Духовниот Водич е четирикратен:
Молинос не советуваше повлекување од надворешните работи на животот ами бараше изведување на вообичаените животни активности со внатрешна концентрација и со посветување на Божјата Волја – еден вид на “виртуелна молитва”. Молинос ја избегнуваше спекулацијата или копнеењето по Господ како и надворешните умртвувања бидејќи сметаше оти се премногу поврзани со личната волја. Тој сметаше дека покорноста е неопходна за контемплативниот живот исто и корективна за тенденцијата на личната волја повторно да ја наметна својата доминација.
Неговото апсење беше резултат на кампањата што ја водеа Езуитите против него, кои гледаа на прифатените учења на Квиетизмот не само како на закана за воспоставените практики на темпоралните амбиции на Црквата, ами исто и како водење кон антиномизам. Кога личната волја исчезнува, така оди учењето, ѓаволот може привремено да стане господар на контемплативното тело и да го присили да направи дела кои би изгледале вон контекст како да се гревови. Како и да е, вистинскиот грев според Квиетизмот би се состоел во повторното наметнување на личната волја преку свесното противење на поттикнувањата од ѓаволот.
Референци:
2/1/97
Прв пат објавен во Red Flame No. 2 — Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Англиски антиквар, историчар, алхемичар, астролог и Слободен ѕидар, основач на она што денес е познато како Ешмолска Колекција на Британскиот музеј во Оксфорд, основачки член на Кралското Друштво и автор на Theatrum Chemicum Britannicum (1652) и Институцијата, Законите и Церемониите на Најславниот Благороден Ред на Подврската /The Institution, Laws and Ceremonies of the Most Noble Order of the Garter/ (1672).
Ешмол, беше подоцнежен но пасиониран студент на Џон Ди, чии манускрипти ги поседуваше, како и апологет на Розенкројцерството. Некои историчари веруваат дека Ешмол беше вистинскиот основач на Спекулативната Масонерија и дека го основа братството врз идеите од делото „Нова Атлантида“ на Френсис Бејкон.
Референци:
За првпат објавен во Red Flame No. 2 — Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism од Тау Апирион и Хелена; Berkeley, CA 1995 e.v.
Обично познат по неговиот псевдоним „Елифас Леви Заед“, што е превод на неговото име на хебрејски, овој Парижанец речиси сам бил одговорен за популарниот препород на Тајните Традиции во 19 век. Леви ги синтетизирал христијанството, јудеизмот, хиндуизмот, кабалата, гностицизмот, масонството, розенкројцерството, алхемијата, таротот, месмеризмот, спиритизмот, заедно со делата на Беме, Сведенборг, Парацелзус и Кнор фон Розенрот во она што денес го знаеме како „окултизам“.
Констан бил роден како син на сиромашен чевлар во Париз. Посетувал католичко училиште за сиромашни деца, каде покажал голема способност за религија. На 15 години, влегол во семинаријата Сен Никола ду Шардоне за да учи за свештеник, каде, меѓу другите религиозни прашања, го научил хебрејскиот јазик. Господарот на оваа семинарија, Братскиот Опат Колона [Abbé Frère Colonna], го учел младиот Констан дека човештвото, паднато од пазувите на Бог преку првобитнот грев, мора да се врати кај Него преку процес што го одвојува од материјата и постепено го продуховува. Тој исто така го учел момчето дека историјата е поделена на четири големи ери на прогресивно поголема духовност: првата започнала со Адам; втората со Авраам; третата со Исус; и четвртата требало да започне со доаѓањето на Параклетот, Светиот Дух. Опатот Колона бил разрешен заради неговите ставови додека Констан сè уште бил на семинарија. Констан секогаш останал верен на основните принципи на католицизмот, но никогаш не им простил на црковните власти за срамот што му го нанеле на неговиот сакан учител.
Во 1832 година, влегол во теолошкиот колеџ Сен-Сулпис и бил ракоположен за ѓакон во 1835 година. Неговите години во Сен-Сулпис биле мрачни и разочарувачки, бидејќи студентите се натпреварувале за наклонетоста на директорите кои ги манипулирале и присилувале. Требало да биде ракоположен за свештеник во 1836 година, но се запознал и се вљубил во млада девојка. Иако ништо не произлегло од врската, тој сфатил дека не може да живее без човечка љубов и ги напуштил своите завети пред ракополагањето. По веста за неговото отстапништво, неговата мајка извршила самоубиство.
По Сен-Сулпис, Констан поминал период дружејќи се со револуционерни социјалисти, вклучувајќи ја Флора Тристан, бабата на Пол Гоген, и М. Гано, „Мапа [спој од maman & papa]“. Поминал три кратки периоди во затвор поради неговите „бунтовнички“ списи. Во 1846 година, се оженил со Ноеми Кадио, која го напуштила седум години подоцна.
Во 1852 година, Констан го запознал месијанскиот математичар Јозеф Марија Хене-Вронски (1778-1853), чии брилијантни обиди да ги спои филозофијата, религијата и математиката му дале на Констан поттик кон синтетизирање на различните елементи од неговиот сопствен живот: христијанството, утопистичкиот идеализам, мистицизмот и рационализмот. Оваа синтеза се манифестирала како окултизам, чии принципи Констан ги изложил во трактат наречен „ Dogme de la magie”, напишан под псевдонимот Елифас Леви. Трактатот подоцна бил развиен во најпознатото дело на Леви, „Dogme et rituel de la haute magie [Догма и Ритуал на Високата Магија]”.
Откако Ноеми го напуштила, тој накратко се преселил во Англија, каде се сретнал со Сер Едвард Булвер (подоцна Лорд) Литон, и каде ја извршил својата позната евокација на Аполониј Тијански. Се вратил во Париз, зел неколку ученици и станал сè попознат и повлијателен преку неговите уникатни списи за филозофијата и научната теургија, како и заради неговиот личен шарм.
Алистер Кроули го сметал за Адептус Мајор, како и за своја директна претходна инкарнација. Кроули го превел неговото „La Clef des grands mystères” („Клучот на мистериите“ 1861), кое Кроули го сметал за своја теза за Ослободен Адепт. Левиевата „Dogme et Rituel de la haute magie” (1855-56 и 61, преведена на англиски од А.Е. Вејт под насловот „Трансцендентална магија“) е вклучена во препорачаната листа од „Либер Е” и е задолжителна лектира за пробационерите од А:. А:.
Неговите други главни објавени дела се: „Histoire de la magie (1860), La Mystéres de la qabalah (Ms. 1861, publ. 1920), Legendes et symboles (1862), La Science des esprits (1865), Paradoxes of the Highest Science (1883), Livre des splendeurs (1894), Clés majeurs et clavicules de Salomon (1895), Le Livre des sages (1912) and The Magical Ritual of the Sanctum Regnum (1970).
References:
Original Publication Date: 1995
Revised: 2/1/97
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Германски романсиер, драмски писател, поет, критичар, новинар, сликар, театарски менаџер, државник, едукатор, адвокат, научник, филозоф, алхемичар, мистик и Масон. Тој бил вистински ренесансен човек, успешен во сите свои професии и хобија, но несомнено еден од најголемите автори и поети на сите времиња.
Најпознати од неговите многубројни дела се „Wilhelm Meisters Lehrjahre” „Годините на учење на Вилхелм Мајстер“ (1821), „Die Leiden des Jungen Werther” „Страдањата на младиот Вертер“ (1774), „ Dichtung und Wahrheit” „Поезија и вистина“ (1811), и неговото ремек-дело, “Фауст” (постх. 1832). „Фауст” е универзално признат како едно од врвните достигнувања во целата литература. Гете го влеал целиот огромен резервоар на својата мудрост и талент во ова полу-автобиографско дело, кое се занимава со духот на западниот човек, дуалистичката дилема меѓу духовниот копнеж и сензуалните желби, аспирацијата и уживањето; и стремежот за пристап до бесконечноста преку знаењето.
„Фауст” е заснован на легендата за Д-р Фаустус, исто така популаризирана од Кристофер Марлоу. Иако очигледно постоел историски Д-р Фаустус (Џон Фауст од Витенберг, ок. 1520 г. н.е.), неговата митска животна приказна изгледа била изградена врз настани од животите на тројца други, попознати луѓе: Парацелзус; Јохан Хајденбург фон Тритенхајм, познат и како Тритемиј, опатот на бенедиктинскиот манастир во Шпонхајм, кој бил еден од учителите на Парацелзус; и Хенри Корнелиус Агрипа фон Нетесхајм, кабалист и неоплатонист, современик на Парацелзус и негов соученик на Тритемиј и Ројхлин.
Во Првиот дел од “Фауст”, го наоѓаме Ѓаволот, под името Мефистофел, како го посетува Господ за да го исмее за мизерната состојба на неговото создание. Господ му се спротивставува со примерот на неговиот верен слуга, доктор Фауст. Мефистофел се обложува дека и Фауст ќе падне во корупција, ако му се дозволи да помине некое време со него. Господ го потсетува Мефистофел дека Неговата политика е да не се меша во земните потфати на Мефистофел.
Следно, го наоѓаме Фауст, средновековен лекар, адвокат и теолог, кој станал фрустриран од празнината на конвенционалното учење и религија, и кој копнее за подиректно учество во вистинското знаење за природата. Конвенционалните студии го изневериле, па тој се свртува кон магијата. Го повикува Духот на Земјата, кој уште појасно му ја покажува неговата поделена божествена/земна природа.
Две души, ох, се сместени во моите гради,
И секоја се бори за надмоќ таму,
Едната има страсна груба желба за љубов,
И го гушка светот каде сетилата беснеат слатко;
Другата копнее по чистите пасишта горни,
Оставајќи ја темнината за возвишено наследство.
Неговиот очај од залудноста на неговите научни потраги да го ослободат од ограничувањата на земниот живот го доведува до работ на самоубиство, но тој не може да го заврши последниот чекор. Откако го следел светот на Духот цел живот, сега копнее целосно да ги доживее радостите и тагите на Земјата. Тој го посетува градот, каде луѓето го фалат како нивен благодетел, но тој сфаќа колку малку ја заслужува нивната пофалба, бидејќи сите негови достигнувања биле тривијални или илузорни. Го посетува куче, кое набргу се трансформира во Мефистофел. Мефистофел му предлага на Фауст да му понуди сè што може да посака во животот ако Фауст потоа му биде слуга. Фауст се согласува, но поставува сопствен услов дека Мефистофел може да го земе само ако Фауст навистина стане задоволен со работите од светот. Зделката е склучена.
Студент го посетува, и Мефистофел иронично зборува за учењето. Фауст и Мефистофел потоа посетуваат крчма, каде Мефистофел си поигрува со гостите. Згрозени заминуваат и се консултираат со вештерка, која му дава на Фауст напивка за да ја врати неговата младост. Мефистофел потоа му помага на Фауст да заведе млада девојка по име Маргарет, или „Гретхен“. Нејзиниот брат, Валентин, ја открива аферата и го предизвикува Фауст на дуел, кој Фауст го добива. Валентин умира во прегратките на Гретхен, проколнувајќи ја. Несвесен за ова, Фауст е одведен од Мефистофел на дивата прослава на Валпургиската ноќ на Брокен во планините Харц. На крајот од празнувањата, Фауст открива дека Гретхен била фрлена во затвор за убиство на нејзиното новородено дете. Тие се враќаат и ја посетуваат во затворот, каде таа умира.
Вториот дел од “Фауст”, иако ја продолжува приказната за Фауст и Мефистофел, повеќе е алегоричен и симболичен од Првиот дел. Фауст и Мефистофел го посетуваат дворот на средновековен император, кој е на работ да ја изгуби својата власт. Мефистофел му доаѓа на помош со изумот на хартиените пари, а Фауст е задолжен да ја привика Елена од Троја како забава. Тој се вљубува во ефемерниот Дух на Елена, совршеното остварување на идеализираната убавина. Таа исчезнува при неговиот допир, и тој паѓа во бессознание.
Мефистофел го носи назад во неговиот стар кабинет, каде неговиот поранешен ученик Вагнер создал, преку алхемиска операција, Хомункул, мало човечко суштество затворено во стаклена шишенце. Мефистофел ги пренесува Фауст и Хомункулот назад во времето на „Класичната Валпургиската ноќ“, каде секој може да ја бара својата желба: Фауст неговата Елена, а Хомункулот неговата инкарнација. По серија средби со различни митски фигури, Хомункулот е однесен до морето, каде се удира во престолот на прекрасната Галатеја. Потрагата на Фауст завршува со неговото соединување со Елена и раѓањето на нивното дете Еуфорион, кој неразумно летал кон сонцето, само за да падне назад во морето како Икар. Елена, во тага, се враќа на своето вистинско место и време.
Фауст и Мефистофел се враќаат во царството на Императорот, кој сега е предизвикан од револуција. Мефистофел му осигурува победа на Императорот откако му дал армија од духови. По победата во битката, Фауст ги посветува своите способности на голем проект, повраќање на голем дел на земјиште од морето.
При крајот од завршувањето на проектот, Фауст повторно е стар. За да го заврши проектот, Фауст наредува еден стар пар да биде преселен од нивната колиба во нов дом кој бил подготвен за нив. За жал, тие одбиваат да заминат, и луѓето на Фауст ја палат колибата, сосе стариот пар внатре. Фауст повторно е погоден од залудноста на неговите напори, дури и покрај помошта на магијата. Смртта му се наближала, а неговите трудови резултирале со катастрофа, и тој не ни блиску до личната слобода. Сепак, тој одбива да биде поразен од грижата, и во неговите последни моменти, ја сфаќа вистинската природа на слободата.
Мефистофел ги повикува своите ѓаволи да ја заробат душата на Фауст додека таа бега, но пристигнува група Ангели. Мефистофел е одвлечен од убавината на Ангелите, и душата на Фауст му бега. Ангелите ја носат душата на Фауст во висока планинска долина, каде, опкружена со светци, ангели и мистични духови, душата на Гретхен пристигнува да му служи на Фауст како водич во крајните региони на рајот.
Целта на Гете како уметник секогаш била да го воздигне и ослободи човечкиот род. Неговата мудрост произлегувала од длабок капацитет за набљудување и интроспекција, и ум што никогаш не бил затворен. Неговото широко познавање на различни науки и култури му овозможило да биде окултист без да биде суеверен, и религиозен без да биде секташки настроен. Иако никогаш не тврдел дека е Розенкројцер, тој далеку повеќе го заслужува тој назив за разлика од повеќето луѓе кои го имаат или го тврдат.
References:
Original Publication Date: 1995
Updated: 2/1/97
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Лудвиг бил страствен обожавател на Рихард Вагнер и негов најголем покровител. Фестивалската сала на Вагнер во Бајрот била во голема мера финансирана од Лудвиг, и помошта на Лудвиг несомнено била главен фактор за успехот и огромното влијание на Вагнер во историјата. Бидејќи мразел да биде гледан од „плебсот“, Лудвиг често организирал приватни изведби на оперите на Вагнер каде бил единствениот во публиката.
„Лајтмотивот“ на Лудвиг бил лебедот на Лоенгрин. Лебеди пливале во неговите базени, а можеле да се најдат насекаде, извезени на неговите перници, насликани на неговиот порцелан, изрезбани на неговиот мебел. Нојшванштајн е опремен со лебедови таписерии, кваки на вратите и славини.
Вагнер го нарекувал Лудвиг „Парсифал“, и навистина, Лудвиг изгледа се замислувал себеси како Кралот на Гралот, еден од низата владетели кои ги знаеле внатрешните мистерии на христијанството и нивните претхристијански корени, и црпеле моќ од нив. Лудвиг имал намера неговиот најпознат замок, Нојшванштајн, да го претставува Монсалват.
Тој содржи соба наречена „Сала на пејачите“, која е дизајнирана како храм на Гралот, со мурали што прикажуваат сцени од верзијата на „Парцивал“ од Ешенбах. Нојшванштајн исто така содржи столб наменет да го претставува дрвото „Светски Јасен“ од германската митологија.
Подоцна во животот, Лудвиг доживеал голем број тешки удари. Бил принуден од Бизмарк да се приклучи на Германската империја под Вилхелм I од Прусија. Тој и Вагнер имале несогласување, и неговите планови за брак пропаднале.
Тој се повлекол во сè поголема изолација и осаменост, и неговото однесување станало сè поексцентрично. Почнал да вечера со бистите на Луј XVI и Марија-Антоанета наместо со пријателите. Страдал од несоница и одел на долги возења со санка со своите придружници среде ноќ. Имало одредено дрво на неговите терени што го сметал за свето. Секогаш кога санката се приближувала до ова дрво, тој му викал на возачот да ја. Потоа излегувал од санката, се поклонувал пред дрвото, па се враќал во санката и продолжувал понатаму. Почнале да се шират гласини за неговата хомосексуалност. Како капак на се, неговите скапи хобија го довеле во сериозни долгови.
Во 1886 година, неговите министри, заедно со неговиот чичко и наследник, Луитполд, решиле да го симнат од власт. Тие го испитале со помош на д-р Бернард фон Гуден, кој го прогласил за луд, иако друг психијатар го прогласил за сосема нормален само неколку недели претходно. Бил земен во притвор од властите само неколку дена откако го зафатил неодамна завршениот Нојшванштајн и бил затворен во Шлос Берг на источниот брег на Штарнбергското Езеро близу Минхен, под надзор на д-р фон Гуден. Неколку дена подоцна, тој и д-р фон Гуден биле пронајдени удавени во езерото. Точно како тој и д-р фон Гуден се удавиле во езерото останува непознато до ден-денес, иако имало изобилство на шпекулации. Шлос Берг сега е хотел за одмор, а крст во езерото го означува местото на смртта на Лудвиг.
References:
Original Publication Date: 1995
Update: 2/1/97
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Германски композирот на грандиозни опери базирани на теми од европската митологија од кои позначајни се Прстенот на Нибелунзите (серијал од четири комплетни опери), Лоенгрин, Танхојзер и Парсифал. Кроули ја базира неговата драма “Танхојзер” врз либретото на Вагнеровата опера (види Собрани дела, Том I) и го сметаше Парсифал како ремек дело на иницијантската уметност. Види Парзивал и Книга на Тот, стр. 58-59.
Лоенгрин, иако напишан пред Парсифал, е продолжение на Парсифал и расправа за Парсифаловиот син Лоенгрин, кој е познат како “Лебедов Витез”.Роден во Лајпциг, тој бил одгледан од неговата мајка и очувот Ludwig Geyer, сликар на портрети. Уште како млад бил под влијание на окултните новели од Sir Edward Bulwer-Lytton. Првата успешна опера од Вагнер била базирана на една од Литоновите новели, Rienzi. Наспроти модерните согледувања на Вагнер како антисемитист и предок на Нацистите, Вагнеровата политика била прилично либерална за тоа време.
Тој припаѓал на политичка организација посветена на укинување на Саксонската монархија во прилог на универзланото право на глас и се борел на страната на демократските сили во време на краткото Дрезденско востание во 1849. За жал, ројалистите победиле и Вагнер бил принуден идната година да избега од Саксонија. Тој талкал низ Европа се до 1864, кога бил повикан во Минхен од Кралот Лудвиг II.
Вагнеровата лична филозофија, која наоѓа елоквентен израз во неговите дела, примарно била заснована на пробудистичката филозофија од Артур Шопенхауер. Тој, исто така бил под големо влијание на Хегелијанизмот од Фоербах и на Анархизмот од Бакунин, кој бил негов другар во Дрезденското востание.
Вагнер сметал дека неговите опери се нешто повеќе од театарска занимација, тие биле смислени да бидат целосно нова форма на уметност. Тој имал специјално изграден театар во градот Бајрот, т.н. Festspielhaus, кој бил дизајниран само за изведба на неговите опери.
Вагнер го нарекол Парзивал, “Свет Драмски Фестивал” и ја забранил неговата изведба каде било во светот, освен во Festspielhaus во Бајрот. Кроули го сметал Вагнер за “Грандиозен Органист на Редот во Баварија” и неговиот краток сонет “За Рихард Вагнер” е објавен во Храмот на Светиот Дух (The Temple of the Holy Ghost) во неговите Собрани Дела, Том I (Collected Works, Vol I).
Препорачани дела:
Прво објавување во Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: Пример на Телемитски Еклезијастички Гностицизам од Тау Апирион и Хелена; Berkeley, CA 1995 e.v.
Велшки алхемичар, кабалист и розенкројцерски апологет. Роден бил во Лансантфрајд на Уск, брат на познатиот поет Хенри Воган.
Томас Воган ги превел Fama Fraternitatis и Confessio Fraternitatis на англиски и напишал голем број важни магиски и алхемиски дела под псевдонимот „Евгениј Филалет“. Бил убиен од експлозија за време на алхемиски експеримент или, како што некои велат, од предозирање со Еликсирот. Неговите дела се: Anthrosophia Theomagia, a Discourse of the Nature of Man and his State after Death (1650), Anima Magia Abscondita, a Discourse of the Universal Spirit of Nature (1650), Magia Adamica, the Antiquity of Magic (1650), Coelum Terrae, the Magician’s Heavenly Chaos, Unfolding a Doctrine Concerning the Terrestrial Heaven (1650), Lumen de Lumine, a New Magical Light (1651), Aula Lucis, the House of Light (1651), The Fame and Confession of the Fraternity of the Rose Cross (1652) и Euphrates, the Waters of the East (1655).
References:
Original Publication Date: 1995
Updated: 2/1/97
Originally published in Red Flame No. 2 – Mystery of Mystery: A Primer of Thelemic Ecclesiastical Gnosticism by Tau Apiryon and Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
Германски едукатор, слободен ѕидар и основач на Редот на Илуминати. Кроули сметаше дека е Мајстор на Храмот. Вајшоп беше образован од Езуитите, но подоцна стана нивен огорчен непријател. Него му беше доделена позицијата на професор по Канонско Право на Универзитетот во Инголштад, Баварија во 1775 и беше првиот нееклезијалист кој ја држи таа позиција.
Редот на Илуминати и неговиот хуманистички систем на Илуминизмот беа основани во Инголштад и изникнаа од мала група на антиројалисти и антиклерикални студенти. Откако стана Слободен Ѕидар во 1777, тој започна да работи на инкорпорирање на неговиот систем на Илуминизам во Масонството со цел да ги прошири неговите социјални идеи низ светот. Извесно време Илуминатите имаа значајно влијание, но на крајот завршија со неуспех; главно тоа се должеше на жестокото еклезијалистичко прогонување кое беше комбинирано со неспособноста на повеќето ученици од Вајшоп.
Тој беше прогонет од Баварија во 1784 и остатокот од својот живот го помина како гостин на Војводата од Gotha каде ги напиша Слика на Илуминатите (A Picture of the Illuminati) /1786/, Комплетна Историја на Прогонувањето на Илуминатите во Баварија (A Complete History of the Persecutions of the Illuminati in Bavaria) /1786/, Апологија на Илуминатите (An Apology for the Illuminati) /1786/ и Подобрен Систем на Илуминатите (An Improved System of the Illuminati) (1787). Повеќето биографи на Вајшоп, вклучувајќи ги Barruel и Robison, беа еклезијалистички или ројалистички борци и затоа го клеветеа и оцрнија.
Препорачани книги:
За прв пат отпечатен во Red Flame No. 2 — Mystery of Mystery: Пример на Телемитски Еклезијастички Гностицизам од Tau Apiryon и Helena; Berkeley, CA 1995 e.v.
ОД ЕДЕН МЕНТАЛЕН ПАТНИК
Патот на Претераноста, рекол Вилијам Блејк,
Те носи во Палатата на Мудроста.
Отвори шише, во име на Мудроста!
И јас сум момчето на кое му треба едно!
Тоа е единствениот можен чекор –
Отвори шише за Мајсторот Блејк!
Навистина, Омар Хајјам не бил првиот, ниту пак Алкофрибас Насиер последниот, од Ангелските доктори од Теолошките школи на Дионис. Зборот на Пророчиштето на почетокот бил, сега е, и засекогаш ќе биде, овој најтаен едносложен збор на Адептите: TRINC . Затоа што Дионис е оној чиј татко Зевс го направил видлив на Земјата во форма на златен дожд од Небото; и детето, соочено со заканата од злобата на Угледноста (Хера), се сокрива себеси под татковското пурпурно руво, во таа шуплива трска во која Прометеј го донел Огнот од Олимп. Оваа трска, исто така, е на Пан; и таа е Ароновиот Стап кој процветал, Светото Копје на Парсифал, Мечот кој го кроел лозјето на Јован Крстител, исполнувајќи ја чинијата на Ирод со својата мирисна и пророчка крв.
Шарл Бодлер е оној што ни наложува дека: “Мора секогаш да бидеме опиени,” додавајќи ја оваа схолија, дека средствата за интоксикација можат да бидат за некого абсинт, а музика за друг. Секој човек мора да открие за себе најпогоден метод за својот случај како би можел да дојде до мигот кога ќе извикне “Се сврши,” така што Превезот на Храмот да може да биде расцепен од горе до долу. Послушајте! Ова е мигот на смртта за Човекот-Бог во неговиот земски живот, раѓањето на Богочовекот во бесмртен Живот. Уништете го овој храм, и во рок од три дена ќе го издигнам повторно – Храм кој не е направен од човечки раце, Вечен на Небесата!
Бидејќи “Сѐ што живее е свето,” и бидејќи Мистеријата на Безбожноста се состои едноставно од фактот дека постои мистерија пред лицето на Вистината; затоа “генијот” може да биде дефиниран како некој кој е во состојба да го изрази генијот, дајмонот на Сократ, augoeides, адибуда, “Светиот Ангел Чувар” на Човекот – кој е во него.
“Јас сум пламенот што гори во срцето на секој човек, и во јадрото на секоја ѕвезда.”
Теоретски е можно за секој од нас да го раздвои капакот од нашата каллива, со трева обрасната варовничка черупка и да го открие Бисерот со Голема Вредност што го лачи. Вообичаената грешка на човештвото да направи така се должи на стравот од изложување на уништување на тој лигав сочен човечки живот, кој толку будалесто сакаме да го сочуваме, заборавајќи дека Смртта Ловецот на Остриги сигурно ќе го втера својот челик во нашата черупка за да може курвата Бабалон, на чие чело е запишано “Мистерија”, да нѐ проголта!
За таа цел, кога Кандидатот за Иницијација се враќа за момент во Светлината, неговиот поглед го препознава страшниот Бог, темен и скерлетен, и, како гром на таа светкавица, ги слуша зборовите на стравопочит:
Стравот е неуспех и предвесник на неуспехот: затоа биди бестрашен, бидејќи во срцето на страшливецот не престојува Доблеста. Помини понатаму!
Веднаш се навлекува качулката; а тишината моментно се срушува како сокол над врапче; тој веднаш е силно одвлечен напред во безгласната темнина.
Не им е дадено на многу човечки синови да ги раскинат завоите од пред нивните очи со суров гнев при барањето да се соочат со Реалноста на Универзумот, дури и ако успеат да ги избијат прангите од нивните раце и нозе. Малкумина знаат, сакаат и се осмелуваат да го изнудат на сила Пророштвото од Тишината, и покрај тоа што Говорот на Сфингата е баш Зборот на Моќта што може да ни ја задоволи насушната потреба на нивната душа. Сепак Визијата секогаш покажува THELEMA, а Гласот секогаш вели: TRINC.
Постојат неколкумина кои постигнале “гениј”. Можеби постои човек кој го исковал сопствениот Нотунг, кој го скршил копјето на Вотан и со својата сопствена десна рака се здобил со победа, поминувајќи преку огновите на Локи до Девицата Валкира на Светот, неговата сопствена безгрешна Душа. Но природниот “гениј” е оној на кого овој глупав круг вродено му изгледа како привиден, и за кого е помалку или повеќе лесно растворлив по волја на обете страни.
Бидејќи Универзумот е кохерентна целина, секој дел од него е еднаков и спротивен на збирот од останатите.
Резултатот е очигледен: “Секој број е бесконечен; не постои разлика.” Исто така и: “Секој маж и секоја жена е ѕвезда.
Англо-Саксонската хипокризија има шарм кој може да биде критикуван само од човек со најбеден недостиг на вкус; но историчарите се озлогласено дефектни во однос на пристојноста. Тие ги злоупотребиле своите привилегии, во однос на сегашново прашање, преку забележување дека малите англиски брачни конвенции, кои го крепат Еквилибриумот на Сончевиот систем се надевале дека ќе сокријат еден просветлувачки факт – разурнувачки факт – дека Вилијам Блејк бил О’Нил. Необичната посветеност на овој уметник на места со такви имиња како Фелфам, и обидот за поистоветување на Лондон со Ерусалим – задача благородно поддржана и умешно изведена во подоцнежните денови на друга основа – ја сокрива уште понеодгатливо неговата келтска природа. Душата на Ирска е видлива само во оние очи што се како пламени јаглени на Највозвишениот, а нејзиниот глас во меланхоличната, а сепак восхитна мелодија од таа мистична уста, тој жив, девствен сад на Музика!
Традиционалната католичка Екстаза на Островот од Светците не е таа што го забрзува неговиот пулс, туку речиси механичките рапсодии на тевтонско-скандинавскиот визионер, се оние што ги формираат интелектуалните леќи на неговото манифестирање во уметноста.
Тој, сепак, е најавтентичниот галски дух во историјата, уште посуштински, можеби, поради истата причина дека е толку целосно ослободен од формалните налагања на етнологијата; отсуството на расна стигма ја гарантира номеналната валидност на неговата креативна Мудрост ни повеќе ни помалку од нејзината преносна Невиност.
Како и сите вистински уметници, Вилијам Блејк е Пантеист. За него Светиот Дух е иманентен во Сѐ, подеднакво во сите делови. Го наоѓаме значи како следбеник на легендарниот Исус, кој ја прекорил недостапноста и рестриктивноста на фарисеите и кај Милтоновиот Сатана, кој жестоко ги напаѓа истите квалитети при самото нивно појавување во христијанството. Тој, накратко, е Мајстор на Храмот кој е заколнат да разбира, да љуби, да контролира и да ги хармонизира сите нешта; конечно, “да ги толкува сите настани како особено општење на Бог со неговата душа.” Неговите единствени противници се “Браќата од Патот на Левата Рака”, односно, претставниците на духот кој се спротивставува на промени, пркоси на “љубовта под волја,” и се стреми да се затвори себеси надвор од делувањето на универзалниот тек; што бара да направи разлика “меѓу кое било нешто и друго нешто”, од каде “доаѓа болка.” (Колку восхитувачки е изборот на овој збор болка (“hurt”), од heurter, “да се турка; се пречка”!) Тоа е единственото зло, единствената илузија; конфликтот и поделбата меѓу кои било две нешта што одбиваат да ја признаат својата идентичност, да ја наметнат и да уживаат во неа преку “љубов под волја”.
Разбирањето на овој став со интуитивна увереност каква што поседувал тој, е калауз за неговата Уметност. Грозно е што тој е занемарен за неговите заслуги, а е величан нераспознатливо поради неговите дефекти. Ниту Свинберн ниту пак Јејтс, а уште помалку хорот врескачки критичари кои го спопаднаа во овој век, не биле способни за едноставноста на Мајсторот; или гледајќи од Фасга (гората), биле задоволни само да ја остават онаква каква што е. Сепак сите сериозни песни се варијација на оваа Тема, и сите негови симболички слики се хиероглифи на овој Арканум!
Дали тој е со пламениот Тигар во шумите на ноќта, или во Кристалната кутија, или со Султанот-Исус на Тремот на Питагора, неговото возвишено сингуларно Искуство е Идентичност на Спротивности.
Во него, од самиот почеток, бариерата меѓу свесното и Несвесното е суптилна – речиси премногу суптилна, бидејќи напливот на несвесното го преплавува свесното толку моќно што интелектуалната машинерија на неговиот ум никогаш не била доведена до совршенство. Неговата природна склоност кон скептицизам навистина го спасува од робувањето на грубото секташтво во неговите пофатални форми, но на моменти не може а да не се почувствува иритација од неговото настојување на симболизам кој дури не ни поседува, како оној на Хебрејската Кабала, традиционален инструмент за толкување. Можно е, секако, дека одвратниот злостор на подлецот кој уништил мноштво Блејкови ракописи бил успешен до тој степен што нѐ лишил од некаков општ клуч за неговите вообичаени начини на мислење. Ние навистина сме свесни дека Дрвото на Животот во Хокмах Несетрах го врамува кодот на неговата мисла во некои делови, дека идеите на Емануел Сведенборг доминираат со неговиот ран развој, и дека зрелиот плод на неговиот гениј бил оберен од страна на Сонцето на Братството А… А…, иако тајноста на која се заколнал пред овој Свет Ред му забранила да ги употреби Неговите симболи толку отворено или дури природно. Исто така е присутно влијанието на помистичните делови од Библијата, која скептично и дијаболично е интерпретирана. Овој метод секако е несреден и опасен, и се должи на отсуството на какво и да било философско единство во тие различни книги од таа хетерогена енциклопедија на ненаучен материјал.
Оттука, спонтаноста на Блејковиот гениј за нас е неговиот најсериозен дефект. Неопходно е да се изгради Храмот на Интелектот со екстремна точност пред да биде безбедно да се инвоцира Светиот Дух за да се всели во ова светилиште.
Тогаш што е врвното значење на делото од овој Мајстор? Кажано едноставно, апсурдно е да се преправаме дека неговите постоечки остатоци, самите по себе, се толку суперодлични и уникатни било поради предметот, било поради формата. Тие се недовршени од една страна, и распаднати од друга. Многу од неговите идеи се целосно неодгатливи за нас; другите се чинат како обични каприци. Не постои ниту едно ремек-дело кое можеме да го посочиме како возвишено совршенство, кое потполно задоволува некој од нашите најдлабоки инстинкти. Постоењето на самиот човек е она што нѐ обврзува. Затоа што тој е “човек со исти страсти како нас,” кој практикува две уметности со толку изобилна умешност; а сепак неговиот предмет на интересирање не е Универзумот од обичниот безопашест примат, главниот меѓу цицачите и плацентарните амниоти. Неговата Реалност е таа на философот, но таа е предмет на директна сетилна перцепција. Наместо да прогласува реалност на “невидливиот свет” и да ја докажува преку силогизми, тој се потпира на директен повик до сетилата: “Јас го гледам.” Човекот кој не “верува во самовили” не е нефилософски човек, туку човек со катаракта. Варли ни кажува дека Блејк, кога му било побарано да го нацрта Едвард Трети или некој сличен историски лик, “како што постои во другиот свет,” морал да чека за моделот да заземе положба. Еднаш, кога ја цртал Корина Тебанска, Изида од Коринт истапила пред неа и настојувала нејзиниот портрет да биде завршен пред да дозволи да се заврши другиот.
Оттука за нас Блејк е повеќе човек на науката отколку уметник на идеја и форма. Тој покажал опсег на човечките способности не помал од тој на Рентген или Бел. Објективноста на неговата визија, степенот на валидност на неговата јасночујност, толкувањето на неговите изјави од онтолошка гледна точка: сите овие се минорни прашања. Она што е важно е фактот дека тој самиот земал сѐ што слуша или гледа au pied de la lettre без да загуби допир со светот на човекот од улица. Тој не халуцинирал во смисла во која алиенистите го употребуваат зборот; затоа што неговиот “друг свет”, иако се проникнува со обичната сетилна перцепција, не ја истиснувал ниту пак изобличувал. Неговиот разговор со Илија не ја попречил комуникацијата со неговите земски пријатели. Тој се трудел да ги открие законите на духовниот свет и да ги измери неговите односи со материјалниот, исто како што тоа би го направил физичар; и реалноста на тоа не се намалила, туку се зголемила, исто како што со утврдувањето на електромагнетни својства на челикот се зголемува неговата подобност за ковање во меч.
Секој нов Христос бара Јован Крстител; на секоја ренесанса и претходи соодветен пророк. Овој пророк вообичаено е уметник – Елијас Артиста, како што го нарекувал Парацелзиус – со антоморфни постигнувања. Оттука Детето родено во ренесансата на Француската уметност кое пронашло сестра близначка во нашето сопствено Пре-Рафаелитско движење било изнесена на светлина преку тој наследник на Мерлин, Алфонс Луис Констант или (како што тој одбрал да го преведе своето име) Елифас Леви Захед. Овој голем, занемарен, погрешно протолкуван човек не бил само најпознатиот магичар во својата генерација, туку и писател чија проза би била препознаена како достојна за Аполон, но заради пророчката темнина со која го завиткал нејзиното искажување. Израелците не ги разбирале Синајските самраци и блесоци на Мојсеј; тие продолжиле да го обожаваат златното Теле; но сепак продолжиле напред кон Ветената земја. Исто така Леви бил љубопитен технички цртач, не поради работа, туку како медиум за неговите идеи. “Творец на хиероглифи” е подобар термин. Но неговата врвна важност за нас е дека со изреката – од пред две генерации! – “финиот стил е ореол на светост,” ги направил Бодлер, Верлен, Свинберн, Мане, Вислер et hoc genus omne можни во свет кој ги запоставил манирите во име на материјата.
Италијанската ренесанса имала слични пророци. Лутер, Андреа, и – precipue – Папата Александар VI стоеле како сатански татковци на тоа Дете. Рабле, уште повеќе, ги поставил философските принципи, кои ја одредуваат судбината на Шекспир во литературата и Бејкон во науката. Ја гледаме загадочната сенка на Максим, кој се појавува зад Јулијан, онаа на Вајсхаупт, која шепоти мудрост на револуционерниот дух кој кулминирал во 1848. Оттука овде стои неверојатниот Титан, Блејк, како Хиерофант на оние Мистерии чии Неофити биле Колриџ, Шели, Китс, Бајрон, дури и Вордсворт. Затоа што тој се појавил на крајот од оној осумнаесетти век на извештаченост и ароганција кој, иако ги столчил лажните богови, сепак ги оставил луѓето клекнати ничкум пред профани и некрунисани пиедестали. Духот на Времето (Цајтгајст) се појавува истовремено во протејски фази на безброј индивидуи, од кои секоја гледа само една страна. Тие немаат потреба да го знаат својот пророк, или да комуницираат свесно една со друга, со цел да го исполнат Божјиот Збор. Но Пантеизмот на Вилијам Блејк ја создал кометата на Бајрон, ѕвездата вечерница на По, сонцето на Шели и месечината на Китс. Тој е подеднакво одговорен за Кублај Кан како и за “Навестувањето на Бесмртноста”; зашто тој е оној чиј став кон животот го направил трансцендентализмот формула на Уметноста, чиј магиски гест го уништил Небесниот Свод Шу, или Зевс, чија сила го раздвоила Себ од Нуит. Со падот на Јехова паднале и небесата; така (зарем не ни кажува и поговорката?) можеме да фатиме чучулиги.
Свинберн е оној кој го напишал пантеистичкиот пеан Херта, и го најавил антиномиското искупување, формулата на “Спасение преку Грев,” кој го открил Дајмонот Блејк. Јејтс е оној кој ги напишал Плочките на Законот и други тајни книги, плашливо прогласувајќи ја проповедта на Светиот Дух, толку бојажливо што ги прикрил; тој го анализирал моќниот јасновидец кој разговарал со Сатаната и Илија како со блиски пријатели. Но простиот свет пропуштил да ја зграпчи дршката на овој стравотен јатаган. Ние поспано го прифативме Блејк како мајстор во зборови и форми; ние го преценивме поради неговите квалитети кои тој самиот би ги признал со презир, бидејќи му биле небитни и од споредна вредност за светот.
Несвесното фуриозно избликнало преку кревкиот насип на неговата духовна дијафрагма, и се изразило преку поими кои во најголем дел се сосем несоодветни, нецелосни, нерафинирани и неразбирливи. Како техничар, Блејк бил надвладеан од сезнајноста на неговото сеприсуство. Во него Идејата исто така била премногу чудесна; волшебникот не можел да ја контролира бурата евоцирана од неговото волшепство; неговите наредби на Формата биле потресени од енергијата на неговиот ентузијазам. Не постои всушност ниту едно негово зачувано Дело на кое можеме да укажеме со спокојна доверба, и да кажеме: Ecce Homo! Што можеме да поставиме наспроти “Ода на Психа,” “Древниот Морепловец,” Ослободениот Прометеј, или дури Монахот? Го обезвреднуваме и богохулиме против Блејк, кога ги нагласуваме неговите уметнички достигања. Што излеговте да видите во пустината? Пророк, и повеќе од пророк. Во спротивно, тој е само трска, поправо трската на Пан, што се лулее на ветрот, ветрот на Духот на Пан!
Никогаш во кој и да било период не постоел некој вистински првокласен критички гениј во Англија; националниот карактер е погубен за неговиот развиток. Мораме секогаш да фалиме напразно, а да кудиме a propos de bottes. Како трагичар, Шекспир бил мозокот на патувачките актери од Суреј Сајд; како теолог, Милтон бил суеверен педантер; сепак се согласуваме во пресудата на “Хорот на Кембервелските Тезгароши” и “Конзисториумот на Тивко Сварените Калвинисти.”
Но – зарем судијата на целата Земја нема да суди праведно? Сигурно; а нејзиното име е Перспектива, дипломец на ѓаволската школа, чиј главен гениј е Музата на Историјата. Времето е дојдено за децата на Мудроста да ја оправдаат својата мајка: можеме да ги видиме членовите од оваа револуционерна група во нивните вистински аспекти како антагонисти на атрофирачкото влијание на “славата” од Џорџ Третиот, исто како што Свинберн и Вислер биле противотрови за спиечката болест на Викторијанската самозадоволност.
Ниедна задача не е поважна за философот од неговото поистоветување со Духот на Времето преку проверка на шарената облека што ја носи; можеме да поставуваме генијални луѓе од некој период како што ставаме елементи во спектарот. Нашата анализа на галаксијата која прснала толку ненадејно и спонтано пред речиси еден и пол век – иако нам ни изгледа како вчера – не! како вчера, денес и засекогаш! – ни го покажува Светлото на Вилијам Блејк како да е речиси целото ултравиолетово. Тој е највисоката и најсветата вибрација на таа Светлина; но токму од истата причина, тој не е наполно забележлив од човечките суштества заради нашиот оптички инструмент. Тој изведувал скриени хемиски промени во душата на епохата; ние му грешиме кога се обидуваме да го поставиме во конечни редови од сино, зелено или портокалово. Но без невидливата повисока вибрација не може да постои манифестација на оние видливи пониски вибрации, кои ги доживуваме како Уметност, уште помалку на оние таговни и невидливи треперења надвор од црвеното кои ни се познати само како религиозни или политички револуции.
Како реформатор, во вулгарна смисла на зборот, може да го наречеме Блејк занемарлив; како уметник, во техничка смисла на зборот, може да го наречеме несовршен; но како духовна струја од највисок потенцијал мораме да го наречеме апсолутен. “Граничната брзина” е таа на Светлината од Несвесното, која го иницирала Вилијам Блејк.